In dit bericht zijn foto’s toegevoegd, tekst loopt door onder de foto.
Eindelijk was het zo ver, het moment waar ik al weken misselijk en zenuwachtig voor was. De bekendmaking van het geslacht van onze baby. Ik had er bewust voor gekozen om het op deze manier te gaan doen. Dit omdat het mij gewoon ontzettend bijzonder leek om dit moment mee te maken met familie en vrienden. Achteraf gezien had ik mezelf een hoop stress kunnen besparen als ik het anders had gedaan. Maar toch zou ik het niet anders willen.
Het was zaterdagochtend. Aymee maakte ons wakker om naar beneden te gaan. Het was tenslotte haar verjaardagsfeest. Ik ging eerst naar beneden zodat ik Aymee haar reactie goed kon zien als ze binnen kwam. Het is zo leuk om dat snoetje van haar te zien wanneer ze de cadeautjes en versieringen ziet. Ze kwam beneden met een glimlach van oor tot oor, gaf mij een knuffel , bedankte ons en rende gelijk door naar de tafel vol cadeautjes. Binnen een paar minuten was alles uitgepakt en begonnen Anthony en ik met de laatste voorbereidingen voor die middag. Aymee was druk aan het spelen met haar nieuwe speelgoed.
De gehele ochtend was ik prikkelbaar. Ik had echt onwijs veel zenuwen. Toch probeerde ik nog niet te veel bezig te zijn met hetgeen wat die middag zou gaan gebeuren.
Het was 13:00u en de eerste mensen sprokkelde binnen. Aymee is natuurlijk weer super goed verwend en ze heeft echt hele leuke cadeautjes gekregen. Na ongeveer anderhalfuur was iedereen er, op een paar familieleden na. Mijn opa en oma bleven bijvoorbeeld thuis in verband met het corona virus. We konden beginnen, ik was nu echt heel erg misselijk en ik wilde het weten.
Mijn schoonmoeder en schoonzus wisten als enige het geslacht van de baby en mijn schoonmoeder had dan ook alles geregeld. Eerst kregen Anthony en ik allebei een confetti kanon in onze handen geduwd. We telde af en zagen blauwe én roze confetti. Ik had wel verwacht dat dit een grapje zou zijn omdat er ook nog een grote ballon was. We moesten er allebei om lachen maar toch hield ik het niet meer en begon te huilen. Mijn schoonmoeder zei ”Kom, we gaan de ballon doen, Audrey is al zo zenuwachtig”. Het idee was eigenlijk dat Aymee de ballon kapot zou gaan prikken maar ze durfde niet en wilde ook niet bij ons komen staan. Mijn moeder ving haar op.
Weer telde we af, ik prikte en het prikkertje brak af. Iedereen moest lachen en we probeerde het nog een keer. Ik prikte zo hard als ik kon en er gebeurde niks. Ik dacht op dat moment bij mezelf ”dat hebben wij weer, echt iets voor ons”. Ik prikte vervolgens nog een keer en toen was het daar, de blauwe confetti. Om heel eerlijk te zijn weet ik niet meer precies wat er door mij heenging. Het enige wat ik kon doen was huilen. Huilen van ontlading, alle spanningen die eruit kwamen en huilen van blijdschap. Ik had gelijk vanaf het eerste moment ; er groeit en woont een jongetje in mijn buik.
Ik was gelijk niet meer misselijk én ik voelde me zo oplucht. Van alle kanten kwam er familie om mij een knuffel te geven. De verbondenheid die je op zo’n moment voelt is erg bijzonder. Iedereen is blij, er wordt gelachen en gehuild. Ik voel me dankbaar dat wij allebei zo’n lieve families hebben die ons echt alle geluk van de wereld gunnen. Dat is niet overal vanzelfsprekend. Alle lieve woorden die toen zijn gezegd vergeet ik nooit meer. Mijn moeder bijvoorbeeld die mij en mijn buik vastpakte en begon te huilen van blijdschap. Mijn schoonzus die mij huilend van geluk een knuffel kwam geven. Mijn vader die me vastpakte en liet merken dat hij trots op mij was. Dat is voor mij zo waardevol. Iedereen die er was betekend veel voor ons.
Ik keek opzij en zag Aymee verdrietig op de grond zitten. Ze hoopte zó op een zusje. Ik probeerde haar al weken voor te bereiden op eventuele teleurstelling. Maar hoe leg je dat een kind van vier nou echt goed uit? Ze zat daar en moest een beetje huilen. De teleurstelling was groot. Ik knuffelde haar en eigenlijk ging ze vrij snel daarna weer spelen. We zijn nu een paar dagen verder en ik merk dat ze het er niet meer zo moeilijk mee heeft als zaterdag maar ze vind het nog steeds niet leuk. Ze vind jongens stom zegt ze en ze heeft al gevraagd of ik niet ergens anders kan gaan wonen met haar baby broertje. Ik wil binnenkort naar de stad gaan met haar om leuke kleertjes te gaan kopen en om boekjes te lenen bij de bibliotheek over grote zus worden. We mogen niet onderschatten wat voor een impact dat op haar leventje heeft. Vijf jaar is ze enigskind geweest en nu komt er ineens iemand bij én dan is dat ook nog is een jongetje..
We hadden gevraagd of ieder die dat leuk vond, blauw of roze wilde aandoen. Bijna iedereen was in het blauw en degene die roze aan hadden dachten ook dat het een jongetje was.. Op Aymeetje na dan. Bijzonder dat bijna iedereen hetzelfde gevoel als ons had. Het was een moment om nooit te vergeten. Ik kan nu eindelijk gewoon blauwe kleren kopen in plaats van gender neutraal. Ergens voel ik wat onzekerheid omdat het natuurlijk heel anders is om een jongetje te krijgen. Bij Aymee ging alles zo vanzelf en ik ben benieuwd of dat nu weer zo is.
Over drie weken heb ik de twintig weken echo, dat is het volgende waar ik me druk om kan gaan maken.
Audrey schrijft 