Ik zit in de trein onderweg naar huis vanaf Utrecht. Ik heb een nachtje bij mijn zus geslapen en gewinkeld. Nu op de terugweg vind ik het even extra jammer dat ze zo ver weg woont.
Toen wij kleiner waren hadden we veel ruzie. We schelen vijf jaar en hadden vroeger eigenlijk weinig zelfde interesses. We hadden weinig tot geen raakvlakken en begrepen elkaar niet. Ik vond Jennifer een kakker, zoals ik dat noemde en Jennifer vond mij raar.
Jennifer en ik zijn het tegenovergestelde van elkaar. Nu zien we daar het mooie en bijzondere van in maar vroeger niet. We lijken qua uiterlijk totaal niet op elkaar. Ik heb krullend haar, Jennifer stijl. Ik heb (eigenlijk) blond haar en Jennifer bruin. Ik ben stevig , Jennifer dun. Zo kunnen we nog wel even door gaan. Mensen geloven nooit dat wij zussen zijn als ze ons samen zien. “Huh, maar jullie lijken helemaal niet op elkaar?” “hebben jullie wel dezelfde vader/moeder dan?”.
Qua karakter en innerlijk zien we , nu we ouder worden, ineens veel meer overeenkomsten. We houden allebei bijvoorbeeld onwijs veel van Disney(films). Ook luisteren we vaak dezelfde muziek en zeggen we vaak hetzelfde op het zelfde moment. We denken zelfs vaak hetzelfde. Het is leuk om dit te zien. We liggen in een deuk als we weer eens precies hetzelfde zeggen op exact hetzelfde moment.
Vroeger was onze band niet goed. Dit komt vooral omdat we elkaar dus niet begrepen. Ik probeerde van alles uit in mijn pubertijd en Jennifer vond dit stom. We groeiden eigenlijk steeds meer uit elkaar. Ik ben zo blij dat ik nu kan zeggen dat dat echt 100% veranderd is. Ik ben super blij met de band die we nu hebben. Waarschijnlijk begrijpen we elkaar nog steeds niet altijd maar dat maakt nu niet meer uit.
Toen ik moeder werd was ik bang dat ik Jennifer nog meer “kwijt zou raken” maar dit is gelukkig niet gebeurd. Jennifer was de eerste die binnen kwam toen Aymee was geboren en dit was zo bijzonder. Alle angsten en zorgen die Jennifer had omtrent mijn zwangerschap waren even weg. Ik zag hoe trots ze op mij was. Aymee en het moederschap hebben ons dichter naar elkaar toe gebracht. We hebben een band die bijzonder is. Ook Jennifer en Aymee hebben een bijzondere band. Wanneer Jennifer in het weekend naar Helmond komt is Aymee super blij om haar weer te zien.
We hebben samen naar filmpjes van vroeger gekeken en dat was geweldig om te zien. Zo verschillend als we waren en nu nog steeds zijn. Zo bijzonder als onze band was, weg was en weer terug is gekomen. Ja, ik ben er echt trots op om dit te schrijven. Ik ben sowieso trots en dankbaar voor mijn hele familie. Nooit ruzie of problemen, het is altijd fijn en gezellig.
Jennifer en ik kunnen samen echt gek doen. “mijn gekke meiden” lacht mama dan altijd. Wat geniet ik van deze momenten! Die gekke momenten die ik alleen met Jennifer heb. Die dolle vijf minuten die we met kerst altijd hebben. Zulke dingen die ons zussen maken. Dingen die ons, ons maken.
Ik zeg het niet vaak maar ik ben echt gelukkig met onze band Jennifer en ik ben er zo trots op dat je een tante van Aymee bent. Ik hou van onze momenten samen en ik hou van jou, omdat je mijn zus bent maar ook gewoon omdat jij , jij bent.
Audrey schrijft 