In mijn vorige blog schreef ik een stukje over hoe deze zwangerschap voor mij voelt. Vandaag wil ik daar dieper op ingaan, het is belangrijk voor mij om hier open over te zijn. Door het opschrijven van mijn gevoelens begrijp ik ze vaak beter en ook hoop ik ergens wat herkenning van andere te krijgen. Soms heb ik het gevoel dat ik alleen ben met mijn ”vreemde” gedachtes. Althans, voor mij voelen ze vreemd.
Ik denk dat vele andere moeders dit herkennen. Dat je het gevoel hebt dat je altijd maar blij en gelukkig moet zijn met je kind(eren). Want ze zijn een geschenk en met een geschenk hoor je blij te zijn. Je mag niet laten zien dat je je soms gewoon echt ontzettend rot voelt en je kind(eren) niet zo lief vind.
Er gaan dagen voorbij dat ik Aymee echt achter het behang wil plakken of op de trein wil zetten met een enkeltje naar de noordpool. Er lijkt een groot taboe te heersen rondom dit onderwerp en ik begrijp niet zo goed waarom. Voor zover ik weet zijn we allemaal mensen en wij als mensen zijn nou eenmaal in staat om van alles te voelen, denken en ervaren. Ik denk dat het normaal is dat je het soms niet meer goed weet, alle moeders doen maar wat. Dat wat zij denken dat het beste is. Vaak worden er fouten gemaakt en deze proberen we dan met alle liefde weer recht te zetten.
Soms zit ik huilend in de douche omdat het me te veel is. Soms doet een aanraking van Aymee me pijn omdat ik dan zodanig overprikkelt ben. Soms drijft ze me tot waanzin en moet ik me terugtrekken om niet volledig uit mijn slof te schieten. Soms schreeuw ik tegen haar en schrik ik van mijn eigen stemgeluid. Die dingen gebeuren.
De gevoelens die ik hierboven beschreef heb ik af en toe en in het begin schaamde ik me hier heel erg voor. Ik had het gevoel alsof ik een slechte moeder was omdat ik zulke dingen dacht of deed. Ik moest blij zijn dat ik uberhaÜpt een kind kon krijgen, hoe durf ik dan zo ”ondankbaar” te doen? Dit besprak ik met mensen om mij heen en letterlijk elke moeder zei hetzelfde : dit is normaal! Elke moeder heeft zulke dagen er tussen zitten. Dit deed me zo goed om te horen. Nu wordt Aymee bijna vijf en weet ik dat het normaal is om niet altijd maar de lieve en perfecte moeder te zijn.
Toch kamp ik nu weer met zulke gedachten en schaam ik me er wel voor. Drie jaar hebben we gewacht op jou en ik had verwacht dat als het moment daar zou zijn, ik zou overlopen van geluk. Maar dat is niet zo. De eerste weken voelde ik vooral veel onzekerheid. Dat maakte daarna plaats voor angsten en vele vragen. Kan ik wel voor twee kinderen zorgen? Hoe ga ik mijn aandacht eerlijk verdelen? Kan ik wel net zoveel van de nieuwe baby houden als van Aymee? Dat lijkt me zowat onmogelijk. Het voelt alsof Aymee mijn hele hart in beslag heeft genomen, ga ik plek kunnen maken voor de baby? Misschien klinkt dit harstikke stom, maar dit zijn echt dingen waar ik mee bezig ben.
Toen ik zwanger was van Aymee waren er vele meningen, ongevraagde adviezen en mensen die het niet eens waren met mijn zwangerschap. Ik kreeg al heel erg snel een sterk moedergevoel. Ik moest vechten voor haar. Ik moest mensen bewijzen dat ze ongelijk hadden, dat we het wel konden. Hierdoor had ik een hele sterke connectie met Aymee toen ze nog in mijn buik zat. Ik kon communiceren met haar en ik wist al hoe ze eruit kwam te zien. Ik had dromen over haar, dromen die achteraf eerder visioenen bleken te zijn. Nu met deze zwangerschap is dat helemaal anders.
Ik ben uiteraard heel erg blij dat er niemand tegen deze zwangerschap is. Alles is gewoon zoals het hoort te zijn. Iedereen reageerde blij en vol enthousiasme in plaats van met onbegrip en verdriet. Dit is fijn maar gewoon zó anders. Ik heb niet het gevoel dat ik moet vechten voor deze baby, hoe gek dat ook klinkt. Hij zit veilig in mijn buik en hij mag daar zijn. Daardoor voel ik een andere band met hem en dit vind ik soms lastig. Ik weet niet zo goed hoe ik dit moet verwoorden maar deze baby is er gewoon. Gewoon, gewoon. Ik ben niet meer achttien en zwanger. Ik hoef niet te stoppen met werken of school. Anthony hoeft niet ineens vele malen meer te gaan werken om een baby te kunnen onderhouden. Alles is zo gewoon. En hoe fijn dat ook is, het maakt me kwetsbaar. Ik vergelijk alles met mijn zwangerschap bij Aymee, maar dat kan niet. Want deze zwangerschappen zijn niet te vergelijken.
Ook voel ik de baby nog niet. En dat is normaal, maar ik voel me amper zwanger. Ik heb wel last van bepaalde dingen zoals misselijkheid en pijnlijke borsten. Maar bij Aymee was ik de hele dag ziek. Daardoor dacht ik in het begin van deze zwangerschap dat het niet goed zat. Ik dacht dat je altijd ziek moest zijn, want ja dat is wat ik gewend was. Maar natuurlijk hoeft dat niet. En ondanks dat ik juist super blij dat ik me nu een stuk beter voel het maakt me wederom onzeker. ”Klopt het wel dat ik nu dit voel? Want dat heb ik bij Aymee niet?” of ”hoor ik nu eigenlijk niet dit of dat te voelen want dat had ik bij Aymee wel?!”.
Ik denk dat mijn hormonen een heel erg grote rol spelen bij deze gedachten. Mijn lichaam kan niet zo goed met hormonen omgaan en dat voel ik nu weer extra goed. Laatst had ik ruzie met Anthony. Hij niet met mij, ik alleen met hem. We kwamen bij mijn schoonmoeder binnen en ik kon niet stoppen met huilen. Waarom? Ik heb geen idee. Ik had zoveel last van mezelf. Ik had geen grip op mezelf. Dat vind ik verschrikkelijk maar dat is wel hoe mijn lichaam omgaat met deze hormonen. Daar zal ik echt mee om moeten leren gaan.
Het blijft een gevecht, een strijd die je met jezelf moet aangaan. Het accepteren van bepaalde gevoelens en gedachten. De ene dag gaat dit beter dan de andere, ook dit is een kwestie van accepteren. Je hoeft je niet elke dag alleen maar gelukkig te voelen en dat blijf ik zeggen tegen mezelf. ”Het is oke om dit nu te denken, laat het er even zijn en praat er zo nodig met iemand over”. Dat doe ik ook. Dit delen met jullie is eigenlijk ook een soort van therapie voor mij.
Ik wil dingen bespreekbaar maken. Ik wil het taboe rondom het altijd maar gelukkig zijn met je kind(eren) of zwangerschap doorbreken. Ik weet niet wie of wat mij heeft aangeleerd dat je bepaalde gedachten niet mag hebben, maar diegene is gewoon een sukkel. En terwijl ik dit schrijf besef ik me maar altijd te goed wie mij dit heeft geleerd, ikzelf namelijk. Waarom weet ik nog niet. Maar bij deze : Audrey, doe even normaal en accepteer alles wat je voelt of denkt.
Ik ben blij, gezegend en trots dat ik weer zwanger ben. Maar straf jezelf niet als je soms ook andere gedachten hebt. Er gaan momenten voorbij dat ik overloop van geluk en er gaan momenten voorbij dat ik me ellendig voel. Dit heeft niks persoonlijk met de baby te maken. Hij is perfect, hoe dan ook. Het is oké om soms onzeker te zijn en jezelf af te vragen hoe de toekomst gaat lopen. Het is ook niet niks, een tweede kindje krijgen. Alles gaat veranderen en ondanks dat ik negen maanden zwanger zijn echt véél te lang vind, ga ik deze tijd wel mooi gebruiken om rustig toe te werken naar deze mega grote verandering.
Soms heb ik dit echt nodig. Ik begin gewoon met schrijven en een uur later heb ik ineens van alles op papier staan. Ik ben dankbaar dat ik dit met jullie kan delen. Ik krijg zoveel reacties en berichten van mensen en die interactie vind ik echt geweldig. Ik geef mijn woorden aan jullie maar ik krijg er zoveel meer voor terug. Dikke knuffel voor jullie allemaal.
Audrey schrijft 