De minuten leken uren te duren en ik wachtte ongeduldig af tot de pijn minder ging worden. Bij de bevalling van Aymee werkte de ruggenprik super snel dus daar ging ik nu eigenlijk ook weer vanuit. Wederom hield ik geen rekening met een ander scenario. Namelijk een waarin de ruggenprik niet zou werken. Of ja, het is wel door mijn hoofd gegaan op de weg naar de anesthesie maar ik probeerde toen zo snel mogelijk aan iets anders te denken. Natuurlijk gaat die prik wel helpen!
Er was een halfuur verstreken en de verpleging kwam checken hoe het ging. Ik gaf aan het ik nog even veel pijn had als voor de ruggenprik. De verpleegkundige deed wat testjes met een koud watje en constateerde dat de ruggenprik inderdaad niet deed wat hij zou moeten doen. Ze ging overleggen met de anesthesist. Ze kwam na een aantal minuten terug en ze gaf aan dat ze een “shot” gingen geven. Dat houdt in dat er in één keer een hoeveelheid pijnstilling word ingespoten en dit zou dan moeten zorgen voor pijnverlichting. In totaal heb ik drie shots gekregen. Het hielp niet. Na het eerste shot leek het een beetje te werken maar dit was van hele korte duur. De verpleegkundige ging weer overleggen en kwam na een tijdje samen met de anesthesist terug. Hij vertelde mij dat ik pech had. Bij de bevalling van Aymee is er namelijk een aantal keer fout geprikt tijdens het zetten van de ruggenprik en daardoor is er littekenweefsel ontstaan waardoor de ruggenprik nu niet kon zakken. Het weefsel blokkeerde zeg maar de zenuwen. Alsof je op een weg rijdt en daar ineens een stenen muur staat waar je niet overheen, onderdoor of langs af kan.
Ik schrok hier heel erg van. Wat als ik nou ooit voor andere redenen een ruggenprik nodig zou hebben?! En wat nu tijdens deze bevalling?! Moest ik dit nog uren gaan overleven? Dat kon ik niet. Ik raakte compleet in paniek. Ik wilde niet meer. De pijn moest stoppen. De anesthesist gaf aan dat hij niks meer voor mij kon betekenen en ging weer weg. Misschien had deze man zijn dag niet maar hij was echt niet aardig of sympathiek. Anthony raakte nog meer geïrriteerd en hij vond het echt zielig om mij daar zo te zien liggen. Hij werd kwaad en zei dat ze dan maar iets anders moesten bedenken. De verpleegkundige ging overleggen met de verloskundige en zou zo snel mogelijk terug komen.
Ik hoopte de hele tijd dat de ruggenprik toch ineens zou gaan werken want ze lieten hem wel erin zitten. Maar dat gebeurde niet. De weeën voelde eigenlijk al ondraaglijk en als kers op de taart voelde het ineens alsof ik moest persen. De verloskundige kwam gelijk naar boven toen ze dit hoorde. Zou ik dan nu al ineens 10 cm ontsluiting hebben? Ik hoopte het. Maar nee, ik zat nog steeds op maar 3 cm ontsluiting. In al die uren dat ik weeën had , was er 0,5 cm ontsluiting bijgekomen. De paniek sloeg weer toe. Ik had nog zo’n lange weg te gaan en ik kon nu al niet meer. Ik had niet alleen de gewone weeën maar ook persweeën waar ik absoluut nog niet aan toe mocht geven. De reden van deze pers drang bleek zo te zijn omdat Finn (net als Aymee) als sterrenkijker lag. De druk van het hoofdje wat verkeerd ligt , zorgt dan voor zo’n pers drang.
Ik schreeuwde dat ik een keizersnede wilde. Maar de verloskundige gaf aan dat ze dat echt niet gingen doen. Dat snap ik achteraf gezien ook echt wel en ik schreeuwde ook maar wat uit frustratie maar op dat moment kon ik haar wel slaan. Door de paniek en stress die ik ervaarde bleef ik uren op 3 cm hangen. Ik was inmiddels weer beneden op de verloskamer en ik was weer in mijn eigen bubbel. Tijdens elke wee maakte ik een of ander oergeluid omdat ik dat pers gevoel met alle kracht die ik in me had tegen probeerde te houden. Ik kneep in het bed en Anthony dacht echt meerdere keren dat ik het bed kapot ging trekken. Dat deed ik niet express maar tijdens elke wee verkrampte ik helemaal en kneep ik dus super hard in het bed en schijnbaar trok ik er dan aan.
Finn lag dus als sterrenkijker en dit kan voor complicaties zorgen. Daarom was het van belang dat we gingen proberen om Finn te laten draaien. Dit ging door middel van een zogenaamde “peanut”. Dat is eigenlijk een hele grote ballon die je tussen je benen houdt en door die positie waar je dan in ligt zou de baby kunnen draaien. Deze positie was erg pijnlijk en ik wilde zo eigenlijk ook echt niet blijven liggen maar ik moest wel. De verpleegkundige heeft me nog in allerlei andere posities laten liggen maar Finn wilde niet draaien.
Na een aantal uur kreeg ik een morfine pomp. Eigenlijk doen ze dit pas bij de laatste cm’s maar omdat ik zo gespannen was en de ontsluiting dus niks deed, leek dit een goede oplossing. De morfine moest er namelijk voor zorgen dat ik wat meer kon ontspannen en dat daardoor de ontsluiting zou vorderen. Je krijgt bij zo’n pomp een soort van mini afstandsbediening in je handen met een knopje erop. Als je op dat knopje drukt dan krijg je morfine binnen. Hier zit natuurlijk een grens op maar ik bleef tijdens een wee als een gek op dat knopje drukken. Na een tijdje voelde ik me mega stoned. De pijn was niet minder maar er kwam wel meer rust in mijn hoofd.
Als er een vraag werd gesteld dan gaf ik daar schijnbaar pas minuten later antwoord op of zelfs pas wanneer de verloskundige alweer de kamer uit was. Ook heb ik rare dingen gezegd volgens Anthony. Gewoon dingen die nergens op sloegen en die een stoned persoon zou zeggen. Anthony zag ook dat ik nog steeds enorm veel pijn had maar dat ik gewoon te sloom was om nog te praten etc. Ik herinner me niet alles meer van deze uren. Behalve dan dat ik me dus echt super stoned voelde.
De verloskundige kwam weer voelen en ik had eindelijk 5 cm ontsluiting. Hier heb ik echt uuuuren over gedaan, maar er zat beweging in. De verpleegkundige zei nog super blij : wow je hebt al 5 cm ontsluiting! Wat goed zeg! Maar het enige wat ik kon denken was : 5 cm?! Nu pas?
Ik kan wel zeggen dat ik niet bepaald optimistisch was of positieve gedachten had. En dat is precies waar mama mij bij had kunnen helpen. Dat heeft ze bij de bevalling van Aymee namelijk ook gedaan. Maar goed, ze was er niet en ik was ook niet in staat om met haar te bellen.
De uren verstrekken en inmiddels was er een nieuwe dag aangebroken. Weer een soort van teleurstelling ofzo. Toen mijn vliezen werden gebroken had ik echt verwacht dat Finn die dag geboren ging worden. Mijn vliezen zijn namelijk rond half 12 smorgens gebroken. Maar het was nu na 12 midden in de nacht. Ik heb trouwens echt geen tijds besef gehad tijdens de hele bevalling.
De persweeën werden ondraaglijk en af en toe kon ik ze niet tegen houden, dan perste ik. Niet express maar mijn lichaam deed dat dan gewoon. Ik liet Anthony de verloskundige halen omdat ik op was. Mijn lichaam kon niet meer. Ik kon niet meer. Zij gaf aan dat ze net overleg hadden gehad en het nog heel even wilde afwachten omdat het nu gewoon te lang duurde. Ze gaf aan dat de gynaecoloog opgepiept ging worden en we er rekening mee moesten houden dat ik alsnog een keizersnede zou krijgen. En ook als ik dat niet zou krijgen dan moest ik er rekening mee houden dat de uitdrijving wel eens heel erg moeilijk zou kunnen worden.. Finn lag tenslotte nog steeds als een sterrenkijker.
Audrey schrijft 