Bevalling Aymee, deel 3

Deze blog schreef ik een aantal jaar geleden voor een gast blog. Echter bestaat deze niet meer dus ik plaats hem nu op mijn eigen site. De blog is geschreven voor een jonge doelgroep. Ik pas de blog niet aan, dit is hoe ik het een aantal jaar geleden schreef. Veel lees plezier!

De pers weeën werden erger en pijnlijker. De meloen zoals ik het maar even noem, ging steeds harder duwen en moest eruit! Ik kon het niet meer tegen houden. Hoe hard ik het ook probeerde.. mijn lichaam wilde anders.

De verpleegkundige kwam na een uurtje kijken , het was nu ongeveer 15:00u. Ze voelde en zei “sorry meisje, maar de baby zal echt nog meer moeten dalen. Anders gaat het mis”. De moed zonk in mijn schoenen. Hoe kon dit nu weer gebeuren? Al weken had ik last van indalingspijn.. de verloskundige had zelfs gezegd dat Aymee al goed lag in mijn bekken. Dat was dus duidelijk niet het geval.

De minuten leken uren te duren en ik werd moe. Ik voelde al de energie zo uit mijn lichaam gezogen worden. Het infuus van de ruggenprik was inmiddels niet meer aangesloten en ik voelde de pijn door mijn hele lichaam. De verloskundige kwam weer , het was nu ongeveer half vier in de middag. Ze zei dat ik vast zachtjes mocht gaan persen en dat we het gewoon gingen proberen.

Angst was wat ik toen voelde. Pure paniek. Ik was hier dus echt helemaal niet klaar voor. Af en toe thuis op de bank had ik al wat geoefend met het persen. Dat klinkt raar, is het waarschijnlijk ook maar ik wilde zo goed mogelijk voorbereid zijn. Toch was ik bang dat ik het niet kon. Misschien perste ik wel verkeerd en zou ik niet vaginaal kunnen bevallen. Misschien zou ik wel een spoed keizersnede gaan krijgen omdat Aymee niet goed lag.. Er ging van alles door mijn hoofd. Veel tijd om te piekeren had ik niet want ineens stond de halve kamer vol met mensen. Twee verpleegkundige, verpleegkundige in opleiding, mama, Anita, Anthony. Ik mocht gaan persen.

“Kom op Audrey, je kunt het!! Ja goedzo, nog even..!” Dat is wat ik hoorde. Mama haar stem. Het leek alsof de rest van de kamer er niet was en ik daar lag met alleen mama en Anthony om me heen. Mama haar stem die precies zei wat ik moest doen en Anthony zijn sterke handen die mijn benen hielpen omhoog te doen. “Ja, daar komt weer een wee meisje.. kom op!”. Mama wist dat ik een wee ging krijgen nog voordat ik het zelf voelde. Noem het maar die sterke connectie waar ik laatst over schreef in mijn eigen blog.

Ongeveer twintig minuten was ik bezig met persen en eigenlijk ging het super goed. Het deed ongelofelijk veel pijn maar ik had zoveel kracht in mijn lijf. Ik gaf alles wat ik had. Mama haar stem gaf me een rustig gevoel en de steun van Anthony was voelbaar. Schijnbaar heb ik lomp en gemeen tegen hem gedaan maar ik kan me daar niks meer van herinneren. Ik ben hele stukken van mijn bevalling kwijt. Door de adrenaline denk ik.

Ineens moest ik stoppen. Aymee was er met de helft van haar hoofdje al uit maar omdat ze niet goed lag moest ik stoppen. Ongeveer tien minuten heb ik zo gelegen. Het voelde alsof er een hele bosbrand gaande was daar beneden en dat er tien vrachtwagens tegelijk overheen reden. Wat deed dat pijn! Ik huilde en zei “ik kan niet meer. Help me. Dit doet zoveel pijn”. Tijdens dit moment ben ik uitgescheurd van binnen. Dat klinkt eng en vies, maar van het bewuste moment heb ik niks gevoeld. Alles deed pijn.

Ongeveer een halfuur was ik nu in totaal bezig met persen. Na de “pauze” van tien minuten ging het erg snel. Ik perste denk ik nog vijf minuten en toen was Aymee daar. Anthony heeft haar geboren zien worden. Mama bleef bij mijn hoofd staan, ik raakte in paniek als ik haar niet voelde of zag. Met een washandje op mijn hoofd en een doorweekt shirt lag ik daar. Aymee werd op mijn blote borst gelegd en ik heb me nog nooit zo gelukkig gevoeld.

Dat moment is het mooiste wat een mens mee kan maken. Die liefde, dankbaarheid en nog duizend andere emoties gaan door je heen. Ik voelde me zo gezegend. Anthony huilde en pakte me vast. Hij was zo trots op zijn twee meisjes. We kusten en bleven maar naar Aymee kijken. Het eerste wat ik zag waren haar donkere ogen die mij aan bleven staren. Ze heeft één seconde gehuild en daarna lag ze tevreden op mijn borst. Ze lag daar gewoon te kijken. Als ik terug denk aan dat moment krijg ik nog steeds kippenvel. Het was echt magisch. Op 8 september 2015, om 16:13 is Aymee geboren.

Aymee deed het meteen super goed ondanks dat ze als een sterrenkijker was geboren. Ze keek niet meer helemaal omhoog maar schuin zeg maar. Ze lag met haar gezicht naar rechts toen ze was geboren. Wel had ze een groot ei op haar achterhoofd. Dit komt omdat ik tien minuten niet mocht persen.

Ik vond haar meteen super mooi en dat gevoel is tot op de dag van vandaag niet meer weggegaan. Aymee werd gewogen enzo en ik had even tijd om op adem te komen. Daarna mocht ik borstvoeding geven. Dit ging eigenlijk meteen goed. Het voelde gek, niet perse pijnlijk maar gek. Ook toen voelde ik die enorme connectie super goed. Ze zeggen wel eens dat de navelstreng tussen moeder en kind nooit helemaal doorgeknipt wordt en ik denk dat dit klopt. Ja, hij wordt doorgeknipt maar spiritueel gezien niet. Die verbinding tussen moeder en kind blijft.

Het bezoek druppelde binnen en iedereen was trots. Trots op mij en Aymee. Ik kon eindelijk weer wat eten en kreeg een lekker stuk vlees met aardappelen van de verpleegkundige. Na het eten moest ik wachten tot dat ik zelfstandig kon plassen. Pas dan mocht ik naar huis. Ik hoefde niet te plassen maar wilde zo graag naar huis dat ik loog tegen de verpleegkundige. Ik zei dat ik naar de wc toe moest. Op de wc heb ik zo hard geduwd dat er uiteindelijk een plasje uitkwam. Ze zuster lachte. “Je mag naar huis” zei ze. Er viel een last van mijn schouders.

In een rolstoel werd ik naar buiten gereden. Lopen kon ik nog niet. Een been was nog half verdoofd en sowieso deed alles super veel pijn. Eenmaal thuis zat de woonkamer vol met mensen. Iedereen wilde Aymee zien. Het was nu ongeveer half negen in de avond. Ik ging vrij snel naar boven omdat ik gesloopt was. Het enige wat ik wilde was slapen. De kraamverzorgster was er ook en ze heeft iedereen naar huis gestuurd.

Eindelijk was het moment hier waar ik zo naar uit keek. Aymee was thuis. Veilig thuis bij ons!