Leer van het verleden, leef in het heden

Het is dinsdagochtend. Eerst breng ik Aymee naar school en daarna mag ik naar een nieuwe therapie groep. Er zit een uur tussen deze twee “afspraken”, en in plaats van die tijd thuis te overbruggen besluit ik in het park te wachten. Het is druk, ik hoor veel auto’s rijden. Toch sluit ik me een beetje af en geniet ik van de hertjes die ik voorbij zie rennen.

De nieuwe therapie groep. Wat houdt deze nou eigenlijk in? En waarom doe ik er aan mee? Ik noem de groep nieuw omdat hij voor mij natuurlijk nieuw is, vandaag heb ik mijn derde bijeenkomst. Maar ook omdat de groep écht nieuw is. Het is een pilot.

Sinds een jaar of anderhalf ben ik bekend bij de GGZ. Eerst ging ik erheen voor mijn eetstoornis. Ik kwam ook toen in een therapie groep, dit heb ik een paar maanden gedaan en toen besloot ik om te stoppen. De opdrachten die ik kreeg sloten niet aan bij mijn behoeften en ik voelde me niet fijn in de groep. Na wat overleg besloten we te kijken voor een ander soort therapie.

Eerst ging ik naar een psycholoog buiten de GGZ. Ik had goede hoop en ging er vol zelfvertrouwen naar toe. Na één gesprek besloot de psycholoog dat ze mij niet kon helpen. Ik voelde me hierdoor erg rot. Ik bedoel, na jaren van vervelende gevoelens neem ik de stap om aan mezelf te gaan werken en dan wordt er doodleuk gezegd : ik kan niks voor je betekenen. Dit werd teruggekoppeld naar de GGZ en ze besloten om te kijken wat er intern mogelijk was.

Ik werd eerst doorverwezen naar de afdeling trauma. Ik had hier mijn vraagtekens bij. Ja ik heb hele nare dingen meegemaakt waar ik nog dagelijks last van heb. Maar of dit trauma’s zijn? Ik denk het niet. Ik heb namelijk ooit een trauma gehad in combinatie met ptss en wat ik toen ervaarde is niet te vergelijken met de gedachten die ik nu heb. Dat bleek ook snel na een aantal testen. Ik heb geen trauma’s en/of ptss. Ik heb “gewoon” vervelende dingen meegemaakt die een plekje moeten krijgen.

De volgende stap was een persoonlijkheids test. Ik stemde hier mee in en mocht hem gelijk afnemen. Mijn gevoelens hierbij zijn heel erg dubbel. Er werd bijvoorbeeld gevraagd of ik geloof in het bovennatuurlijke. Dit doe ik. Ik vertelde ook dat ik vaak dingen weet van mensen die ik eigenlijk niet kan weten. Ik werd met een scheef gezicht aangekeken en er werd gevraagd wat ik dan bij de persoon voelde die de test afnam. Dit gebeurde op een vervelende manier. Met een groot oordeel “ik geloof je niet”. Ik gaf aan dat ik geen antwoord op deze vraag wilde geven en vervolgens kreeg ik vragen die te maken hebben met schizofrenie. Alsof ik dus echt gek ben omdat ik dingen voel die niet passen bij het plaatje van de GGZ. Ik gaf ook aan dat ik dit niet fijn vond, maar daar werd niks mee gedaan.

Uit de test kwamen een aantal dingen. Drie stempels kreeg ik. Twee daarvan kan ik wel plaatsen maar ervaar ik zelf anders. Borderline bijvoorbeeld. Ik heb volgens het GGZ borderline. Ik schrok hier heel erg van. Ik ken namelijk wat mensen die dat hebben en ik ben compleet anders dan hun. Iedereen in mijn omgeving reageerde hetzelfde. “Huh, jij?!, hebben ze die test wel goed afgenomen?”. Ik heb dan ook gelijk contact opgenomen om om verdere uitleg te vragen. Ik snapte het echt niet. Na een lang gesprek begreep ik beter waarom ik de stempel heb gekregen. Je hebt natuurlijk meerdere varianten van borderline. Zo heb je mensen die altijd in het middelpunt willen staan, waarbij alles om hen draait, ze hebben alles meegemaakt wat je maar kan bedenken en hun mening is de enige die telt. Die vorm van borderline heb ik beslist niet. Ik ben eerder het tegenovergestelde hiervan.

Wat ik wel dagelijks ervaar zijn de impulsen om te handelen naar “borderline”. Dit klinkt gek, maar het is zo. Zo ben ik bijvoorbeeld constant opzoek naar de bevestiging dat Anthony mij nog leuk vind. Ondanks dat ik verloofd ben, ondanks dat we een tweede kindje krijgen. In mijn hoofd ben ik constant bang dat hij mij gaat verlaten en niet meer leuk vind. Ik heb die gedachten zoveel en zo vaak dat het niet meer gezond is. Ook , wanneer ik mij onrecht voel aangedaan, wil ik hele gemene dingen zeggen. Dingen die zwaar grensoverschrijdend zijn en waarvan ik weet dat het gewoon echt niet oké is om ze te zeggen. In mijn pubertijd zei ik deze dingen wel gewoon. “Ik heb schijt aan de rest van de wereld, ik mag zeggen wat ik wil”. Door de jaren heen heb ik geleerd om deze dingen vaak nog alleen maar te denken in plaats van ze uit te spreken. Ik zeg vaak omdat het niet altijd lukt. Vooral bij Anthony niet. Ik zeg bepaalde dingen en heb hierna gelijk spijt. Dat is een groot verschil met de meeste mensen die ook borderline hebben. Ik kan bijvoorbeeld wel heel erg switchen van mood. Ik kan in een paar seconden heel veel verschillende emoties voelen. En wanneer ik me rot voel, dan voel ik me ook écht rot.

Waar het eigenlijk op neer komt is dat ik vooral in mijn pubertijd echt heel erg veel kenmerken heb vertoont van borderline. Als je mij toen had getest had ik op alle vragen “ja” gescoord in plaats van de helft zoals nu. Door de jaren heen heb ik mezelf bepaalde manieren aangeleerd om dit gedrag te veranderen. Als je mij kent en ziet zul je niet snel denken dat ik borderline heb, maar in mijn hoofd heb ik het vaak wel. Mijn gedachten zijn “borderline gedachten”. Zoals ik al zei snap ik waarom ik de stempel heb gekregen, maar het voelt heel erg dubbel. Ik vind dat mensen tegenwoordig té snel een stempel krijgen. Als je kijkt op spiritueel vlak, zijn de gedachten die ik heb hetzelfde als hoog gevoelig zijn. Maar dit past niet in het plaatje van de GGZ.

De volgende stempel die ik kreeg is een grensoverschrijdende stoornis. Hoe je het precies noemt geen idee. Het houdt in dat ik impulsief ben en hier naar handel. Ik doe vaak dingen zonder over na te denken. Nou geloof me, dit klopt écht niet. In de pubertijd was ik zo, ik zocht alle grenzen op en ging daar maar al te graag overheen. Ik deed de gekste dingen zonder oorzaak-gevolg te zien. Maar nu, nee. Ik ben juist een echte “overthinker” en denk vaak te veel na voor ik dingen doe. Ik denk vaak “was ik maar weer een beetje zoals toen”. Toen ik belde voor uitleg kwam er ook vrij snel uit dat ik “ja” scoorde op de vragen over vroeger. Dus met andere woorden , vroeger in mijn pubertijd was ik zo. Nu niet meer. Waarom ik dan nu alsnog de stempel krijg snap ik niet. Het is niet meer van toepassing in mijn leven nu.

De laatste, en daarmee derde stempel is een stoornis waarvan ik de naam ook niet meer weet. De stoornis komt er op neer dat je een laag zelfbeeld hebt en erg onzeker bent. Hier kon ik mij gelijk in vinden. Dit is ook écht zo. Hier hoefde ik geen uitleg over te vragen. Ik ben onzeker, ik heb een extreem laag zelfbeeld en ik haal mezelf continu omlaag met mijn eigen gedachten.

Hiervoor is de nieuwe groep. De groep is ontworpen voor mensen met een laag zelfbeeld. Bij mij is het gericht op mijn uiterlijk. Maar bij andere weer over persoonlijke eigenschappen. In de groep ga ik aan de slag met achterhalen waarom ik me zo voel. Welke gebeurtenissen hebben hier voor gezorgd? Ik heb zelf een goed vermoeden, maar het extra onderzoeken kan nooit kwaad. Ik krijg opdrachten mee naar huis waar ik vooral leer om bewuster stil te staan bij dingen die ik voel. Ik moet eerlijk zeggen dat ik hier altijd al heel erg mee bezig ben. Daarom pas ik de opdrachten soms een beetje aan zodat ze uitdagender zijn. Dit vinden de begeleiders heel erg fijn. Daar is de ruimte voor in deze groep, iets wat ik totaal niet heb ervaren in de eetstoornis groep. Ook bespreken we elke week bepaalde onderwerpen en doen we opdrachten in de groep. Ook deze komen er op neer om bewuster te zijn van jezelf. Waarom voel ik dit, wat kan ik er aan veranderen? Wat vind ik nou eigenlijk van mezelf? Weet ik überhaupt wel wie ik ben? Durf ik mijn mening te uiten?

De therapie groep duurt nog ongeveer drie maanden. Ook heb ik een persoonlijke begeleider waar ik elke week mee afspreek. Met hem ga ik vooral kijken naar die nare gebeurtenissen waar ik in het begin over had. Hoe kan ik deze een plekje gaan geven? En vooral, hoe kan ik ervoor zorgen dat ze mijn dagelijks leven niet meer zo beïnvloeden? Ik vind het spannend om aan dit nieuwe hoofdstuk in mijn leven te beginnen maar het is echt tijd. Ik ben er klaar voor en klaar mee.

De combinatie van de groep en het hebben van een persoonlijke begeleider is denk ik heel erg goed voor mij. Het bespreekbaar maken van wat ik voel, en daar ook gerichte vragen over krijgen werkt voor mij. Zet mij maar lekker aan het denken. Geef mij maar heftige opdrachten mee naar huis waar ik overuren door maak. Ik vind het goed om te kijken naar mijn eigen gedrag en te achterhalen waarom ik voel wat ik voel. Ik ben echt zo’n mensen mens die het super interessant vind waarom mensen bepaalde keuzes maken.

De reden dat ik mee doe aan deze groep is niet omdat ik een compleet slecht zelfbeeld heb. Over mijn karakter ben ik totaal niet onzeker. Noem de dom of saai en het interesseert me geen reet. Noem me lelijk en ik ben verdrietig. Al ligt het er wel aan wie het zegt. Van sommige mensen maakt het me echt niks uit. Laatst noemde iemand me lelijk en mijn antwoord was : weet ik, ik heb zelf ook een spiegel thuis. Op dat moment vond ik het een goede come back, maar achteraf gezien is dat totaal niet zo. Waarom ga ik mee in die mening van de ander? En nog beter, waarom lag ik daar snachts over te huilen in bed? Ik denk dat het normaal is dat je dagen hebt waarop je jezelf wat minder mooi voelt. Maar het is niet oké om te kijken naar jezelf zoals ik dat doe. Ik hoop dat ik in deze groep nog meer inzichten krijg en vooral handvaten om mezelf niet zoveel meer omlaag te halen en constant te vergelijken met anderen.

Ook hoop ik , dat ik door een beter zelfbeeld, niet meer zo onzeker ben en constant opzoek ben naar de bevestiging van andere. Ik wil het punt bereiken dat het me écht niet meer boeit wat andere van me denken. Ik wil gewoon gelukkig zijn met wie ik ben én hoe ik eruit zie. Ongeacht welk gewicht ik heb.

Ik heb zo’n gevoel dat dit de laatste stap is naar een gelukkiger leven. Overal het algemeen ben ik super gelukkig hoor, maar dat komt vooral door het moederschap. Ik wil buiten dat om ook gelukkig zijn met mezelf.

Ik ga dingen uit het verleden een plekje geven waardoor ik vooruit kan.

Ik ga leren om nog meer van mezelf te houden.

Ik ga leren om in de spiegel te kijken en tevreden te zijn.

Ik ga leren om beter om te gaan met de “borderline”. Alhoewel ik het zelf liever hooggevoelig noem.

Ik ga leren om de Audrey te zijn met alles erop en eraan en om mezelf niet meer zo te laten lijden door dingen die er zijn gebeurd.

Meer dan het verleden interesseert mij de toekomst, want daarin ben ik van plan te leven – Albert Einstein