Het is dinsdagochtend. Aymee en ik zitten aan tafel. Aymee is aan het kleien en ik kijk naar haar. Hoe ze beweegt, hoe ze praat, hoe ze lacht en hoe ze ademt.
Ik bewonder van alles aan haar. Maar het meeste de manier hoe zij dingen aanpakt en tegen dingen aankijkt. Voordat ik een keus maak ga ik eerst alles honderd keer overwegen en analyseren. Aymee niet. Aymee doet gewoon wat op dat moment het beste lijkt. Soms blijkt dat geen handige keuze maar dan doet ze het gewoon nog een keer. Geen stress, alles is oké. Ze handelt vanuit een eerste instinct.
Een jaar geleden gingen we zwemmen met de familie. Er was toen een meisje van een jaar of anderhalf die Aymee de hele tijd kneep en sloeg. Ik had al een paar keer tegen het kindje gezegd dat dit niet leuk is. Haar ouders waren nergens te bekennen. Aymee keek naar me en ik zag de onmacht in haar ogen. Ze vond het niet leuk om geslagen te worden maar de woorden “ik vind dit niet leuk, hou er mee op” maakte geen indruk op het meisje. In de verte hoorde ik iemand roepen “sla gewoon terug!”. Dit wilde ik echt niet hebben. Ik gaf Aymee het advies om het meisje te laten zien hoe het wel moet. Aymee liep naar het kindje toe en gaf haar een knuffel. Je zag het meisje bevriezen voor een paar seconde en nadenken. Het meisje knuffelde Aymee terug en hierna is Aymee niet meer geslagen of geknepen door het meisje. Dit raakte me diep in mijn hart en heeft me aan het denken gezet.
Liefde is waar kinderen vaak in eerste instantie naar handelen. Kinderen willen van nature niet slaan of knijpen. Ze willen begrepen worden , liefde ontvangen en terug geven. Dit zouden wij als volwassenen meer mogen toepassen vind ik. Liefde ontvangen en liefde geven. Er is veel te veel haat en woede op deze wereld. Zou het niet prachtig zijn als iedereen handelden vanuit liefde? Zou de wereld dan niet een stuk mooier zijn?
Wat zou er gebeuren als we elkaar gaan knuffelen in plaats van slaan.. Ik kan me niet eens voorstellen hoeveel mooier de wereld dan zou zijn.
Dat onbezorgde wat kinderen hebben zouden we eigenlijk nooit kwijt mogen raken. Het kind zijn. Ik wil Aymee dit meegeven en leren. Het kind in ons mogen we echt nooit kwijtraken. Niet alleen het speelse wat een kind heeft maar ook de manier van denken en doen. De manier van handelen. Handelen vanuit liefde, warmte en kracht.
Terwijl ik dit schrijf kijk ik nog steeds naar Aymee. Ze zit in een fantasie spel van haar. Iets over een moeder en een prinses. Ik snap er helemaal niks van maar het is heerlijk om naar te kijken. Ze gaat helemaal op in het spel en er komen een hoop emoties bij kijken. De moeder is al een aantal keer boos geweest op haar kindje, de prinses. De prinses gaat daarom maar slapen. Probleem opgelost. Héérlijk die kinderlogica.
Zo simpel kan het zijn. Het hoeft allemaal niet moeilijk en ingewikkeld.
Daarom: lieve kinderen, bedankt dat wij als volwassenen nog een hoop van jullie kunnen leren. Bedankt dat jullie ons dingen laten inzien en laten ervaren. Wij geven jullie een basis mee maar jullie geven ons zoveel meer.
Audrey schrijft 