Toen ik hoorde dat de gynaecoloog opgepiept ging worden voelde ik me zo dubbel. Opgelucht omdat het einde nu echt in zicht was maar ook angstig om wat de verloskundige net had gezegd.
Finn werd groot geschat en dat in combinatie met zijn ligging kon voor serieuze complicaties zorgen. Toch bleef ik rustig en had ik zoiets van: ik laat het wel op me af komen en alles komt goed. Natuurlijk flitste er ook andere gedachten door mijn hoofd. Maar ik probeerde deze snel opzij te zetten. Ik moest nu echt even positief blijven en er vanuit gaan dat alles gewoon zou gaan zoals het hoort.
De verloskundige liep de kamer uit om de gynaecoloog te gaan halen. De verpleegkundige bleef. Ik kreeg een wee en voelde dat ik nu moest gaan persen! Ik schreeuwde : hij komt eraan! Ik kan het niet tegenhouden! In paniek rende de verpleegkundige de gang op en ze riep de verloskundige terug. Deze zal nog niet eens aan het einde van de gang geweest zijn. Ze kwamen allebei rennend de kamer weer op en de verloskundige zei met een strenge stem: Audrey, goed naar mij luisteren nu. Je mag niet persen!
Met alle laatste kracht die ik in mij had probeerde ik niet te persen. Vrouwen die zelf een bevalling hebben gemaakt zullen begrijpen dat dit bijna een onmogelijke taak is. Je hele lichaam wil iets uit drijven en elke zenuw in je lijf staat op scherp.
De verpleegkundige zette in een rap tempo spullen klaar en ze zei dat ze het hoofdje al kon zien. De verloskundige gaf instructies en na een aantal weeën mocht ik persen. Ik heb in totaal 3 of 4 keer geperst en toen was Finn daar. Hij is echt ontzettend snel geboren vanaf het moment dat ik mocht persen. Volgens mij heeft het niet langer dan 5 minuten geduurd.
Het persen zelf was extreem pijnlijk. Ik ben ook echt blij dat het maar zo kort heeft geduurd want ik denk niet dat ik in staat was geweest dit bijvoorbeeld een uur vol te houden. Finn werd gelijk op mijn borst gelegd en had wat moeite met ademen. Dit omdat hij, doordat het zo snel ging, vruchtwater had ingeslikt. Toch huilde hij na een tijdje en de verloskundige keek met een grote lach toe. Finn was helemaal paars/grijs achtig en dit was best een eng gezicht.
Maar jeetje, dat gevoel wanneer je kind op je borst word gelegd blijft magisch. Dat is niet te beschrijven. Er gingen zoveel dingen door mij heen. Ik was ten eerste opgelucht dat het eindelijk voorbij was. Ik was trots op mezelf want ik had het gewoon gedaan! Ik was trots op Finn, hij was zo klein en schattig. Ik voelde me verliefd en geliefd. Anthony keek met zoveel trots naar ons. We hielden elkaar vast en huilde. Finn daar in tegen niet, die lag met grote ogen om zich heen te kijken. Precies zoals zijn grote zus ook deed bij de geboorte.
Finn is geboren om 03:27 op 13 februari. Hij was echt helemaal geen grote baby. Gewoon precies zoals het gemiddelde. Al die zorgen waren dus achteraf gezien voor niks. De gynaecoloog is uiteindelijk ook niet meer gekomen omdat alles gewoon goed ging. We werden alleen gelaten en ik was helemaal zen. Ja natuurlijk had ik nog veel pijn maar Finn op mijn borst maakte alles goed. We FaceTimede mijn moeder (zij was natuurlijk nog wakker) en lieten Finn aan haar zien. Samen huilde we. Op deze manier was ze er toch een beetje bij. Daarna belde we mijn schoonmoeder.
Na een tijdje was het tijd voor Finn om te eten. Hij hapte gelijk goed aan. Heel erg lief dronk hij wat uit mijn borsten. Daarna viel hij in een diepe slaap. Anthony ging ook proberen te slapen maar ik zat vol met adrenaline. Ik heb die hele nacht en dag niet geslapen. We moesten wat langer blijven gewoon ter controle maar na dat de kinderarts Finn helemaal gezond had verklaard mochten we naar huis. Het was toen tien uur smorgens. Ik was zo blij om naar huis te gaan en ik was vooral heel erg benieuwd hoe Aymee ging reageren op hem.
Het was buiten ijs en ijs koud. Ik ben bevallen in de week dat er hier zo’n sneeuwstormen waren en het ver beneden vriespunt was. We pakte Finn goed in en vertrokken naar huis. Aymee was zo trots toen ze haar broertje zag, ze was eindelijk grote zus! Dit was een mooi moment. Mama en Ron (mijn stiefvader) waren bij Aymee dus ook hun konden gelijk kennis maken met Finn. Hij lag super vredig te slapen in de maxi cosi. Na een halfuur ben ik samen met hem naar boven gegaan.
De kraamhulp kwam redelijk snel daarna en toen kon mijn kraamweek gaan beginnen. Ik heb echt genoten van deze hele week. Bij Aymee ben ik na twee dagen het hele huis gaan opruimen en daar heb ik vervolgens nog maanden last van gehad. Dus deze keer ging ik het anders doen. Ik heb mij echt goed laten verzorgen en heb veel op bed gelegen met Finn. Dit was heerlijk.
Mijn herstel ging ook snel. Ik had geen hechtingen en dat scheelt veel. Bij Aymee had ik dat wel namelijk en toen is mijn herstel veel pijnlijker geweest. Maar nu niet. Ik kon gewoon gemakkelijk naar de wc. Had na twee dagen bijna geen pijn meer en voelde me redelijk fit.
Ik kijk terug op een zware bevalling. Vooral een bevalling die gewoon totaal niet is gelopen zoals ik had verwacht en gehoopt. Maar tegelijkertijd ben ik ook echt trots op mezelf. Ik heb het gewoon geflikt. Tijdens de bevalling heb ik meerdere keren geroepen dat ik het niet meer kon, maar ik had geen enkele reden om te twijfelen aan mezelf. Natuurlijk kon ik het wel. Ik ben zoveel sterker dan ik dacht. Wij als vrouwen zijn gewoon super sterk. Iets wat we nooit mogen vergeten!
Audrey schrijft 