Het is maandagmiddag. Aymee is net uit school gehaald door Anthony. Ik ben een planning aan het maken voor aanstaande zaterdag. Dan vieren we namelijk Aymee haar vijfde verjaardag én weten we of er een jongetje of meisje in mijn buik woont. Ik merk dat ik die paar dagen voor een verjaardag altijd wat gestressed ben. Wat moet ik allemaal halen? Heb ik wel alles in huis? Hoeveel mensen komen er nou eigenlijk? Wat gaat het weer doen? Vieren we het binnen of buiten? Dat is een kleine opsomming van gedachten die dan door mijn hoofd spoken.
Ik heb gemerkt dat het maken van een planning helpt. De planning houdt in dat ik opschrijf wie er allemaal komen, een boodschappenlijstje maak naar aanleiding daarvan en dan plan welke dag we boodschappen gaan doen. In de praktijk is gebleken dat ik me altijd veel te veel zorgen maak om zo’n dag. We zijn nog nooit iets te kort gekomen en het komt altijd allemaal goed. Toch blijf ik gespannen.
Deze verjaardag is anders dan andere. Hierom ben ik extra gespannen. We horen dan dus of we een jongetje of meisje gaan krijgen. Ik vind dit zo spannend! Toen ik zwanger was van Aymee wisten we het gelijk en gingen we zelf de familie’s langs om het te vertellen. Nu weten we niks. De enige die het weet is mijn schoonmoeder. Zij gaat een ballon oid halen. Het is voor mij best lastig om dit niet zelf te regelen, om er geen controle over te hebben. Ik heb alle vertrouwen in haar maar ik hou er over het algemeen gewoon niet van om dingen uit handen te geven. Ik wil zelf die controle hebben.
Het aftellen naar dit spannende moment is voor mij echt begonnen. Ik kan niet wachten tot het zaterdag is. Ik krijg regelmatig de vraag of ik zelf een voorkeur heb voor het geslacht van ons kindje. Het antwoord daar is op gemend. Aan de ene kant maakt het me niks uit, zolang het kindje maar gezond is. Super cliché.
Maar aan de andere kant.. Ik weet niet of ik hierna nog een kindje wil. De zwangerschap van Aymee viel lichamelijk heel erg tegen. Deze zwangerschap heb ik minder lichamelijke klachten maar toch vind ik deze pittiger. Dit omdat ik Aymee al heb. Hoe ziek ik me ook voel, zij zal toch aandacht moeten hebben. Ik moet haar alsnog vrijwel elke ochtend naar school brengen en weer ophalen, zelfs als ik eigenlijk liever in bed blijf liggen. Die luxe heb ik niet meer. Er zijn momenten dat ik kotsmisselijk op het schoolplein sta met een plastic tasje in mijn hand, just in case.. Ik kan me bijna niet voorstellen hoe zwaar het moet zijn als je er twee rond hebt lopen! Daarom weet ik gewoon nog niet of ik een derde kindje wil. Ik ben natuurlijk nog jong en misschien denk ik over tien jaar heel anders over. Maar zoals ik het nu voor me zie, blijft het hierbij.
Daarom lijkt het me leuk als ik nu een jongetje krijg. Misschien klinkt dat stom, maar het lijkt me gewoon leuk als je een jongetje en meisje hebt. Stel dat we nu weer een meisje krijgen zal ik daar echt geen seconde teleurgesteld om zijn. Het geeft juist ook wel een gevoel van zekerheid. Omdat ik al weet hoe het is om een meisje te hebben. Ik vind het heel erg dubbel. Ik kan niet zeggen dat ik écht een voorkeur heb, maar ik kan ook niet zeggen dat ik hem niet heb.
Voor mij is de gezondheid het meest belangrijk. Ik hoop dat deze baby gezond is, net zoals iedereen dat hoopt die zwanger is. Het geslacht is belangrijk voor ons maar zeker niet het belangrijkste.
Ik heb zelf het gevoel dat ik een jongetje in mijn buik heb. Dat gevoel komt vooral door het feit dat deze hele zwangerschap gewoon helemaal anders is. Ik draag nu bijvoorbeeld heel erg laag terwijl Aymee super hoog lag. Bij Aymee gaf ik tien keer per dag over. Nu gemiddeld drie keer per week. Bij Aymee had ik de hele dag zin in pistache nootjes, nu in sinaasappelsap. Bij Aymee had ik sterk het gevoel dat ik een meisje kreeg en dat klopte, ik kan niet wachten om er achter te komen of mijn eigen gevoel nu weer klopt.
Aymee wil echt heel erg graag een zusje en Anthony wil heel erg graag een zoon. Ik denk ook wanneer dit een meisje is dat Anthony zeker nog een derde kindje wil. In de hoop dat dat dan wel een jongetje is haha. We zien wel hoe alles loopt. Ik probeer vooral te leven in het hier en nu en een klein beetje met mijn gedachten bij deze spannende zaterdag..
Audrey schrijft 