Ik zit nu al een hele tijd naar een lege bladzijde te kijken. Ik heb zoveel ideeën om over te schrijven, zoveel woorden die ik wil delen en toch komt er niks op papier. Ik kan mijn gedachte niet opschrijven, de woorden niet typen die ik kwijt wil. Wat is het dat mij tegen houd? Wat zorgt ervoor dat het niet lukt? Ik kan iedereen de schuld gaan geven maar er is maar één iemand die ik de ‘schuld’ kan geven en dat ben ik. Ik hou mezelf tegen. Ik rem mezelf af.
Waarom doe ik dat toch? Ik zit veel te veel in mijn hoofd in plaats van mijn hart. Ik ben veel te veel bezig met andere en niet met mezelf. Een van mijn eerste blogs ging over het feit dat ik me niet veel meer van andere aantrek maar is dat wel echt zo? Toen op dat moment, dat ik dat schreef, was dat wel zo, maar nu.. nu ben ik weer te veel bezig met andere. Wat andere van mij denken én vinden. Wat andere van mijn blogs vinden. Wat maakt het uit wat andere van mijn blogs vinden, het gaat erom wat ik ervan vind. Het is zonde dat ik dit niet altijd zo kan voelen.
Het gaat niet alleen mijn blogs, ik ben mijn hele leven al bezig met andere en niet genoeg met mezelf. Ik trek me zoveel aan van andere hun mening. Wanneer ik bijvoorbeeld kleren draag die ik super leuk vind en iemand zegt dat het lelijk is dan wil ik het het liefst gelijk uittrekken en nooit meer aan doen. Stom he? Als ik er zo over schrijf klinkt het zo logisch om dit niet te doen. Om gewoon mezelf te zijn zonder me druk te maken om andere maar in het dagelijks leven is dit echt een valkuil voor me. Wel denk ik dat ik al een grote stap heb gemaakt door hier bewust mee bezig te zijn.
Ook toen ik erachter kwam dat ik zwanger was maakte ik me het meeste zorgen om de oordelen van andere. Niet om mezelf en de baby, want ik wist gewoon dat ik het zou kunnen maar echt om andere. Wat als mensen mij niet meer aardig of leuk vinden als ik een baby heb? Nu, jaren later besef ik dat ik me druk heb gemaakt om niks. Er was achteraf gezien geen enkele reden om nachten lang te piekeren.
Ik denk dat veel mensen dit herkennen. Denken en voelen met je hoofd in plaats van met je hart. Voelen vanuit je ego in plaats van met de kern van jezelf. Zo’n ontzettende zonde is dit. Wij als mensen voelen vaak veel meer dan we willen toegeven. We weten vaak meteen of iets klopt of niet. Ons eerste gevoel heeft bijna altijd gelijk maar op het moment dat we dat gevoel gaan negeren en in ons hoofd gaan zitten , gaan we twijfelen. Twijfelen aan onszelf en de dingen die we doen.
Ik twijfel vaak aan mezelf terwijl ik weet dat het niet nodig is. Ik weet dat ik goed kan schrijven en ik weet ook dat de juiste mensen dit zullen beamen. De juiste mensen, zullen dit lezen, met een reden. Dat weet ik omdat ik dat voel diep van binnen. Ik wil leren om met mijn hart te voelen en om vanuit dat gevoel te handelen. Niet vanuit het ego, angst of gepieker. Iets wat ik jou, de persoon die dit leest, uit de grond van mijn hart wil meegeven is de les die in deze blog te lezen is.
Ik kan zeggen ‘stop met je druk te maken’, maar ik weet als geen ander dat het niet zo simpel werkt. Het is een mind switch die je moet maken én die je moet voelen. Op het moment dat er iets gebeurd voel je iets. Vertrouw op dat gevoel. Dat aller eerste gevoel. Niet de gedachten die seconde later komen. Vertrouw op dat éne moment. Twijfel alsjeblieft niet aan jezelf en dat gevoel. Jij mag dit voelen.
Ik accepteer dat ik me wat onzeker voel maar ik ga het mezelf niet aandoen om hier maanden, weken of dagen over te piekeren. Zelfs niet een paar seconden. Ik ga niet piekeren over deze blog. Wanneer ik hem terug lees ben ik trots op mezelf. De boodschap die in deze blog zit, is voor jou. Voor degene die dit nu leest. Want geloof me, je mag echt vertrouwen op jezelf.
Deze blog is goed, deze blog mag er zijn net zoals al de andere. Dat is het gevoel dat ik nu krijg. Dit is mijn ‘eerste seconde’ gevoel. De gedachten die hierna komen doen er niet toe. Of in ieder geval niet als ze vervelend zijn.
Audrey schrijft 