Deze blog schreef ik een aantal jaar geleden voor een gast blog. Echter bestaat deze niet meer dus ik plaats hem nu op mijn eigen site. De blog is geschreven voor een jonge doelgroep. Ik pas de blog niet aan, dit is hoe ik het een aantal jaar geleden schreef. Veel lees plezier!
Een bevalling.. Valt het mee of tegen? Zijn de weeën echt zo erg als iedereen zegt? Duurt het lang? Op deze vragen en meer ga ik in deze blog antwoord geven.
Om maar meteen met de deur in huis te vallen. Ja, een bevalling doet super veel pijn. De weeën zijn verschrikkelijk en het valt dus echt niet mee! Oké ja, ik praat voor mezelf natuurlijk. Ik hoor ook wel eens vrouwen die een bevalling appeltje eitje vinden. Ik hoor niet bij die categorie. Ik vond het oprecht het pijnlijkste en zwaarste wat ik ooit heb meegemaakt.
Ruim vier dagen voor Aymee in mijn armen lag begonnen de weeën al. Ze begonnen zachtjes, pijnlijk maar toch ook weer niet. Ze duurde maar dertig seconde en de pauzes waren soms wel tien minuten lang. Makkelijk te handelen dus. Toch voelde ik wel gelijk dat dit niet meer de oefen weeën waren zoals ik die eerder had gevoeld. Ook dat is iets waar ik veel moeite mee heb gehad. De oefen weeën. Je denkt steeds “zou het nu echt gaan beginnen?” En ze zijn gewoon irritant.
Het gehele weekend bleven de vervelende en steeds meer pijnlijke weeën aanhouden. De dertig seconde waren veranderd in ruim een minuut en de pauzes werden korter. Het ‘rustig even weg puffen’ had plaats gemaakt voor het geschreeuw en gekreun. Wat deed het pijn! En dan was ik nog niet eens écht aan het bevallen. De verloskundige kwam meerdere keren langs en concludeerde elke keer weer dat de ontsluiting op één cm bleef hangen. Ja, ik had weeën maar de ontsluiting bleef weg.
De verloskundige stuurde me zondag nacht (ik had vanaf vrijdag middag al weeën) naar het ziekenhuis. Ze zag mijn pijn en vermoeidheid. Ik had al twee nachten niet geslapen en was dood op. In het ziekenhuis kreeg ik een morfine spuit zodat ik kon slapen. Ik voelde me zo stoned als een garnaal. Ik kan me nog herinneren dat ik suf werd, muziek aanzette en thats it. De hele nacht heb ik rustig geslapen. Zonder ook maar één keer wakker te worden. Heerlijk was dat.
Toen ik wakker werd heb ik Anthony en mijn moeder schijnbaar gebeld. Ik weet daar niks meer van hoor.. de morfine deed nog steeds haar werk. Wel weet ik nog dat ik moest overgeven. Niet om zielig te doen maar overgeven was een deel van mijn dagelijkse routine geworden. Toen mama en Anthony in het ziekenhuis aankwamen was de morfine uitgewerkt en waren de weeën nog pijnlijker dan de nacht daarvoor. Ik had het niet meer. De verpleegkundige vertelde me dat de de weeën nu ongeveer 6/7 waren. 0 is niks en 10 is het meest erge. Ik kon me niet voorstellen dat de pijn nog erger ging worden.
Iets wat ook kenmerkend was voor mijn bevalling is dat ik de gehele bevalling geen één buikwee heb gehad. Alleen maar rug weeën en been weeën. Dit komt niet vaak voor. Het was inmiddels maandag en ik wilde niet meer. Ik was klaar met de pijn. Was nog steeds hartstikke moe en wilde Aymee gewoon kunnen vasthouden. Mijn ontsluiting was pas twee centimeter. Het moet tien zijn..
Dinsdag ochtend zou ik eigenlijk ingeleid gaan worden maar maandag nacht ben ik samen met Anthony al naar het ziekenhuis gegaan. De weeën waren nu 9/10 en ik hield het niet meer vol. Mijn moeder heeft de hele nacht samen met mij de weeën weg zitten puffen. Een uurtje nadat ze naar huis was gegaan om te slapen gingen Anthony en ik naar het ziekenhuis. In het ziekenhuis bleek dat ik drie centimeter ontsluiting had. Mijn vliezen konden gebroken worden.
Dit gebeurde en het voelde zo gek. Het is net alsof je heel erg veel moet plassen en je er geen controle over hebt. Het blijft er maar uitkomen. Het is roze/oranje van kleur en heeft een hele aparte geur. Nadat mijn vliezen waren gebroken, kreeg ik een weeën storm. Normaal gesproken zit er twee tot drie minuten tussen een wee in, die minuten heb je echt nodig om op adem te komen! Maar tijdens zo’n storm zijn er geen pauzes meer en blijven de weeën komen. Anthony was op dit moment mijn moeder ophalen en ik voelde me zo eenzaam. Ik lag te huilen en schreeuwen van de pijn. Mijn lichaam verkrampte helemaal en ik voelde dat ik flauw ging vallen. Snel drukte ik op het knopje zodat de verpleegkundige zou komen.
Ik ben stukken kwijt van mijn bevalling. Mijn lichaam kon de pijn niet aan en viel af en toe weg. Langer dan 10 seconde was het steeds niet. Maar mijn ogen rolde weg en ik viel even in slaap of zo. Ik zat aangesloten op een computer en mijn weeën zaten nu boven de 10. Ze waren 12/13. Sommige vrouwen hebben deze pech. Ik vroeg om een ruggenprik en dit werd dan ook gelijk goedgekeurd door de verpleegkundige. Mijn moeder en Anthony bleven me steunen en hielpen met het opvangen van de weeën. Ik lag in mama haar armen en Anthony wreef over mijn rug. Soms gaf ik over. Ik was tijdens de bevalling ook erg misselijk. Dit hebben veel vrouwen.
Ik was op. Het is zo vermoeiend om weeën te hebben. Er gebeurd natuurlijk van alles in je lichaam en je lichaam is hard aan het werk. Mama zei steeds tegen me dat ik moest proberen om niet te verkrampen tijdens een wee.. daar word de pijn alleen maar erger van. In mijn hoofd ging het de hele tijd van “niet verkrampen, niet verkrampen, ademen, rustig ademen, NIET VERKRAMPEN AUDREY, oke oke rustig rustig, puf het weg.. aaaltijd is kortsjakje ziek…..” fjieuw de wee is weer weg. Mentaal is een bevalling ook erg zwaar.
Ik mocht eindelijk naar boven voor de ruggenprik en voelde een gevoel van opluchting. Eindelijk zou de pijn minder gaan worden. Of toch niet?! De paniek sloeg meteen toe.. stel dat het niet zou lukken of niet zou gaan werken? Moest ik deze pijn dan nog uren aangaan.. die gedachten maakte me bang.
In mijn volgende blog neem ik jullie mee in deel 2 van mijn bevalling. Lukt de ruggenprik? Hoe ging de rest? Duurde het nog lang? Hoe ging het persen? Wat voor complicaties traden er ineens op? Lees het hier!
Audrey schrijft 