Vandaag heb ik de (laatste) informatie ochtend gehad op de nieuwe basisschool van Aymee. Ik heb weer een hoop informatie gekregen en de eerste schooldag komt steeds dichterbij. Doodeng.
Een hele tijd terug schreef ik een blog over het loslaten van Aymee. Toen ging ze bijna naar de peuterspeelzaal. Dat is nu alweer anderhalf jaar geleden. De peuterspeelzaal was toen een hele grote stap voor mij. Nachten lag ik wakker. Elk ramp scenario had zich afgespeeld in mijn hoofd. Als ik nu terug kijk denk ik, wat een drama queen.
Ik ben benieuwd of ik over een jaar ook zo terug kijk. Dat ik dan denk : maakte ik mij écht zo’n zorgen om de basisschool? Ik denk het wel. De laatste weken heb ik veel nachtmerries. Nachtmerries dat Aymee wegloopt van school en de juffen het niet zien. Nachtmerries dat ze valt van het klimrek en haar arm breekt. In pure paniek schrik ik dan wakker. Ik wil Aymee beschermen voor alles, maar dat kan gewoon niet en dat moet ook niet.
Aymee zal zelf moeten leren om te vallen en op te staan. Ze zal haar eigen fouten moeten maken om ervan te leren. Ze moet haar eigen levenspad bewandelen en niet die van mij. Ze moet losgelaten worden om zo het leven te ontdekken. Er zal een wereld voor haar opengaan op de basisschool. Wat zal ze veel nieuwe dingen gaan ontdekken!
Dat is natuurlijk de andere kant van het loslaten. Je kind de ruimte geven om zelf op ontdekking uit te gaan. Om zelf te laten ervaren hoe het leven in elkaar zit. Daar kijk ik heel erg naar uit! Ik ben zo benieuwd hoe ze het gaat vinden. Of het gaat zijn zoals ze nu denkt in dat kleine onschuldige hoofdje van haar.
Aymee telt de dagen af. Ze kan niet wachten om de volgende grote stap in haar leven te nemen. Elke dag vraagt ze of ze al naar de basisschool mag. Zo eng als ik het vind, zo leuk vind Aymee het. Je had dat gezichtje moeten zien toen we vanochtend op school aankwamen. Mag ik gaan spelen?! Riep ze ook meteen uit.
Ik ben er van overtuigd dat ik snel zal gaan wennen straks na de zomervakantie. Het is goed om Aymee wat meer los te laten. Ik vind het een moeilijk proces maar het is zo ontzettend belangrijk. Niet alleen voor Aymee maar ook voor mijzelf. Ik blijf groeien als moeder.
Nog even, en dan moet ik je toch echt weer een stukje meer gaan loslaten. Ik moet je meer vrijheid gaan geven. Ik weet zeker dat dit helemaal goed gaat komen. Als het aan jou ligt tenminste wel. Ik ben trots op je lieve schat en ik kan niet wachten om alle leuke verhalen over de basisschool te horen.
Audrey schrijft 