Ik blijf vechten voor wie ik wil worden

Onlangs schreef ik een blog over mijn nieuwe therapie groep en hoe ik daar terecht ben gekomen.

Zoals ik beschreef in die blog heb ik naast de groep ook persoonlijke begeleiding. Daar ben ik echt super blij mee. Ik praat daar over de dingen die ik heb meegemaakt en de dingen die me nu bezig houden. Ik ga daar leren om bepaalde gebeurtenissen een plekje te geven en om bepaalde mensen te vergeven voor dingen die er zijn gebeurd. Dat lijkt mij heel erg positief en vooral helpend in mijn proces.

De grootste reden dat ik daar terecht ben gekomen is door mijn “stempels”. Zo noem ik ze en zo blijf ik ze ook noemen want zo zie ik het gewoon. Dat hoeft niet perse negatief te zijn. Vul het in zoals je zelf wilt. Maar goed, die stempels dus. Borderline was de grootste en heftigste voor mij. Het heeft me echt een paar weken gekost om dit een plekje te geven. Vooral omdat ik mezelf er gewoon niet écht in herken. Weken analyseerde ik alles wat ik deed en koppelde ik alles in de stempels. “Oh, dus dáárom doe ik nu dit” of “dat verklaard waarom ik me zo voel”.

Zoals ik ook aangaf in de vorige blog heb ik toentertijd een gesprek gehad met een psycholoog en zei legde mij uit hoe de stempels tot stand waren gekomen. Na dat gesprek snapte ik het al iets beter maar helemaal begrepen heb ik het eigenlijk nooit. Het paste gewoon niet (meer) bij mij.

Een aantal weken geleden, toen ik een sessie had met mijn huidige psycholoog kwam het onderwerp “stempels” aanbod. Ik vertelde welke ik had gekregen en hoe dit voor mij voelde. Vol verbazing keek hij mij aan, ik zag hem typen en weer naar mij kijken. Hij zei vrij snel dat hij niks kon vinden hierover in mijn dossier en dat het er in ieder geval niet (meer) instaat. Ik wist niet zo goed hoe ik moest reageren. Betekende dat dan dat ik nu ineens geen borderline meer heb? Dat het op magische wijze zonder mijn eigen weten is verdwenen? Het was een gek moment.

Uiteraard besprak ik dit met hem. Ik heb eigenlijk nog steeds geen antwoord op de vraag hoe dit kan. Hij weet het ook niet. Maanden geleden toen ik de persoonlijkheid-test deed kwamen er meerdere persoonlijkheidsstoornissen uit. En nu zijn ze er ineens niet meer. De dagen na het gesprek met mijn psycholoog heb ik veel nagedacht. Zal ik opzoek gaan naar antwoorden en het ggz blijven bellen? Of laat ik het gewoon voor wat het is?

Uiteindelijk is het de laatste optie geworden. Ik vind het goed zo. Volgens het ggz had ik persoonlijkheidsstoornissen en nu niet meer. Maar het boeit me eigenlijk helemaal niet wat het ggz vind of denkt. Het gaat erom wat ik er zelf van denk en ik denk dat ik een jonge vrouw ben die hulp nodig heeft en die nu ook krijgt. Hulp om meer zelfvertrouwen te krijgen, hulp om eerlijk en realistisch naar mezelf te kijken en hulp om dingen uit het verleden te laten waar ze horen; in het verleden.

De groep die ik nu volg is echt wel een toevoeging aan mijn leven. Ik leer daar zoveel! En dat in combinatie met de persoonlijke begeleiding is alles wat ik nu denk nodig te hebben. De groep duurt nog tot eind dit jaar en de persoonlijke begeleiding, geen idee. Precies zolang als nodig is. Ik voel me nu al beter dan een aantal maanden geleden en dat is alles wat telt. Die stempels , of ze er nu wel of niet zijn, zijn zo irrelevant voor mij.

Iets waar ik al jaren mee worstel en wat steeds beter gaat is het niet meer bezig zijn met wat andere van mij denken en vinden. Het ene moment gaat het beter dan het andere moment. Als het bijvoorbeeld aankomt op het moederschap boeit het me werkelijk waar helemaal niks wat andere er van vinden omdat ik weet dat ik een super goede moeder ben. Dat is iets waar ik gelukkig totaal niet onzeker over ben. Dat durf ik ook volmondig te zeggen : ik ben een goede moeder! Vol trots en zelfvertrouwen.

Maar als we het hebben over bijvoorbeeld een partner zijn. Een verloofde. Oh wat ben ik dan onzeker. Continue het gevoel dat ik niet goed genoeg ben. Dat ik op elk moment ingeruild ga worden. Ondanks dat ik ga trouwen en weet dat Anthony zielsveel van mij houdt blijft die onzekerheid. Om gek van te worden. Die onzekerheid is echt zo’n ding die ik wil laten waar het hoort; in het verleden. Maar daar krijg ik de juiste hulp voor nu. Dus ik weet zeker dat dat helemaal goed gaat komen.

Ik ben wie ik ben. Met of zonder die stempels. En ik ben sowieso super trots op mezelf omdat ik blijf vechten voor mezelf en wie ik wil worden.