Mijn broertje, mijn kleine broertje die eigenlijk niet meer klein is, gaat voor ongeveer vier maanden naar Amerika (Utah).
Ik ben super trots op hem, maar ik vind het ook doodeng. Eng, omdat ik niet in de buurt ben als er iets aan de hand is. Niet dat ik ervan uitga dat er iets gaat gebeuren natuurlijk, maar toch. Toen wij klein waren had ik altijd heel erg beschermende gevoelens tegenover Stef. Als iemand hem verdrietig maakte, dan wilde ik die persoon echt pijn doen. Of wanneer hij huilde, voelde ik dat diep in mijn hart. Als hij in een dipje zat kon ik daar zelf nachten van wakker liggen. Nu heb ik dat nog steeds, maar wel in andere mate.
Ondanks de angst en vooral bezorgdheid ben ik wel echt een trotse zus. Stef gaat een droom waarmaken die ik nooit heb kunnen meemaken. Mijn droom was altijd om stage te gaan lopen in het buitenland, maar de dingen liepen wat anders ;). Misschien vind ik het daarom juist wel extra leuk dat Stef deze droom wel waar gaat maken. Ik weet zeker dat hij het super leuk gaat vinden.
Vroeger kon ik nooit echt door een deur met Stef. We verschillen ongeveer anderhalf jaar qua leeftijd, maar toch hadden we verschillende interesses. Ik wilde samen verhalen naspelen, terwijl Stef gewoon alleen met zijn Lego wilde spelen. Ik begreep dit niet en dat botste. Hoe ouder we werden, hoe minder dit werd gelukkig. Wat hebben we wat afgevochten toen we jonger waren.
Toen ik zwanger bleek te zijn had Stef daar denk ik (samen met wat anderen) de meeste moeite mee. Dat vond ik verschrikkelijk. Ik wilde mijn kleine broertje geen verdriet doen. Eigenlijk schaamde ik me ook wel tegenover hem, waarom weet ik niet. Ik kon de gedachten, dat hij zou worden gepest door míjn zwangerschap niet verdragen. Ook daarin wilde ik Stef beschermen. Niemand gaat mijn broertje pesten en al helemaal niet voor iets waar hij niks aan kan doen. Gelukkig is dit niet gebeurd.
Toen Aymee werd geboren merkte ik wel dat Stef hier nog wat moeite mee had maar nu gaat het super. Stef zei laatst “als ik me even rot voel dan wil ik echt knuffelen met Aymee want dan voel ik me gelijk weer beter”, dit doet mijn hart smelten.
Nu, jaren later, ben ik echt blij met de band die we hebben. We spreken elkaar niet elke dag omdat we allebei druk zijn met ons eigen leven. Stef met school, werk etc en ik met mijn gezin. Soms spreken we elkaar weken niet echt, maar dat is niet erg. Ik weet wat we aan elkaar hebben.. En dat is veel.
Ja, ik ga mijn kleine, niet zo’n kleine broertje, echt missen. Vier maanden is niet super lang, maar toch voelt het wel zo. Hij zit niet om de hoek. Maar ik vertrouw erop dat alles goed gaat verlopen en dat hij de tijd van zijn leven gaat hebben. Ik kan niet wachten om al de leuke verhalen te horen en foto’s te zien.
Stef, die zijn droom, en ook een beetje mijn droom, gaat waarmaken..
Tot snel broertje!
En.. Geen dingen doen die ik ook niet zou doen ;).
Audrey schrijft 