Het is donderdagochtend en ik heb al een paar dagen het gevoel dat ik weer een blog moet schrijven. Vandaag ga ik er de tijd voor nemen. Ik zit lekker met een kopje thee en verse jus achter aan tafel. Wat ik precies ga schrijven? Geen flauw idee. Ik begin ergens en zie wel waar ik uitkom.
Voor vele is 2020 een jaar die ze snel willen vergeten. Covid19 kwam opduiken en gooide zowat alles in de soep. Er zijn vele mensen overleden en vele mensen ziek geworden. Ik snap dat dit een jaar is die bij de meeste niet in de top drie komt te staan. Bij mij wel. Begrijp me niet verkeerd, ik vind het verschrikkelijk wat er allemaal gaande is en is gebeurd, maar voor mij op persoonlijk vlak is dit jaar één van de mooiste die ik ooit heb meegemaakt.
Het begon natuurlijk op 01-01-2020, een paar minuten over twaalf werd ik ten huwelijk gevraagd door Anthony. Na alle ellendige dingen die we hebben meegemaakt en na de ontelbare ruzies ben ik super dankbaar en trots dat we gaan trouwen. Mijn jaar kon niet beter beginnen. De man waar ik lief en leed mee heb gedeeld vroeg mij ten huwelijk. Hij had een mooie ring gekocht en mijn vader om mijn hand gevraagd. Zo romantisch. We deden mee aan een grote wedstrijd en ondanks alle stress die ik daarvan heb ervaren ben ik achteraf alleen maar blij dat ik er weer dingen door heb geleerd. Ik ben mezelf tijdens die wedstrijd kei hard tegen gekomen en uiteindelijk kon ik daardoor alleen maar leren en groeien.
Een aantal maanden later was ik jarig en door COVID19 kon ik dit niet écht vieren. In het begin baalde ik daarvan maar ik heb zo’n geweldige avond gehad toen. Samen met anthony en Aymee heb ik gedanst, gelachen en gezongen. Sinds dat Aymee geboren is heb ik een angst ontwikkelt. De angst om dood te gaan. Elke verjaardag zie ik daarom als een zegen. Weer een jaartje ouder. Ik ben dan misschien wel jong, maar het leven is geen zekerheid.
Toen werd een van onze grootste dromen werkelijkheid. Ik was opnieuw zwanger. Die eerste paar weken waren stressvol maar ik heb nu gelukkig het punt bereikt waarop ik écht volop geniet. De angst is zo goed als weg en nu mijn buik begint te groeien lijkt het ineens een stuk echter. De afgelopen weken vergat ik soms dat ik zwanger was. Dat klinkt gek, is het waarschijnlijk ook, maar ik voelde niks (op de misselijkheid na) en er groeide niks aan de buitenkant. Mijn hele leven heb ik al last van mijn maag en misselijkheid, dus dat maakte dat ik het soms gewoon vergat. Maar nu, nu niet meer. Oh wat ben ik trots op mijn buik en het jongetje die daarin groeit. Ik voel steeds meer verbondenheid. Ik kan niet in woorden uitdrukken hoe blij ik ben dat ik weer een kindje krijg met Anthony en een broertje aan Aymee kan geven. Ons gezinnetje gaat groter worden, eindelijk.
Ook is mijn beste vriendin moeder geworden. Dit was een droom van haar en ik ben dan ook heel erg blij dat deze droom werkelijkheid is geworden. Om haar als moeder te zien is geweldig.
Aan de andere kant ben ik vriendinnen verloren. Sommige op een hele nare manier. Toen die situatie zich afspeelde vond ik dit wel moeilijk. Vooral bepaalde dingen die ik naar mijn hoofd gesmeten heb gekregen. Er zijn vriendschappen verbroken en ik denk dat dat een goede keuze was. Voor mij, maar ook zeker voor die andere. Soms pas je als vriendinnen gewoon niet meer bij elkaar. Ik ben blij dat ik dit heb meegemaakt want uiteindelijk heb ik er weer super veel van geleerd. Ik deel dit ook zeker niet uit wrok of uit haat. Ik ben hen dankbaar dat ze mij weer dingen hebben laten zien en hebben geleerd. Dit zorgt er mede voor dat 2020 ”mijn” jaar is.
Er zijn nog vele andere dingen die mij gelukkig maken. Op persoonlijkvlak ben ik weer grote stappen aan het zetten. Ik ga beginnen met therapie voor mijn zelfbeeld en zelfvertrouwen. Aan de ene kant doodeng maar ik heb er juist ook wel echt zin in. Ik heb mijn trouwjurk gevonden op een manier die ik nooit had verwacht. Voor de eerste keer in lange tijd voelde ik me mooi en vrouwelijk. De angst dat ik nooit een jurk ging vinden was groot, maar niets bleek minder waar. Mijn droomjurk is zelfs de éérste jurk geworden die ik aantrok. Aymee is vijf geworden, een hele mijlpaal voor haar. Om haar zo trots en gelukkig te zien is geweldig. Daar doe je het als moeder zijnde allemaal voor. Ze zit in groep twee en ook dat is een grote stap. Ze hoort niet meer bij de allerkleinste van school. Ze is zo groot aan het worden. Wijs ook vooral. Bij de logopedie gaat het super goed. Ik ben zo ontzettend trots op haar. Ook ben ik zo blij met mijn familie. Ze steunen mij door dik en dun en ik kan altijd bij ze terecht.
Door de jaren heen had ik mezelf wijs gemaakt dat gelukkig zijn met mijn uiterlijk te maken had. Want zolang ik dik zou zijn, zou ik niet optimaal gelukkig kunnen worden. Haha, even een dikke middelvinger naar mezelf hoor. Ik ben nog steeds dik en ik ben super gelukkig. Ik heb ervaren dat geluk in andere dingen zit dan mijn uiterlijk. Ik heb er zelf vaak genoeg over geschreven maar geluk zit in de kleine dingen van het leven. Alhoewel een huwelijk en een zwangerschap niet perse in het rijtje ”kleine levensgebeurtenissen” passen. Ik kijk in de spiegel en zie iemand die gelukkig is. En natuurlijk zijn er momenten dat ik me minder voel. Gisteren bijvoorbeeld toen ik van de eerste therapie sessie afkwam. Dit was heftig en ik voelde me zwaar. Maar ik accepteer dat deze dagen er bij horen.
Dit jaar is nog niet voorbij maar als ik kijk naar de afgelopen maanden voel ik liefde, verbondenheid, samenzijn en levenslessen. Ik kan niet wachten op de volgende maanden waarin ik aan mezelf ga werken. De baby in mijn buik gaat nog meer groeien en mijn buik zal groter en groter gaan worden. Aymee zal zich nog meer gaan ontwikkelen en wijze uitspraken gaan doen. Anthony en ik gaan nog dichter naar elkaar toe groeien door de baby in mijn buik, dat voel ik gewoon.
Wauw, wat ben ik een gezegend mens.
Audrey schrijft 