Mijn gastric bypass operatie

Het is nu een paar dagen geleden dat ik ben geopereerd aan mijn maagverkleining, of te wel; gastric bypass. Ik merk dat de operatie en alles daar omheen erg moeilijk en zwaar is geweest. Zowel fysiek als mentaal. Daarom ga ik er nu over schrijven, vaak lucht dat erg op.

Als ik terugdenk aan de operatie merk ik dat ik erg onrustig wordt.. Ik vond het alles behalve een fijne ervaring en ik kijk er dan ook niet met een heel positief gevoel op terug. Natuurlijk sta ik nog steeds achter mijn keuze en ben ik blij dat ik deze stap heb genomen maar de operatie en de 24 uur daarna waren intens.

Maandag moest ik me om 12:45 melden in het ziekenhuis, Anthony en ik waren er ruim optijd. We moesten eerst in een kamertje wat vragen beantwoorden, wie ik was en wat mijn geboorte datum was enzo. De verpleegkundige gaf aan dat ik waarschijnlijk rond 17:00 weer terug op de afdeling zou zijn en Anthony zou dan gebeld worden.

Na dit korte gesprekje moesten we weer wachten in een wachtruimte waar ook allemaal andere mensen zaten die geopereerd gingen worden. We zaten daar rond 13:00 en pas om 14:45 werd ik geroepen, de operatie voor mij was uitgelopen, dat kan gebeuren natuurlijk. Inmiddels was Anthony weg, hij moest Aymee van school halen. Anthony vertrok rond 14:35 en vanaf toen ervaarde in een intense paniek van binnen. Waar was ik mee bezig? Ging ik dit echt doen? Kon ik nog terug?

Toen ik eenmaal werd geroepen mocht ik mezelf omkleden, ik moest al mijn spullen in een grote blauwe bak stoppen en kreeg een blauw ziekenhuis hemd aan, deze paste niet dicht, dat vond ik best confronterend. Maar eigenlijk was ik te druk bezig met mezelf zorgen maken om de operatie dat dat stomme hemd me niet zoveel kon schelen.

Ik moest in bed gaan liggen en werd naar beneden gereden richting de OK. Vanaf toen heb ik alleen maar gehuild. Ik voelde me zo alleen en zo onzeker. Al jaren struggle ik met de angst om dood te gaan en voor mij kwam de dood nu ineens een stuk dichterbij. Wat nou als het mis zou gaan en ik niet meer wakker zou worden?

Ik kwam op de verkoever kamer en daar probeerde ze een infuus te prikken, dit lukte niet. Terwijl ik tranen met tuiten huilde en paniekerig was had ik het gevoel dat er niemand even vroeg hoe het ging en of ze iets konden doen. Alle verpleegkundige waren druk bezig dus ik lag daar maar alleen met mijn intense verdriet. Na een tijdje, ik heb geen idee hoe lang, werd ik naar de OK gereden. Het infuus zou daar geprikt gaan worden. De weg daar naar toe was verschrikkelijk. Ik wilde meerdere keren zeggen: draai maar om, ik doe het niet meer. Ik blijf wel voor altijd dik.

Toch ging ik er mee door en toen ik op de OK aankwam moest ik op de operatie tafel gaan liggen. Nog steeds huilde ik enorm en ik kreeg geen woord uit mijn keel. De artsen stelde allemaal vragen om mij gerust te stellen maar niets hielp. Uiteindelijk lukte het infuus prikken pas bij de vijfde poging. Toen deze er eenmaal inzat ging het snel. Ik kreeg een zuurstof maskertje op en de artsen bleven vragen stellen. Ik voelde me steeds zwaarder en zwaarder worden en kon mijn ogen steeds moeilijker open houden, toch duurde het voor mijn gevoel nog best wel lang voor ik écht weg was. Ik weet nog dat ik dit eng vond want ik dacht; wat nou als dit het is en de narcose niet werkt en ze dat niet weten? Gelukkig werkte de narcose wel gewoon en verliep de operatie helemaal goed zonder complicaties.

Op de OK werd ik wakker gemaakt omdat ik eigenlijk zelf moest overstappen in het bed maar ik kan me alleen herinneren dat ik zei ; ik krijg geen adem, help. Verder weet ik hier niets meer van, ik heb ook echt geen idee of ik uiteindelijk zelf in bed ben gestapt of hoe ze dat hebben gedaan. Na een tijdje werd ik wakker op de verkoeverkamer. Ik werd eigenlijk wakker in dezelfde paniek waarmee ik in slaap was gevallen, dit was heftig voor mij. Ik riep om hulp en eerste instantie hoorde niemand me. Ik dacht toen serieus; ben ik nou dood en hoort daarom niemand me? Kunnen ze mij niet zien? Wat is er aan de hand?

Ik voelde gelijk dat ik moest spugen en snel kwam er een verpleegkundige aan met een zakje, ik gaf bloed over. Daar schrok ik van. Uiteindelijk heb ik in de uren dat ik op de verkoever kamer lag nog iets van vijf keer bloed moeten overgeven. Het was geen reden tot paniek maar het was wel iets wat in de gaten gehouden moest worden. Ik bleef misselijk en ik had zo’n pijn, gelukkig kreeg ik daar wel iets voor.

Mijn bloeddruk en pols bleken erg hoog te zijn, hier kreeg ik ook medicatie voor. De eerste pil spuugde ik gelijk weer uit inclusief bloed. Ik voelde me op dat moment zo onzeker en ik was erg bang dat er iets mis zou gaan en mijn grootste angst uiteindelijk alsnog werkelijkheid zou worden. Ik had ook niet het gevoel dat ik echt gerustgesteld werd, maar ik kan me ook weinig herinneren van deze uren dus ik heb geen idee wat er precies allemaal tegen mij gezegd is.

Door het overgeven heb ik ook meerdere keren in bed geplast, dit voelde zo naar. Sinds dat ik Finn heb gekregen heb ik last van heftige incontinentie, dit is iets wat ik wel aan ga pakken maar ik wilde eerst deze operatie en het herstel ervan achter de rug hebben. Op de verkoeverkamer hebben ze dus ook meerdere keren mijn bed moeten verschonen, dat ging niet gemakkelijk want ik kon natuurlijk niet uit bed of iets.

Mijn bloeddruk bleef hoog en op de achtergrond hoorde ik de verpleegkundige praten dat deze echt moest zakken, weer iets waar ik me druk om ging maken. Uiteindelijk waren we een paar uur verder en mocht ik dan toch naar de zaal toe. Schijnbaar heb ik echt langer dan normaal op de verkoeverkamer gelegen, ik kon mijn ogen gewoon niet open houden.

Ondertussen was er thuis ook wat angst onstaan. Inmiddels was het 18:30 geweest en Anthony was nog steeds niet gebeld. Hij werd onrustig en bang. Hij besloot om zelf het ziekenhuis te bellen en hoorde toen dat de operatie goed was gegaan maar dat ik nog steeds niet terug op de zaal was dus dat ze daarom nog niet hadden gebeld. Hij kon weer opgelucht adem halen.

De pijn bleef en ik vond hem zo intens, ook kon ik nog steeds mijn ogen niet open houden. Uiteindelijk was ik pas 24u na de narcose echt helemaal wakker. Bij sommige mensen duurt het nou eenmaal langer dan bij een ander. Ondertussen kreeg ik wel allerlei pijnmedicatie maar ik spuugde ook alles weer uit. Op de zaal heb ik ook nog een paar keer moeten overgeven en dus ook het bed ondergeplast. Ik voelde me daar heel erg rot over.

Inmiddels was het 20:00 geweest en was ik naar de wc kunnen gaan, wel met hulp van de verpleegkundige. Ik lag weer op bed en probeerde Anthony of mama te bellen, ik weet het niet meer. Ze mochten nog komen buiten het bezoekuur om en toen ik de telefoon ophing, liepen ze de kamer al binnen. Ze waren gewoon alvast naar het ziekenhuis gereden in de hoop dat ze mij snel konden zien. Ik was zelf nog niet in staat om te praten dus ik heb alleen maar met mijn ogen dicht geluisterd naar wat mama vertelde. Aymee vond het heel erg eng. Ze durfde niet naar me te kijken en wilde me geen hand geven. Volgens mij zijn ze echt maar een kwartiertje geweest en Aymee heeft die hele tijd in Anthony zijn armen gelegen, ze vond het te spannend.

Toen ze gingen kon ik wel huilen van de pijn, het werd maar niet minder. De verpleegkundige zei dat ik moest gaan lopen maar dat voelde als een onmogelijke opgave voor me, ik kon niet eens op mijn benen staan en mijn ogen open houden. Toch heb ik meerdere keren hele kleine stukjes door de gang gelopen, vraag me niet hoe ik het heb gedaan, maar I did it!

De nacht viel en deze was afschuwelijk. Elke keer als de verpleegkundige de kamer opkwam zei ze: slaap jij nou nog niet? Nee, ik sliep nog niet. Mijn kamergenoot lag heerlijk te snurken en ik heb de hele nacht wakker gelegen. Ik kon niet slapen door de pijn helaas. Vannacht heb ik voor de eerste keer een paar uurtjes kunnen slapen!

Ik kreeg een glaasje Slimpie, hier pakte ik een te grote slok van en dat viel helemaal verkeerd. Ik kreeg zo’n pijn en begon te zweten. Ik schrok hiervan, kreeg ik nou echt zo’n heftige reactie van één slok Slimpie??? Ik moest in totaal 500 ml hebben gedronken voor ik naar huis toe mocht. Hier heb ik ruim twaalf uur over gedaan want het lukte gewoon niet.

In de ochtend kwamen ze bloed prikken, nog steeds was ik suf en kon ik amper praten. Ik denk dat de verpleegkundige hier niet zoveel ervaring mee hadden want ze leken het niet te begrijpen. Er werd tegen mij gezegd ; zet je er over heen en houdt je ogen open. Maar dat lukte echt niet, hoe hard ik het ook probeerde. Het bloed prikken lukte ook niet dus uiteindelijk hebben ze bloed afgenomen via mijn vinger. Ondertussen bleek mijn pols en bloeddruk nog steeds veel te hoog te zijn , ze overlegde en kwamen tot de conclusie dat medicatie toch niet hielp dus dat ze het zouden laten. Waarschijnlijk kwam het door de stress en pijn. De uitslag van mijn bloed kwam terug en deze was niet goed, ik weet niet meer precies wat er mee aan de hand was want ik was nog te suf om alles te onthouden wat er werd verteld.

Door deze uitslag mocht ik in ieder geval nog niet naar huis en wilde ze mij langer in de gaten houden. Ik probeerde ondertussen wat vla te eten maar dit lukte niet. Oh wat voelde ik me ellendig en wat wilde ik graag naar huis. Ik probeerde mezelf te wassen maar doordat ik mijn ogen niet kon open houden was dit erg moeilijk. Ook probeerde ik nog steeds kleine stukjes te lopen maar ook dit ging erg moeizaam.

Rond 11:30 werd er opnieuw bloed afgenomen via mijn vinger want bloed prikken lukte nog steeds niet en nu moest ik afwachten. Ik moest ook nog écht meer gaan drinken voor ik naar huis toe mocht dus met mijn ogen dicht, huilend van de pijn, zat ik op de rand van mijn bed inimini slokjes te nemen. Ik moest en zou naar huis toe gaan die dag. Om 12:30 kreeg ik te horen dat ik naar huis toe mocht. Mijn bloedwaarde waren goed genoeg en de hoge bloeddruk lieten ze dus maar even voor wat het was.

Anthony haalde me een uurtje later op en om 14:00 was ik eindelijk thuis. Hier begon het vervolg van mijn herstel. Daar kom ik later op terug. Ik zit nu nog midden in mijn herstel proces en ik hoop over een tijdje te kunnen delen dat alle pijn weg is.

Ik ben blij dat de operatie goed is gegaan en ik ben ook blij dat ik uiteindelijk maar iets van 24 uur in het ziekenhuis heb gelegen, toch kijk ik er dus niet fijn op terug maar dat komt vooral door al de angst en paniek die ik heb ervaren. Ik ben bekend met paniekaanvallen en om met zo’n aanval de narcose in te gaan en ook weer wakker te worden is niet oke. Ik hoop dat ik over een tijdje met een fijner gevoel terug kan denken aan de operatie, alles is nu ook nog vers en net gebeurd natuurlijk.

Ik had van te voren geen beeld bij het herstel van een gastric bypass en wist niet wat ik kon verwachten maar het in ieder geval niet dit. Ik vind de pijn tegenvallen en het herstel valt me zwaarder dan verwacht. Toch probeer ik natuurlijk positief te blijven en ga ik er vanuit dat ik me over een paar weken echt wel beter voel.

Als iemand ooit nog durft te zeggen dat een maagverkleining de gemakkelijke keuze is of dat je dan lekker gemakkelijk afvalt word ik echt boos haha. Dit is alles behalve gemakkelijk maar uiteindelijk weegt de pijn van de operatie niet op tegen het hebben van morbide obesitas en de gevaren die daar bij komen kijken.

Dit is mijn eerste stap naar een gezonder en vitaler leven!