Ons verhaal

Dit verhaal is inmiddels een aantal jaren geleden geschreven en er is een hoop veranderd. Toch laat ik dit verhaal staan. Dit is namelijk hoe het allemaal begon. Hoe mijn leven als (tiener)moeder is begonnen. 

 

Toen ik zestien jaar was ben ik ongepland zwanger geworden, helaas was het vruchtje niet genoeg doorontwikkeld en kreeg ik een miskraam. Dat was een hele zware tijd.. we kregen reacties zoals ‘gelukkig is het een miskraam’. Deze opmerkingen deden ontzettend veel pijn. Wij beseften ook wel dat we nog jong waren maar een miskraam, hoe oud of jong je ook bent, het is gewoon verschrikkelijk. Ik heb toen samen met Anthony besloten om beter om te gaan met anticonceptie en slikte elke dag de pil.

Rond januari 2015 merkte ik dat ik veel moe was, ik was misselijk, had veel hoofdpijn en ik was superchagrijnig (sorry Anthony..) Ook had ik wéér een blaasontsteking.. Ik had eerst maandelijks een blaasontsteking, dus ik schonk er niet veel aandacht aan. Na twee weken was de pijn nog niet weg dus besloot ik om naar de huisarts te gaan. Deze schreef weer een antibioticakuurtje voor van een week en hij vertelde mij dat mijn blaas over een week minder pijn zou moeten doen. ‘Eindelijk..’ dacht ik toen nog. Ik begon vol goede moed aan de medicatie en ik dacht na twee dagen dat het al hielp. Tot dat ik na de tweede dag op school zat.. Ik was een toets aan het maken, een Nederlands toets, ik keek om me heen en besefte dat ik ieder moment kon gaan overgeven. Snel stond ik op en ik rende naar de wc. Tja, we kunnen allemaal wel raden wat daar toen is gebeurd.. Alles zat onder. Ik mocht van de lerares naar huis om even lekker uit te zieken. Ik wist toen niet dat ik nog negen maanden ziek zou zijn. Ik bleef elke ochtend overgeven en gaf de medicijnen de schuld, ik dacht ook écht dat de misselijkheid daar door kwam. Ik belde de dokter  een beetje boos op en zei: ‘ik heb medicijnen gekregen waar ik niet tegen kan, ik moet al een hele week elke ochtend overgeven’. ‘Kom vanmiddag maar even langs meid’ zei de assistente. Ik ging samen met Anthony, die toevallig die middag vrij was van zijn werk, naar de dokter toe. Het liep uit.. na ruim een half uur moest Anthony weer vertrekken naar zijn volgende afspraak. Na ongeveer een kwartier werd ik ‘Mevrouw van de Kimmenade’ binnengeroepen. Al snel vertelde de huisarts mij dat hij niet dacht dat ik door de medicijnen ziek was maar door een zwangerschap. ‘ha ha, wat grappig.. ik ben echt niet zwanger hoor’. Hij drong aan dat ik toch een test moest doen. Uiteindelijk stemde ik hiermee in.. ‘ik slik elke dag de pil en ik heb hem al ruim een half jaar doorgeslikt.. dadelijk ben ik een halfjaar zwanger’. De dokter antwoordde dat ochtendmisselijkheid vaak alleen in het begin van een zwangerschap voor komt, dus dat gaf nog een beetje een soort van opgelucht gevoel. Ik moest over een staafje heen plassen en dat staafje daarna naar de assistente brengen. Weer moest ik voor mijn gevoel superlang wachten.. Ik zag dat de assistente schrok en daarna heel erg ”onopvallend” de test wegstopte. Ik wist genoeg, hoe erg ze ook haar best deed het te verbergen.. haar gezicht sprak boekdelen:

Ik was zwanger. 

Na een echo bleek dat ik ongeveer zeven weken zwanger was. Het hartje klopte volop.

Natuurlijk werd er aan ons gevraagd of we een abortus wilden ondergaan. Ik heb hier over getwijfeld. Gewoon omdat ik nog maar zeventien jaar was én omdat ik eigenlijk nog nooit goede verhalen over tienermoeders had gehoord. Je hoort vaak alleen maar de vooroordelen, de meiden die er moeite mee hebben en de vaders die hun verantwoordelijkheid niet nemen. Na drie weken veel na denken, veel gesprekken met verschillende instanties en heel erg veel gehuil, had ik besloten een afspraak voor een abortus te maken. De dag voor de abortus besefte ik dat ik de afspraak niet voor mezelf had gemaakt, maar voor iedereen om ons heen.. al de volwassenen die vonden dat ”twee kinderen” geen kind op konden voeden. Ik heb afgebeld en ik ben nog nooit zo opgelucht geweest.

Anthony en ik hebben toen een paar zware maanden gehad, ik was zeventien.. hij twintig. Er waren zóveel mensen met adviezen en mensen die denken dat ze alles beter weten. Er wordt natuurlijk van je verwacht dat je overal naar luistert en dat je overal iets mee doet. Dat is echt vermoeiend. Begrijp me niet verkeerd, superlief hoor iedereen die zich zorgen maakte. Maar we hebben jullie allemaal bewezen dat dit niet nodig was.

Mijn zwangerschap was zwaar en er moest ontzettend veel geregeld worden. Waar gaan we wonen? Hoe komen we aan een woning? Waar halen we ons geld vandaan? Hoe komen we aan al de babyspullen? Kunnen we wel samenwonen? Kennen we elkaar wel goed genoeg om ouders te worden? Zoveel onzekerheden. Zoveel moeilijkheden. Allemaal opgelost.

We kregen snel een huisje toegewezen, een leuk, klein huisje. Perfect voor ons gezinnetje. Anthony heeft een vast contract gekregen en hij werkt fulltime. Ik ben gestopt met school om zoveel mogelijk huis te zijn bij ”de baby”. Ze was toen nog de baby zonder naam, weet je wel niet hoe lastig het is om het eens te worden over een naam?! Nou, ik wist ook niet dat het zó lastig was..

We hebben heel erg veel babyspullen gekregen. Toen we de sleutel van ons huisje kregen, ben ik rond gaan vragen of er mensen meubels wegdeden. Ik kreeg superveel reacties en binnen een maand stond ons hele huis vol met meubels. Gelukkig hadden we samen ook wel een mooi bedrag gespaard waar we babyspullen van konden kopen. Rond juli 2015 was alles klaar. Ons huisje mooi geschilderd door mijn vader, dingen aangepast in huis door mijn opa, schoonvader en stiefschoonvader en alles netjes gepoetst door andere familieleden. We hebben veel hulp gekregen. Vanaf juli 2015 wonen Anthony en ik samen.

Mijn zwangerschap werd zwaarder en zwaarder. Ik was nog steeds dagelijks ziek en zat soms hele nachten in de douche.. dat was de enige plek waar de misselijkheid minder was. De lauwe straal over mijn buik was waarschijnlijk fijn voor de baby.

Rond de zeven maanden zwangerschap waren we het eens over de naam:

”Aymee Adrienna Henriette Peeters”.

Aymee staat voor geliefde. Adrienna staat voor de overleden opa van Anthony. Henriette staat voor mijn overleden opa. En ja, Peeters is de achternaam van Anthony.

De laatste weken duurden superlang en eerlijk gezegd viel het samenwonen soms een beetje tegen.. Je leert elkaar dan pas écht kennen, vind ik. Het was echt niet altijd even makkelijk, maar als je er samen over blijft praten dan is het goed te doen. Het is gewoon heel erg belangrijk dat je luistert naar elkaar en elkaar respecteert. Dan kom je heel erg ver.

Begin september 2015 begon er van alles te rommelen in mijn buik. Ik dacht elke dag dat de bevalling was begonnen, maar helaas was dat steeds niet het geval. Tot 8 september 2015.. Toen werd ons prachtige dochtertje geboren. Wat was ze mooi! Ze was perfect.

Aymee, ons lieve mooie meisje. Wat ben je een geschenk! Jij bent het begin van een nieuw leven voor ons. Het is misschien niet zoals we ons hadden voorgesteld vijf jaar geleden, maar meisje.. wat ben je het waard! 

Ik ga nog veel meer blogs schrijven en dan ook uitgebreid op dingen in. Ik weet dat veel van jullie nieuwsgierig zijn naar mijn bevalling dus hier gaat sowieso een blog over komen. Verder ga ik gewoon mijn dagelijks leven met jullie delen. De grappige momenten met Aymee. De moeilijke momenten in de opvoeding. Gewoon alles.