Vandaag start de week tegen eenzaamheid. Iets waar ik in mijn pubertijd nooit over na dacht, eenzaam zijn.. Ik had vele vrienden en ging elke avond buiten “chillen” met ze. Elke dag van de week had ik wel iets te doen. Dat veranderden resoluut toen ik zwanger bleek te zijn op zeventien jarige leeftijd. Vooral toen ik besloot te stoppen met school en dagen “alleen” thuis zat.
Ineens wist ik wat eenzaamheid betekende. Al mijn vrienden hadden een ander leven, vol met school, werk, feestjes en festivals. Ik niet. Ik was thuis de hele dag aan het wachten tot Anthony terug kwam van zijn werk, dan had ik weer even iemand om tegen te praten. Natuurlijk ging ik wel eens op bezoek bij mijn oma’s of ouders maar dat is anders. Anders dan met leeftijdgenootjes afspreken. Vele vriendschappen gingen verloren. En feestjes werden ingeruild voor het inrichten van een baby kamer.
Vol ongeduld wachtte ik op de geboorte van Aymee, dan zou de eenzaamheid vast stoppen. Maar dat was niet zo. De eenzaamheid bleef. Het gevoel “niks” meer mee te maken was ook sterk. Tegenwoordig heet dat “fomo” (fear of missing out), die term bestond zeven jaar geleden volgens mij nog niet. Ik voelde me zó alleen in het alleen zijn. Intern had ik veel verdriet. Waar was iedereen die beloofde langs te komen? Op Snapchat zag ik voor mijn gevoel iedereen lol hebben, zonder mij.
Er gingen dagen voorbij dat ik bijna niet sprak. Alleen in de avond met Anthony, maar als hij dan bijvoorbeeld ook nog naar zijn vrienden ging, had ik helemaal niemand om tegen te praten. Het was natuurlijk niet elke dag negatief en verdrietig. Ik had ook hele fijne momenten en dagen. Maar toch, als ik terug denk aan die periode, overheerst het gevoel van eenzaamheid.
De jaren verstreken en bepaalde vriendschappen bloeide weer op. Ik had ineens weer vriendinnen! Toch bleef ik mij eenzaam voelen. Eenzaam in het moeder zijn en met de struggles die ik als tienermoeder had. Vriendinnen luisterde naar me maar echt begrijpen konden ze het niet. Logisch ook.
Samen met mijn moeder gaf ik zo’n vijf jaar geleden een lezing over eenzaam zijn, ook in de week tegen eenzaamheid. De hele avond waren er gastsprekers. Het ging voornamelijk over oudere die eenzaam waren en ineens was ík daar. Een jonge vrouw. Toen ik daar stond besefte ik pas hoe alleen ik me had gevoeld.
Ik vertelde daar over het bloggen waar ik toen net mee was begonnen en over Instagram waar ik steeds meer mee deed. Ik moest uitleggen wat Instagram en bloggen betekende. De mensen in de zaal waren oprecht geïnteresseerd: een tiener die zich eenzaam voelt en daar openlijk voor uitkomt, wat bijzonder.
Aymee werd ouder en de eenzaamheid verdween gelukkig steeds meer naar de achtergrond. Ze ging naar de peuterspeelzaal en later naar school, daar waren ineens andere ouders die in gesprek met mij gingen. Iets wat ik niet gewend was en in het begin doodeng vond. Maar elke ochtend en middag even een praatje maken voelt fijn.
Ik kende vrijwel niemand van mijn leeftijd met jonge kindjes. Een aantal keer had ik met andere (tiener)moeders afgesproken maar een échte klik ontstond er niet. Bepaalde vriendschappen die ik wél had opgebouwd werden weer verbroken. Inmiddels was ik zwanger van Finn en voelde ik mij weer regelmatig eenzaam. Tóch was het nu anders.
Ik kon het beter begrijpen en relativeren. En wat ook echt scheelde is dat mijn beste vriendin een kindje kreeg. Maar wat het vooral anders maakte was mijn gevoel naar mijzelf toe. Ik vind het niet meer erg om alleen te zijn want eigenlijk ben ik best wel leuk gezelschap. Ik vind mijzelf best wel gezellig en grappig. En als ik mezelf niet was, zou ik bevriend met mij willen zijn. Ik voel me nu ook tevreden met mijn saaie leventje. Ik geniet intens van het niets doen en lekker thuis zitten.
Eenzaam zijn. Het voelt voor mij alsof daar nogal een taboe over heerst. Eenzaam zijn als tiener of jongvolwassenen is iets waar voor mijn gevoel niet zo vaak over gesproken wordt. Toch weet ik dat ik niet alleen was in het eenzaam zijn. Je alleen voelen is een rot gevoel en dat gun ik niemand. Vraag gewoon eens aan die persoon die je vaak alleen op een bankje ziet zitten hoe het gaat. Het kan echt een verschil maken. Blijf praten met elkaar, dat is zó belangrijk!
Door de jaren heen raakte ik via instagram steeds meer in contact met moeders. Dat is tot op de dag van vandaag nog steeds zo. Ik heb daar veel kracht uitgehaald in moeilijkere tijden. En bepaalde vrouwen die ik daar heb leren kennen, hebben echt een plekje in mijn hart. Dagelijks voer ik gesprekken via DM en dat vind ik heel erg fijn! Als je je eenzaam voelt, weet dat je niet alleen daarin bent. Mijn DM staat voor iedereen open, dus twijfel vooral niet om gewoon een berichtje te sturen.
Dat ik mij niet meer eenzaam voel komt dus niet eens doordat ik nu meer vrienden heb. In tegendeel zelfs. Ik kan mijn vrienden op één hand tellen. Het komt echt door een andere mindset. jezelf leuk vinden is niet vanzelfsprekend. Het heeft mij jaren gekost. Er zijn nu nog steeds dagen dat ik amper iemand spreek. Natuurlijk praat ik wel tegen Finn maar dat telt niet. Eigenlijk is er niet veel veranderd ten opzichte van vijf jaar geleden, behalve één heel belangrijk ding..
Ik.
“Je zult jezelf nooit alleen voelen als je de persoon leuk vindt met wie je zelf bent verbonden!” – Wayne Dyer
Audrey schrijft 