Breath en Detox weekend

Het was vrijdagochtend, 6 mei om precies te zijn. Voorzichtig opende ik mijn ogen. Ik hoorde Finn, mijn zoontje, huilen via de babyfoon. Ik merkte dat ik gelijk ietwat geïrriteerd was. Ik gaapte een keer diep en rolde uit bed. De dag was begonnen. Terwijl ik op de rand van mijn bed zat, voelde ik dat mijn buik gespannen was. Vandaag was de dag waar ik al enige tijd wat tegen op keek.

Een aantal weken geleden, toen ik lekker aan het lunchen was met mijn zus en moeder, begon mijn moeder vol enthousiasme te vertellen over een weekend dat ze samen met mijn stiefvader Ron en gezamenlijke vriendin Patricia, aan het organiseren was. Vol passie en met een twinkeling in haar ogen vroeg ze of ik ook mee wilde doen. Ik kreeg een brok in mijn keel en tranen in mijn ogen. Aan de ene kant voelde ik me vereerd dat ze het vroeg maar aan de andere kant was ik gelijk excuses aan het bedenken zodat ik nee kon zeggen. Ik wilde het wel, maar eigenlijk durfde ik niet. In mijn hart voelde ik dat ik ja moest zeggen, mijn hoofd zei nee. 

Het was een ”breath en detox weekend”. Iets waar ik nog nooit van had gehoord. Mijn moeder vertelde dat het een weekend was, dat bestaat uit detoxen. Dit had ik al eens eerder gedaan dus daar maakte ik mij niet zo’n zorgen over. Tijdens de dagen zouden er allerlei workshops worden aangeboden, denk aan ademsessies, health talk, meditatie. Dit was hetgeen wat ik al wat spannender vond. Ik was wel bekend met mediteren en ik wist ook wel dat ademen goed voor je is, maar een echte ademsessie had ik nog nooit bijgewoond. Ik wist ook niet zo goed wat ik me daarbij voor moest stellen. Er zou een groep mensen komen, ongeveer tussen de tien en twintig. Doodeng. Ik voel me vaak niet zo comfortabel in groepen en verdwijn dan ook het liefste naar de veilige achtergrond. In de belangstelling staan, bij vreemde mensen, nee dat wilde ik echt niet.  

Toch zei ik gelijk ja toen mijn moeder het vroeg. Ik voelde aan alles in mij dat ik dit moest gaan doen. Hoe eng en spannend ik het ook zou gaan vinden. Ik wist dat dit mij ging helpen. En jeetje, wat heeft het mij geholpen. Zelfs meer dan ik van tevoren had bedacht. Maar, even terug. Het was vrijdagochtend. Ik bracht mijn dochter naar school en toen ik thuiskwam, pakte ik mijn tas in. In mijn hoofd was ik nog steeds naar excuses en redenen aan het zoeken om maar niet mee te hoeven doen aan het weekend. Toch probeerde ik deze dan wel weer gelijk weg te wuiven. Ik wil dit en ik kan dit, heb ik denk ik wel honderd keer tegen mijzelf gezegd die ochtend.  

In de vroege middag werd ik opgehaald door een andere deelneemster, ik kende haar nog niet. Dat vond ik ook spannend. Buiten in het zonnetje stond ik te wachten met mijn tassen. Ik stapte in haar auto en er viel gelijk een stukje spanning van mij af. Er hing een fijne sfeer en er was geen weg meer terug. Dat voelde fijn want nu kon ik al die excuses écht loslaten.  

We reden het terrein van het Eibernest op. Een plek waar ik regelmatig kom. Mijn moeder en Ron slapen daar vaak en mijn kinderen spelen er graag. Ik heb het altijd een mooie plek gevonden. Al de spanningen die tijdens het autoritje waren gezakt, kwamen nu weer omhoog. Ik wist mezelf niet zo goed een houding te geven. In de verte zag ik wat mensen zitten rondom de lange tafel die er stond. Nu ging het beginnen, ik moest uit mijn comfort zone gaan stappen. Wat onhandig ging ik zitten, aan de kop van de tafel. Dat is een plek die ik vaak kies als ik ergens nieuw ben. Op die manier kan ik alles overzien en dat vind ik fijn.  

We kregen gelijk een sapje. Een bleekselderij sapje. Dit is goed om al de afvalstoffen uit je lijf te drijven. Daarnaast kregen we een glaasje warm water met wat citroensap. Hier begonnen we elke ochtend mee. Nadat iedereen wat had gekletst, gingen we in een grote ronde kring staan op het groene gras. Ik voelde hoe het gras onder mijn blote voeten kriebelde en wist, dit gaat een fantastisch weekend worden. Ik keek omhoog en zag alleen maar blauwe lucht. Ik ben er. 

Na een kennismakingsoefening kregen we onze eerste ademsessie van het weekend. Elke ademsessie werd anders ingevuld maar het komt allemaal op hetzelfde neer namelijk: ademen. In onze westerse cultuur gebruiken wij vaak maar dertig tot veertig procent van onze ademhaling. Iets wat bijvoorbeeld in India veel hoger is. Wij zijn vaak gehaast en besteden weinig aandacht aan onze manier van ademen. Ademen doe je gewoon en daar denken we verder niet echt over na. Natuurlijk kan dit voor jou persoonlijk anders zijn maar er ging een wereld voor mij open toen Patricia vol passie maar vooral met heel erg veel liefde vertelde over hoe belangrijk het is om een gezonde ademhaling te hebben. Ik zelf adem bijvoorbeeld redelijk hoog, hierdoor zijn de spieren in mijn nek de hele dag door gespannen en dat kan mijn hoofdpijn verklaren. Sommige mensen ademen heel erg snel en vaak en zullen daardoor sneller moe of zelfs uitgeput zijn door de dag heen. Weer andere ademen heel erg oppervlakkig. Iedereen ademt op zijn of haar eigen manier.  

Ik ben iemand die door mijn leven heen allerlei dingen heeft opgekropt. Dit voelt letterlijk als een bal die in mijn buik zit. Het voelt vaak ook hard aan. Door op de juiste manier te ademen heb ik ervaren dat ik die opgekropte emoties en gebeurtenissen, kan laten gaan. Er zijn echt heel veel ademoefeningen en wij hebben er ook meerdere gedaan en ik had niet verwacht, dat je door op een bepaalde manier adem te halen, zulke resultaten kunt behalen, zoals ik heb gedaan. Het heeft zoveel los gemaakt bij mij. Zoveel dingen die ik, alleen door te ademen, heb kunnen opruimen. En buiten dat om, is op de juiste manier ademen ook heel erg gezond voor je organen. Als je op de juiste manier ademt, kneed je als het waren de organen in je buik en dat is heel erg belangrijk. Ook iets, wat ik voor dit weekend niet wist. Ik had er zelfs nog nooit bij stil gestaan. Ik ademde gewoon en thats it. Er is een wereld voor mij opengegaan waarvan ik niet wist dat hij bestond. 

Het was inmiddels later op de middag , we gingen het bezinning pad lopen. De wandeling duurde zo’n vijftien minuten. We werden uitgedaagd om al onze zintuigen even goed te gebruiken. Dus tijdens het eerste stuk van het pad, werd er gevraagd of we alleen maar even wilde luisteren. De rest deed er niet toe en zo zijn we alle zintuigen nagelopen. Mama plukte daar een bloemetje voor mij, een madeliefje. Ik pakte hem aan, niet wetende dat deze bloem centraal zou staan voor mijn hele weekend. Ik stopte de bloem in de goodiebag die we hadden gekregen en besteedde er niet veel aandacht meer aan. Door de dag heen probeerde ik steeds wat meer te kletsen met mensen, dat lukte goed. De meeste spanning was nu wel echt weg en dat zorgde ervoor dat ik steeds meer kon genieten.

In de avond, nadat ik lekker had gedoucht en even alles had laten bezinken wat er die dag was gebeurd, ging ik bij het kampvuur zitten. Vele hadden een eigen drum meegenomen. Ik mocht er een lenen van Ron. Mensen begonnen te drummen en zingen. In het begin voelde ik me wat ongemakkelijk. Totdat er een liedje gezongen werd, die ik ook vaak zing voor Finn als hij onrustig is. Thankyou for this day spirit. Voordat ik het in de gaten had, zong ik volop mee. Dit voelde zo bevrijdend! Niet bezig zijn met wat andere misschien van mij zouden denken maar gewoon doen waar ik zin in had. Ik zong en drumde, dit was geweldig.  

We kregen, als we wilde, nog een glaasje gouden melk. Dit is plantaardige melk, gemaakt van kurkuma en in ons geval havermelk. Ik hoefde deze niet. Tot mijn grote verbazing zat ik nog vol. Normaal gesproken ga ik vaak snacken in de avond en ik had nu ook wel verwacht dat ik daar veel moeite mee zou hebben maar dat was helemaal niet zo. We kregen echt genoeg smoothies gedurende de dag en een heerlijke krachtbouillon als avondeten. Er was totaal geen sprake van een hongergevoel. Wat ik wel merkte was dat ik last had van hoofdpijn, ik denk dat dit te maken had met mijn suikerverslaving. 

Voldaan en met een fijn gevoel ging ik naar bed. Deze dag was meer dan geslaagd en ik kon niet wachten om weer fris en fruitig te starten met dag twee. In onze goodiebag zat ook een water kaartje. Dit is een kaartje met een korte krachtige boodschap erop die je dan bijv kunt gebruiken om je glas water op te zetten. Ik pakte mijn kaartje en bekeek hem eens goed. Er stond op: bloei. Als jij tot bloei komt, plukt iedereen daar de vruchten van. Tot bloei komen doe je door zorg te dragen voor alles wat in jezelf om zorg vraagt. Niets forceren maar toestaan dat alles zachtjes maar zeker tot ontwikkeling komt. Als ik het kaartje nu bekijk krijg ik kippenvel. Dit kaartje omschrijft precies wat ik voelde en ervaarde in het weekend. Dit wist ik vrijdagavond nog niet. Ik legde het kaartje onder mijn kussen en ging slapen.

De nacht was goed gegaan. Ik sliep in de yurt bij mama en Ron. Het was wel erg koud geweest, maar toch had ik lekker geslapen. Het programma startte rond 08:00 uur. Ik koos ervoor om niet gelijk aan te sluiten bij de groep maar nog even lekker te blijven liggen. Je werd hier erg vrij in gelaten. Je mocht echt helemaal zelf bepalen hoe jij jouw weekend wilde indelen. Je mocht overal aan meedoen, maar je kon er ook voor kiezen om alleen aan te sluiten bij activiteiten die jij wilde. Ik draaide me nog eens lekker om in bed en toen ik het gevoel had dat ik helemaal uitgerust was, ging ik eruit.  

Het was zaterdagochtend. Deze dag is dé dag geweest. De dag waarop ik een hele andere kijk op het leven kreeg en mijzelf. We kregen weer ademhalingsoefeningen. Onder andere een van Wim Hof, oftewel ”the ice man”. Deze oefening vond ik best lastig in het begin. Je ademt dertig keer in en uit, alsof je door een rietje zuigt en daarna, na de laatste uit adem, probeer je je helemaal te ontspannen en adem je even helemaal niet. De eerste ronde is dit vijfenveertig seconden. De tweede rond zestig seconden en de laatste ronde tot dat je zelf weer een adem prikkel voelt. De eerste keer dat ik deze oefening deed lukte het mij niet zo goed om echt tot die ultieme ontspanning te komen. Ik was alleen maar bezig met ”ik moet ademen, nu!”. De tweede keer ging het al een stuk beter en ervaarde ik veel meer rust. Na de oefening gingen we dippen in het kanaaltje. Dat water was natuurlijk ijskoud, maar Wim Hof heet niet voor niets de ijsman.  

Ik wilde eerste instantie niet mee gaan dippen. Niet omdat ik bang was voor het koude water maar omdat ik dan in een badpak moest gaan. Iets waar ik me echt niet comfortabel bij voel. Ik ben al jaren niet meer wezen zwemmen in een natuur plas of iets dergelijks. Erg jammer eigenlijk want ik vind het heerlijk om te doen. Ik besloot om mijn badpak in ieder geval aan te trekken en dan op het moment dat we bij het kanaaltje waren te besluiten of ik mijn jurkje uit zou doen of niet. Ik koos voor het eerste. Ik zei tegen mezelf; je bent hier niet voor niets en wat maakt het uit als andere je in je badpak zien? Je gaat het gewoon doen en je gaat jezelf niet meer tegenhouden uit angst. Dus ik deed het. Ik trok mijn jurkje uit en liep het water in. Het was koud maar dat vond ik echt niet erg. Na het dippen heb ik nog een uur, gewoon in mijn badpak rondgelopen. Ik was zo trots op mijzelf.  

In de middag hadden we eerst een health talk. Ron las een mooi stuk voor en dat heeft mij echt aan het denken gezet. Het ging over overtuigingen die wij hebben over onszelf of voeding, of wat dan ook. Hij daagde ons uit om deze overtuigingen los te laten. Ik vond bijvoorbeeld dat ik alleen mooi was als ik dunner was. Dat was een overtuiging die ik écht zo voelde. Ik heb de zin ”ik ben pas mooi als ik dun ben” veranderd in; ik ben mooi, precies zoals ik ben. Dit zeg ik nu meerdere keren per dag tegen mezelf!  

Na de health talk hadden we een cacao ceremonie. Iets waar ik nog nooit van gehoord had. Cacao is een plantmedicijn dat wordt gebruikt om je hart chakra te openen. Dit kan zorgen voor openbaring, innerlijke genezing en nog veel meer. Het is een zachtaardig medicijn dat ervoor kan zorgen dat je je kan verbinden met de warme en liefdevolle energie in jezelf. Je moet het echt niet vergelijken met drugs want dat is het niet. Je krijgt ook niet het gevoel dat je onder invloed van iets bent. Voor mij is deze ceremonie een van de bijzonderste momenten uit mijn leven geweest. 

Nog voordat de ceremonie begon, deden we een meditatie. Deze begeleidde mijn moeder. We liepen door bloemenvelden. Een rood bloemveld, oranje, groen etc. Op het einde werd er gevraagd of we één bloem wilde visualiseren. Er kwam meteen een madeliefje in mijn hoofd. Ik zag hem voor me en met dat beeld als laatst in mijn hoofd, begonnen we een de ceremonie. Ik had toen niet in de gaten dat mama deze bloem een dag eerder aan mij had gegeven. 

We dronken pure cacao, gemaakt door Ron en daarna gingen we liggen. Patricia begeleide ons met een ademhalingsoefening. Een verbonden ademhaling deden we. Dit betekent dat je door te ademen echt diep in jezelf keert en verbonden bent met jezelf. Jouw ziel of hogere zelf, net hoe je het wilt noemen. Ik kan eigenlijk alleen maar zeggen: wauw. Ik ben oprecht een ander mens geworden na deze ceremonie. Wat er die middag is gebeurd kan ik met woorden niet omschrijven. Ik voelde letterlijk al mijn pijn, en die harde bal in mijn buik waar ik eerder over sprak, opgelost worden. De negatieve energie stroomde via mijn buik, keel en armen zo de grond in. Nogmaals, dit is een van de bijzonderste dingen die ik ooit heb meegemaakt. Ik voelde hoe het negatieve, plek vrijmaakte voor het positieve en ik voelde daarbij alleen maar warmte en veiligheid. Het was alsof alles wat ik in mijn leven over mezelf heb geleerd, nu ineens logisch was. Alles viel op zijn plek. Terwijl ik daar lag was er ineens een wolkbreuk. Wij lagen overdekt maar de zijkanten van de podium tent waren open. De hagel viel op mijn gezicht en de regen maakte een hard geluid op het tentdoek. Normaal gesproken ben ik bang voor storm en harde regen. Ik kan niet goed tegen dat harde geluid. Maar nu was het anders, het voelde zo fijn! Ik liet alles gebeuren. Toen ik mijn ogen opende wilde ik gaan dansen in de regen. Ik voelde me net een klein kind. Zo gelukkig en onbezonnen. Samen met mijn moeder en nog wat anderen renden we de regen in. Dat was heerlijk.

De ceremonie was intens maar op een fijne manier. Ik wil dit ook zeker vaker gaan doen. Er zit nog steeds een hoop pijn en verdriet in mijn buik. Dat is er met één ceremonie niet uit te krijgen. In het afgelopen weekend heb ik meer geleerd dan in de twee jaar dat ik bij het ggz loop. Zaterdag was een fijne en bijzondere dag. Ik liep in mijn eentje nog eens het bezinning pad. Ik werd de hele tijd aangetrokken tot de madeliefjes. Ik plukte er een voor mezelf en toen pas besefte ik dat mama precies deze bloem een dag eerder aan mij had gegeven. Ik liep naar de yurt en legde de bloemetjes naast elkaar. Toen zag ik ook mijn water kaart liggen, die had ik na het slapen bovenop mijn kussen gelegd. Bloei stond er in grote letters op. Ik legde de bloemetjes erbij en sloot weer aan bij de groep. We sloten de dag af bij het kampvuur en we kletsten gezellig met elkaar. Er werden mooie en ingrijpende verhalen gedeeld. De groep was een hele fijne en veilige plek om te zijn wie je bent, zonder masker of wat dan ook. Gewoon echt, jouw échte zelf. We kregen deze dag ook weer allerlei overheerlijke smoothies, krachtboullion en gouden melk. 

De laatste dag van het weekend brak aan. Met een dubbel gevoel stond ik op. Ik koos ervoor om deze dag wel gelijk deel te nemen aan het programma. Eerst kroop ik nog even bij mijn moeder in bed. Het was namelijk Moederdag en ik had een cadeautje voor haar bij. Vroeger toen ik jonger was, knuffelde ik elke ochtend even met haar in bed. De laatste, tien jaar, of misschien zelfs al langer, deed ik dit niet meer. Het was zo fijn om dit weer te doen. Even terug naar toen. Even samen zijn. Na een paar minuten ging ik Ron helpen met wat dingetjes (voor) in de keuken. In de tuin knipte ik muntblaadjes af voor in de thee. Ik liep met mijn blote voeten over het gras wat nog een beetje nat was. Ik keek om mij heen en voelde zoveel dankbaarheid.  

We begonnen de dag, na ons glaasje citroensap en bleekselderij sapje, met Qigong (spreek je uit als Chi cong). Qiqong  is een onderdeel van de Chinese bewegingsleer. Je beweegt op allerlei manieren om lichamelijke en geestelijke gezondheid te behouden en verbeteren. Dit vond ik erg leuk om te doen en wil ik ook vaker gaan doen. We deden weer een Wim Hof ademhalingssessie. En voor degene die wilde konden ze daarna gaan dippen. Ik koos ervoor om het niet te doen. Het had deze keer niks met mijn badpak te maken. Ik voelde gewoon de behoefte niet. Na de oefening ruimde ik wat op en daarna ging ik douche en even liggen.  

Ik merkte dat ik met een dubbel gevoel zat. Aan de ene kant was ik super blij dat ik mijn kindjes en partner weer ging zien maar aan de andere kant wilde ik nog niet naar huis. Het was zo fijn om op het eibernest te zijn. 

We deden een meditatie. Deze was gericht op onze vrouwenlijn. Dat is dus jouw moeder, jouw oma, haar moeder en dan weer haar moeder en zo kun je natuurlijk generaties lang teruggaan. Er werd ons gevraagd of we al deze vrouwen, uit onze vrouwenlijn wilde bedanken. Zonder hun waren we niet hier geweest. Dit vond ik erg fijn om te doen en even bij stil te staan. Ik bedankte mijn moeder, mijn oma en haar moeder. ”Dankjewel dat jullie mij het leven hebben geschonken, ik ben zo dankbaar voor jullie en voor mijzelf”. Na de meditatie begonnen we aan een ademhalingsoefening. Ik keerde helemaal terug in mijzelf. Naar de kern. Ik voelde alleen maar liefde, warmte, vertrouwen en vooral dankbaarheid. Ik huilde, ik was zo blij dat ik mezelf dit weekend cadeau had gegeven. Ik voelde me krachtig, sterk, net zoals een godin. ”ik ben het waard. Ik mag er zijn. Ik ben precies goed zoals ik ben. Ik ben geweldig. Ik ben mooi, nee prachtig zelfs”. Die dingen voelde ik. Het voelde bijna magisch. Ik kan me niet herinneren wanneer ik voor het laatst zulke gedachten had en het ook meende. De zin ”ik ben een godin” bleef maar door mijn hoofd spoken. 

Tegen het einde van de middag zaten we in een kring en deelde we onze ervaringen. Ik merkte dat ik van alles wilde zeggen maar eigenlijk niet goed durfde. Ik voelde namelijk dat ik zou gaan huilen wanneer ik ging praten. Eerste instantie koos ik ervoor om dus maar niks te zeggen. Maar na een paar minuten dacht ik, kom op Audrey, je gaat dit gewoon doen. Ik begon te praten en voordat ik het wist stroomde de tranen over mijn wangen. Het waren tranen van dankbaarheid. Ik kan niet vaak genoeg zeggen hoe dankbaar ik ben. Ik voel me letterlijk herboren. Een ander mens. De betere versie van mezelf. Ik deelde mijn ervaring en dat raakte anderen ook. Het was fijn om dit te delen.  

Nadat iedereen had gezegd wat hij of zij wilde, pakte we elkaar vast en zongen we een liedje. Ik keek omhoog, naar de lucht en de zon, keek eens goed om me heen en voelde alleen maar liefde. Wat ben ik toch met mooie en fijne mensen hier. Allemaal mensen met een warm hart en fijne energie. We zongen I’m so grateful.   

De middag raakte ten einde en we kregen allemaal nog een cadeautje met een overheerlijke Kokos Eiber flip. Ron had zelf kokos yoghurt gemaakt en daar had hij verse sinaasappelsap bij gedaan. We sloten het weekend fijn af. Terwijl we nog met z’n alle aan het kletsen en genieten waren, hoorde ik twee bekende stemmen. Aymee, Finn en Anthony waren er. Ik stond op en liep naar Aymee toe. Ik huilde en pakte haar vast. Wat was het fijn om mijn kindjes weer vast te kunnen houden!

Het madeliefje, mijn water kaart en de zin ”ik ben een godin” bleven door mijn hoofd spoken. Ik zocht de betekenis van de bloem op en het eerste wat ik zag staan was: de bloem is gewijd aan godin Freya, zij staat voor liefde en vruchtbaarheid en Ostara, zij is de godin van de lente. Het komt voort uit Noorse en Germaanse mythologie. Voor mij was dit echt een kippenvel momentje. Ik staarde naar mijn telefoon en alles was zo helder. Dat bloemetje, wat mama vrijdagmiddag al aan mij gaf, is het centrum van mijn weekend geweest. En de waterkaart, de meditaties, de ceremonie en de verbonden ademhalingsoefeningen hadden daar allemaal mee te maken. Met dat bloemetje.  

Ik kan het niet vaak genoeg zeggen maar dit weekend was zo waardevol voor mij. Ik ben in drie dagen tijd een heel ander mens geworden, op een positieve manier. Ik gun het iedereen om zo’n weekend als ik te kunnen ervaren. Voor mij was dit zeker niet de laatste keer dat ik deel heb genomen. Het was oprecht, fantastisch! Ik weet weer wie ik ben en waarom ik hier ben. Ik ben helemaal terug in mijn eigen kracht gekomen. En wauw, wat ben ik trots op mezelf en blij met wie ik ben.  

Ik ben Audrey en ik ben precies goed zoals ik ben, ik ben mooi, sterk, krachtig, lief, zorgzaam en nog veel meer. Ik pak mezelf weer even goed vast en voel de warmte en liefde door mijn lijf stromen. Het leven is een cadeautje en dat voel ik nu meer dan ooit.