Wahh stop de tijd! Aymee wordt bijna drie jaar en wat is dat ongelofelijk snel gegaan. Ken je het cliché? “Geniet er maar van want voor dat je het weet zijn ze weer groot!” Nou.. het klopt. De afgelopen drie jaar zijn voorbij gevlogen.
Ik kijk vaak foto’s terug van toen Aymee “klein” was. Oké, ze is nog steeds klein maar ik bedoel écht klein. Ik herinner me de dag dat Aymee geboren werd nog zo goed, dit was de mooiste en moeilijkste dag van mijn leven. Een dag waarop ik al de emoties die je kan bedenken wel heb gevoeld.
Liefde toen ik haar zag. Angst omdat ik mijn meest kostbare bezit in handen had. Verdriet omdat ik me zo gelukkig en kwetsbaar tegelijk voelde. Schaamte omdat ik had overwogen dit prachtige mensje “af te staan”. Onzekerheid omdat ik niet wist wat de toekomst ons ging brengen. Pijn omdat ik wist dat ze niet voor altijd zo klein zou blijven. Geluk omdat ik eindelijk mijn meisje vast kon houden. Mijn meisje waar ik zo naar uit had gekeken lag eindelijk veilig in mijn armen. Dankbaar omdat Aymee mij gegeven was.
Het meest bijzondere aan deze dag was dat Aymee was geboren en geen seconde heeft gehuild. Ze werd op mijn borst gelegd en het eerste wat me opviel waren haar donkerblauwe ogen die mij aan bleven staren. Ze lag daar zo tevreden en rustig. Ze smakte wat met haar mondje maar verder lag ze mij in alle rust aan te staren. Als ik terug denk aan dit moment dan krijg ik nog steeds kippenvel. Vanaf dat moment wist ik het zeker ; Aymee is het mooiste geschenk ooit. De manier waarop ze toen naar mij lag te kijken is met geen pen te beschrijven.
Mijn bevalling , en dan bedoel ik het moment van persen, is namelijk best heftig geweest. Aymee bleek een sterrenkijker te zijn en is schuin geboren. Ze keek met haar gezicht naar rechts. Toen de zusters dit zagen heb ik ongeveer 10 minuten met Aymee half uit mijn lichaam moeten blijven liggen. Ik mocht toen niet persen. Op dat moment ben ik uitgescheurd en had ik ongelofelijk veel pijn. Aymee moet dit ook gevoeld hebben. Daarom vertel ik dit. Ik had verwacht dat ze super hard zou huilen wanneer ze helemaal geboren zou zijn. Maar het tegendeel was waar. De zusters keken elkaar aan en lachten; ze hadden nog nooit zo’n tevreden baby gezien. Een baby die zonder te huilen geboren werd en meteen zo kalm was.
Aymee kan dat nog steeds. Ze kan mij nog steeds met haar mooie blauwe ogen aankijken en duizend dingen daar mee zeggen. Wij begrijpen elkaar zonder iets te zeggen. De band die ik met Aymee heb is heel erg bijzonder. Ik hou van haar meer dan dat ik ooit aan iemand zal kunnen uitleggen. Die mooie blauwe ogen die haar echte ik laten zien. Puur en liefdevol.
Audrey schrijft 