Mijn laatste blog is alweer een tijdje geleden gepost. De afgelopen weken rondom de wedstrijd waren erg stressvol voor mij en ik ben mezelf daarin keihard tegengekomen.
Een van de grootste valkuilen in mijn leven is dat ik dingen snel als een persoonlijke afwijzing zie. Ik wil het liefst door de hele wereld lief en leuk gevonden worden. Wanneer iemand mij niet leuk vind heb ik hele tegenstrijdige gedachten. Aan de ene kant denk ik “oké maakt niet uit”, maar aan de andere kant raakt het me , waarom vind diegene mij niet leuk? Ben ik stom? Is er iets mis met me ?
Ik weet dat die gedachten niet nodig zijn en dat ze vooral totaal niet helpend zijn, maar toch komt dat duiveltje regelmatig om de hoek kijken. Het gevoel van verdriet wat ik dan ervaar is een pijnlijk stuk uit mijn leven.
Het begon toen ik in groep drie zat en gepest werd. Ondanks dat ik daar therapie voor heb gehad merk ik nu meer en meer dat ik dat stuk oud zeer nooit een plek heb gegeven. Het gevoel afgewezen te worden is nog steeds een rode draad in mijn leven ondanks de vele therapie sessies. Het blijft steeds terugkomen. Zo dus ook met de wedstrijd om een bruiloft te winnen.
Anthony en ik zijn laatste geworden en dat zou niks uit moeten maken. Maar toen ik daar stond en het aantal punten zag die wij hadden gekregen voelde ik me zo onzeker en klein. Net als op de basisschool. Al snel bleek welk stel wel ging winnen en dit deed misschien nog wel meer pijn. Dit stel heeft namelijk best wat vervelende opmerkingen geplaatst op social media (dat wij nep waren, dat zij de enige waren die niet met een zielig verhaaltje zieltjes probeerde te winnen etc). Het voelde zo oneerlijk.
Eerste instantie voelde ik me kwaad, ik voelde me echt weer dat onzekere meisje van school. Maar toen besefte ik dat het niet uit zou moeten maken wie er heeft gewonnen, het gevoel dat ik afgewezen word zit in mij. Dat was echt een reminder dat ik nog niet ben waar ik wil zijn. Het maakt niet uit hoeveel punten we hebben gehaald, ik moet me niet druk maken om de mening van een paar mensen die ik niet eens ken.
De weken na de wedstrijd voelde ik me opgelucht. Ik hoefde me niet meer druk te maken om het behalen van stemmen. Ik kon weer gewoon bezig zijn met andere dingen, belangrijke dingen. Wel heeft de wedstrijd me echt weer aan het denken gezet. Ik realiseerde me dat het “probleem” in mij zit. Ik voel me afgewezen, ik voel me verdrietig, daar ben ik zelf verantwoordelijk voor. Het is niet nodig om met mijn vinger naar andere te gaan wijzen. Daar los ik niks mee op.
Er zijn in mijn leven een hoop dingen gebeurd die er voor hebben gezorgd dat ik nu me zo snel afgewezen en verdrietig voel. De wedstrijd heeft me doen beseffen dat ik daar aan wil werken. Ik wil me niet meer zo voelen als toen. Daarom kijk ik met een goed gevoel terug op de wedstrijd. Zonder deze wedstrijd had ik niet de inzichten gehad die ik nu heb.
Ik merkte dat ik dit hoofdstuk rondom de wedstrijd nog niet af kon sluiten. Nu wel, ik kan loslaten wat er is gebeurd en er met een trots gevoel op terug kijken.
“Soms daagt het leven je uit voor iets waar je zelf nog niet voor zou kiezen maar waar je wel aan toe bent!”
Audrey schrijft 