Vorige week deelde ik een hele persoonlijke brief met jullie die aan mezelf en mijn eetstoornis was geschreven. Dit was de zogenaamde vijandenbrief. Ik heb ook een vriendenbrief geschreven en deze wil ik ook graag met jullie delen. Het is fijn om open te zijn over dit stuk uit mijn leven. Ik denk ook dat het belangrijk is om eerlijk te zijn over mijn eetstoornis en overgewicht. Mij helpt het in ieder geval enorm.
Lieve eetstoornis, ik schrijf je deze brief omdat ik je iets moet vertellen. Een aantal jaar geleden, toen het niet zo goed met me ging, leerde ik je kennen. Het klikte tussen ons.
Ik dacht dat ik je nodig had en hield je dicht bij me. Ik liet je toe in mijn leven en we hebben veel tijd doorgebracht samen.
Een tijdje terug merkte ik dat er wat barstjes ontstaan waren in onze vriendschap. Dat gebeurd soms met vrienden onderling. Juist de vrienden die het dichtste bij je staan kunnen je het hardste kwetsen. Dat is bij ons ook gebeurd.
Ik ben niet boos op je. Ook niet teleurgesteld. Maar ik merk dat je me niet meer gelukkig maakt. Ik heb je niet meer nodig. Het is tijd, voor ons allebei, om verder te gaan met ons leven. Zonder elkaar. Jij gaat jouw weg en ik die van mij. We kunnen zonder “hard feelings” onze vriendschap verbreken. Het zal soms moeilijk worden en ik weet zeker dat ik je ga missen. Maar toch is dit het beste voor mij.
Lieve eetstoornis , bedankt voor de tijden dat je mij hebt getroost en gesteund. Bedankt dat ik je mocht omarmen toen het slecht met me ging. Bedankt dat je er voor me was.
Ik ga nu afscheid van je nemen. Ik zal je vast nog wel eens zien. Maar schrik dan niet wanneer ik je niet enthousiast begroet of je de rug toe keer.
Sommige vrienden zijn voor het leven. Sommige voor even.
Tot ziens lieve eetstoornis . Ik had je nodig, maar nu niet meer.
Audrey schrijft 