Als ik terug kijk op mijn leven zie ik iets dat steeds terugkomt, iets waarmee ik elke dag opnieuw , al jaren lang mee wordt uitgedaagd. Mijzelf. Me, myself and I en niemand anders.
Vanaf dat ik mij kan herinneren ben ik er altijd mee bezig geweest hoe ik eruit zag. Niet eens zo zeer met hoe ik mezelf zag. Maar met hoe anderen mij zien. Ik wilde dat iedereen mij lief, leuk en mooi vond. De hele dag wilde ik bevestiging van mensen om mij heen dat ze mij zagen voor wie ik was. Of wie ik dacht dat ik was. Ik wilde uitstralen dat ik zelfvertrouwen had.
In mijn tienerjaren dacht ik dat zelfvertrouwen hebben betekend dat je een grote mond hebt, dat je tegen alles en iedereen in durft te gaan. Dat je altijd je mannetje staat, ook al moet daarvoor (letterlijk) gevochten worden. Ik dacht dat het stoer was om te gaan blowen en alchohol te gaan drinken. En ik wilde uitstralen aan de hele wereld “niemand kan mij iets maken. Ik heb zelfvertrouwen en ik wordt gezien”.
Als ik daar nu aan terug denk was ik daar extreem erg op gefocust. Ik was de hele dag aan het bedenken hoe ik mezelf moest presteren zodat andere zagen dat ik stoer was en zelfvertrouwen had. De werkelijkheid is dat het meerendeel van de mensen om mij heen juist een totaal ander beeld van mij hadden. Ze zagen hoe onzeker ik was en dat alles wat ik deed een showtje was. Ik deed alles om maar gezien te worden.
Naarmate ik ouder werd, werd mijn uiterlijk steeds belangrijker. Ik was erop gefocust dat ik aandacht kreeg van anderen. Daar deed ik het allemaal voor. Mijn make-up, mijn haren etc. Ik verfde mijn haren blond en ging extreem veel make-up dragen. Van een panterprintje hier en daar was ik ook niet vies. Alles om op te vallen. Want als je opvalt straal je uit dat je zelfvertrouwen hebt.. toch?
Ik kan nog duizenden andere voorbeelden geven van mijzelf. Dag en nacht was ik bezig met wat andere van mij dachten. Waarom was ik daar zo geobsedeerd door? Waarom betekende het zoveel voor me wat andere van mij dachten? Waarom ging ik extreme dingen doen om aandacht te krijgen? Jaren lang heb ik daar het antwoord niet op geweten. Ik dacht ook dat het me niet boeide.
Ik besef nu dat ik nooit ben gestopt met die obsessie. Ik dacht van wel, maar de waarheid is dat ik er nu misschien nog wel meer mee bezig ben dan ooit te voren. Sinds een jaar of vier , vijf ben ik heel erg veel aangekomen en heb ik een eetstoornis ontwikkeld. In plaats van in extreme te leven probeerde ik nu wat meer op de achtergrond te blijven. Vaak liep ik zonder make-up met mijn haren in een knotje over straat. Hopende dat ik niemand tegen zou komen. Snel naar de winkel en hup weer naar huis. Veilig in mijn eigen bubbel waar niemand zou zien hoe lelijk ik was.
Ik ben er de afgelopen jaren bijna elke dag mee bezig geweest hoe anderen mij zagen. Ik voelde me lelijk en dik en ik wist zeker dat de hele wereld het met mij eens zou zijn. Ik ging kleren kopen waarvan ik dacht dat ze beter bij mijn gewicht pasten. Niet eens altijd omdat ik ze mooi vond, maar omdat ik wilde dat andere het mooi vonden. Gelukkig ben ik daar snel mee gestopt. Maar het is wel gebeurd. Ik ging make-up dragen voor anderen. Niet omdat ik er zelf zin in had het op te doen. Maar ik hoopte dat , wanneer ik dan mensen tegen kwam, ze zagen dat ik ondanks dat ik dik en lelijk was nog wel de moeite nam om make-up op te doen. Ik ging feestjes vermijden want mensen zouden me dan toch maar in de weg vinden staan, want ik ben dik en lelijk. Zo haalde ik mezelf, de hele dag, continue om laag. Ik was met niks anders meer bezig. De hele dag dacht ik dat de hele wereld me dik en lelijk vond. En ik werd er super ongelukkig door. Als iemand naar me keek vulde ik al in dat diegene nu dacht “zo, die is lelijk”.
Vandaag de dag ben ik daar gelukkig al veel minder mee bezig. Dat ik te zwaar ben is een feit. Daar leer ik nu mee omgaan bij mijn therapie. Maar het maakt niet uit hoe anderen mensen mij zien. Iedereen mag vinden van mij wat ze willen en elke mening is goed. Elke mening mag er zijn maar ik hoef daar niet meer elke dag mee bezig te zijn. Ik zou liegen als ik zeg dat ik nooit meer bezig ben met wat anderen van mij vinden. Maar door de processen die ik de laatste tijd meemaak gebeurd het gelukkig een stuk minder vaak. Ik heb inzichten gekregen die ik hiervoor nooit had. En ik voel dat ik steeds beter in mijn vel kom te zitten.
Ik wil van mezelf houden ongeacht hoe ik eruit zie. Want de buitenkant is niet het belangrijkste. Het gaat om mij, als persoon. De maatschappij waar wij nu in leven is alleen maar gefocust op het uiterlijk. Je moet slank zijn, je moet dit , je moet dat. Nee, het enige wat je moet is van jezelf houden. Ongeacht welke vorm of maat je hebt. Ik ben nu tweeëntwintig en ik wil geen vijf jaar meer leven op de manier dat ik heb geleefd de afgelopen vijf jaar. De hele tijd negatief over en tegen mezelf. De hele tijd bezig met de blikken van anderen. De hele dag verdrietig omdat de hele wereld me lelijk vind. Het is tijd voor verandering en ik kan vol trots zeggen dat ik midden in dat proces zit nu.
Ik besef nu hoe heftig mijn gedachten naar mezelf toe altijd zijn geweest en hoe erg ik mezelf, dag in, dag uit, omlaag heb gehaald. Ik ben blij dat ik nu die bewustwording heb dat het probleem in mij zit en niet de rest van de wereld. Want dat is ook wat ik steeds deed. Het probleem buiten mezelf zoeken.
Ik besef nu dat ik traumatische ervaringen uit mijn verleden nooit heb verwerkt en dat deze onzekerheid daar een uitkomst van is. Ik ben nog nooit zo gemotiveerd geweest om er aan te gaan werken. Want voor het eerst in vele jaren geloof ik in mezelf.
To be continued ….
Audrey schrijft 