Jaja, het is weer tijd voor een portie terug blikken. Aan het einde van elk jaar probeer ik even extra bewust stil te staan bij alles wat dit jaar mij gebracht heeft. Wat zijn dingen die ik écht meeneem naar het nieuwe jaar en wat zijn dingen die ik liever achter mij laat? Wat heb ik geleerd en waar mag ik nog meer moe oefenen? Waarin ben ik gegroeid? Wat waren de belangrijke levenslessen?
Dit jaar begon zwaar omdat ik hoogzwanger was en echt veel pijn had. Mijn lichaam en ik waren er beide klaar mee. Toch voelde het ook gek, want zoals ik er toen instond zou die zwangerschap mijn laatste zijn. Dus alles wat ik toen voelde en meemaakte zou nooit meer terug komen. Daardoor probeerde ik extra bewust om te gaan met de laatste loodjes. Ja, het was zwaar maar ik deed ook echt mijn best om te genieten. (Kleine disclaimer: ik sta er nog steeds hetzelfde in!)
Vanaf begin februari heb ik vele ziekenhuis bezoeken gehad. Alles ging goed hoor, maar in verband met mijn zwangerschapssuiker die ineens erg steeg zou ik ingeleid worden. Dit heeft in totaal bijna een héle week geduurd. Deze week was zwaar en vooral vermoeiend. Ik wilde zo graag onze baby vast houden. Op 13 februari was het dan eindelijk zo ver. De geboorte van onze zoon Finn Joseph Pascal Peeters. De bevalling was erg zwaar en ik kijk hier dan ook niet fijn op terug. De bevalling van Aymee staat wel in mijn lijstje ”mooiste gebeurtenissen ooit” en die van Finn niet. Natuurlijk stroomde ik over van geluk toen Finn in mijn armen werd gelegd en voelde ik niks anders dan liefde voor hem, maar de pijn, waarvan sommige zeggen dat je die vergeet op zo’n moment, was erg aanwezig.
Ik kan wel zeggen dat afgelopen jaar, één van de zwaarste uit mijn leven is geweest. Ik ben mezelf vaak keihard tegen gekomen en niks liep zoals ik had verwacht. De eerste maanden met Finn zijn alles behalve de gehoopte ”roze wolk” geweest. Het was niet roze, het was zwart. Ik kijk echt terug op een zwarte periode uit mijn leven. Het gehuil wat uren kon duren, de slapeloze nachten, het niet weten wat te doen, het niet aanvoelen wat Finn nodig had, het gevoel van falen, elke dag weer. Het was slopend en verdrietig. Anthony en ik hebben elkaar er echt doorheen gesleept. Er waren momenten dat we samen aan het huilen waren. Finn, Anthony én ik.
In die periode ben ik mezelf zo hard tegen gekomen. Bij Aymee ging alles heel natuurlijk en heb ik nooit iets als moeilijk ervaren in het ouderschap. Maar met Finn.. het voelde alles behalve natuurlijk en het leek wel alsof we maar niet konden wennen aan elkaar. Het is gek, want ik houdt met mijn hele hart van hem, net zoveel als dat ik van Aymee houdt maar toch kan ik niks vergelijken aan de eerste maanden met een kersverse baby. Negen maanden had ik gedroomd over mijn gezinnetje en daarbij had ik geen rekening gehouden met zo’n onrustige baby. Ik begreep hem écht niet. Ik kon niet aanvoelen wat hij nodig had en dat is het meest pijnlijke geweest aan deze periode. Niet het gehuil of het omvallen van de slaap, nee.. het voelen falen als moeder zijnde.
Natuurlijk kijk ik er nu heel anders op terug. Ik heb niet gefaald, dat weet ik nu. Maar toen alles speelde voelde het wel echt zo. Het heeft maanden geduurd voor ik kon wennen aan de nieuwe samenstelling van ons gezin, dat had ik nooit verwacht en ik heb mezelf dat erg kwalijk genomen. Ook dat zie ik nu anders. Ik ben veel te streng voor mezelf geweest. Ik heb mezelf veel te veel proberen te vergelijken met andere moeders. Perfecte moeders op instagram die nooit huilde of iets fout deden. Oh echt, wat kan ik daar nu om lachen. Wat dacht ik wel niet? Juist ik, die zelf erg actief is op social media zou beter moeten weten. En dat doe ik nu ook, gelukkig.
De laatste maanden gaat het een stuk beter met Finn en huilt hij zelden. We houden een redelijk strak schema aan en dit werkt voor ons allemaal. Dat geeft zoveel rust en mede door die rust kan ik nu veel beter relativeren. Het gaat nu ook een stuk beter met mij. Ik heb me echt enorm slecht gevoeld. Er waren dagen dat ik niet uit bed wilde komen en het alleen maar deed omdat het moest. Ik moest nou eenmaal voor twee kinderen zorgen, ook al wilde ik dat niet altijd. Deze dagen heb ik nu niet meer en dat vind ik heel erg fijn.
Mijn twee kinderen, ik ben zo trots op allebei. Aymee doet het super. Ze is de beste grote zus die ik me maar kan wensen. Ik weet hoe Aymee is en heb me dan ook nooit zorgen gemaakt. Ze is zo lief voor Finn en begripvol. In al die maanden dat Finn zoveel huilde heeft ze geen één keer commentaar gehad. Ze begreep dat de aandacht verdeeld moest worden en ondanks dat (vooral in het begin) bijna alle aandacht naar Finn ging , zeurde ze nooit. Ze stelde nooit moeilijke vragen en leerde in korte tijd steeds zelfstandiger worden. Aymee is echt uitgegroeid tot een grote stoere meid!
Het was ook een jaar waarin Anthony en ik een moeilijke keuze moesten maken. Althans, voor ons was het toen moeilijk. Aymee had wat moeite op school en de school gaf het advies om groep 2 over te doen. Daar konden wij ons gelukkig wel in vinden hoor. Maar Aymee had echt een leuk vriendengroepje en het was erg moeilijk voor ons om haar van hun te scheiden. Ze zit nu een aantal maanden in haar nieuwe groep 2 en het gaat echt super. Dit was een hele goede keuze. We hebben het er beide echt wel moeilijk mee gehad en er een traantje omgelaten maar we zien nu waarvoor we het gedaan hebben. We zien een vrolijk meisje die elke dag met plezier naar school gaat en nieuwe vriendjes aan het maken is. Dat is erg fijn.
Ik ben dit jaar geconfronteerd met mezelf. Ik heb ingezien dat ik soms te streng voor mezelf ben en de lat te hoog leg als het aankomt op ‘moeder zijn’. Maar aan de andere kant zijn er juist ook een aantal dingen waarbij ik wel wat strenger mag zijn voor mezelf. Zoals gezonder eten en bewegen. Daarin ben ik erg laks en liever lui dan moe, maar ook dat zie ik in en daar wordt aangewerkt. Er zijn banden verbroken met mensen waar ik erg blij om ben en er zijn nieuwe mensen in mijn leven gekomen waar ik dankbaar voor ben. Voor elke deur die sluit, opent er een nieuwe.
Dit jaar heb ik moeten leren om de controle los te laten. Soms lopen dingen nou eenmaal niet zoals je wilt en dat moet je accepteren. Ik heb moeten leren om in het hier en nu te leven. Er waren dagen dat ik met mijn hoofd alweer bij volgende week was, want dan zou het misschien beter gaan. Maar zo werkt het niet. Het is nu zoals het is en daar zul je mee moeten leren leven. Dat heb ik zovaak tegen mezelf gezegd afgelopen jaar. ”Je mag verdrietig zijn maar dadelijk raap je jezelf weer bij elkaar en ga je door, de tijden worden beter, dat gaat gebeuren, alleen je weet niet wanneer.”
Sommige dagen leken zo uitzichtloos. Elke dag was hetzelfde. Ik stond op de automatische piloot en deed wat er van mij werd verwacht, niets meer en niets minder. Toch ben ik mezelf nooit kwijt geraakt in deze periode. Ik heb in voorgaande jaren al zoveel geleerd en ik merk dat ik echt wel een sterk persoon ben. Er zijn heftige dingen gebeurd in mijn privé leven maar daar ben ik, al zeg ik het zelf, super goed mee omgegaan. Dat is iets waar ik trots op ben.
Dit jaar is natuurlijk niet alleen maar moeilijk geweest, het heeft ook veel mooie dingen gebracht. Mijn twee kinderen betekenen alles voor mij en we kunnen zoveel lol hebben samen. Aymee en Finn zijn echt grappig en we liggen soms op de grond van het lachen. We maken mooie herinneringen samen, herinneringen die Finn later niet meer zal weten maar wij wel. Het is echt zo’n heerlijk ventje.
Ik kijk met een lach en een traan terug op afgelopen jaar en ik ben erg benieuwd naar wat er komen gaat. Ik heb zin in 2022. Samen met mijn gezin ga ik nog meer mooie herinneringen maken en ga ik nog meer genieten van hun. Dat is ook iets wat ik vrijwel niet heb gedaan de eerste paar maanden na de geboorte van Finn, dat vind ik soms nog wel lastig. Het is tijd die je niet meer terug krijgt en nu achteraf gezien denk ik echt : meid, had toch wat meer genoten in plaats van altijd zo gespannen te zijn. Maar, het is precies gelopen zoals het heeft moeten lopen. Daar geloof ik in.
In 2022 wil ik mezelf nog meer gaan ontwikkelen. Ik wil mijn curcussen oppakken, iets wat het afgelopen jaar volledig stil heeft gelegen. Ik wil meer gaan bloggen en gezonder gaan leven. Ook wil ik nog meer leren om in het ‘hier en nu’ te zijn, dat schiet er nog wel eens bij in namelijk. Het leren loslaten van iets wat je toch niet kunt veranderen neem ik ook mee naar volgend jaar. Daar mag ook nog wel wat mee geoefend worden.
Ja, 2021 was een jaar vol met confrontaties, moeilijkheden en verdriet. Het jaar is voorbij gevlogen. Ik kan bijna niet geloven dat het morgen alweer de laatste dag is. Waar heb ik al deze maanden met mijn hoofd gezeten? In ieder geval niet in het hier en nu.. Maar weet je, ik ben ook weer zo dankbaar voor alles. Zonder al deze gebeurtenissen had ik niet gestaan waar ik nu sta en had ik niet geleerd wat ik nu weet. Het heeft zo moeten zijn.
Ik ben gezegend met twee gezonde kinderen die zich vollop ontwikkelen. Ik ben gezegend met een moeder die ons in huis heeft genomen een paar jaar geleden. We hebben een dak boven ons hoofd. Dat is iets waar ik de laatste tijd wat meer bij stil heb gestaan. Dingen die zo vanzelfsprekend zijn geworden maar dat eigenlijk helemaal niet zijn. Ook dat, die kleine momentjes om even mijn dankbaarheid uit te spreken aan de alledaagse dingen in mijn leven zoals een huis, eten, familie en vrienden neem ik mee. Even stil staan. Even beseffen wat je hebt. Even rond kijken en dankbaar zijn. Dat is zo belangrijk!
Tot nooit meer ziens 2021 en kom maar op 2022!
Audrey schrijft 