Elke keer wanneer ik Aymee naar de peuterspeelzaal breng, kom ik langs mijn oude basisschool. Ik zie kinderen vrolijk rond rennen en spelen op het schoolplein en denk dan terug aan mijn eigen basisschooltijd.
Wanneer ik terug denk aan mijn schooltijd is dat niet heel erg positief. Ik ben gepest en voelde me onveilig op school. Hoewel ik dit goed heb verwerkt en er geen last meer van heb, vind ik het toch jammer. Ik gun Aymee een andere basisschooltijd. Ik wil dat ze zich veilig voelt en durft te zijn wie ze wil zijn. Vooral dat laatste vind ik erg belangrijk. Het durven zijn van jezelf.
In september word Aymee drie jaar en daarom ben ik vast rustig rond aan het kijken naar basisscholen. Niet perse naar een specifieke school maar meer naar de verschillende onderwijsvormen die er zijn. Ik wist tot een week geleden niet precies wat voor vormen er allemaal waren. Er bestaan verschillende vormen en hier ben ik zo ongelofelijk blij mee. Dit betekend dat Aymee niet perse naar een regulier onderwijs hoeft. Ze kan ook naar “speciale” onderwijzen.
Ik heb moeite met de manier waarop de meeste basisscholen werken. Je MOET dit leren in een korte tijd en lukt je dat niet.. tja, dan kun je niet mee met de groep en moet je maar een jaar blijven zitten. Je MOET deze sommen kennen, je MOET dit, je MOET dat. Er wordt totaal niet gekeken naar de kwaliteit en behoefte van het kind zelf. Alleen maar naar wat ze moeten kennen en leren in een bepaalde tijd. Wil je liever knutselen en kleuren i.p.v. uit een boekje leren? Dan heb je pech. Dit boek wordt gebruikt voor deze lessen en een andere manier van leren is geen optie.. Ik heb daar moeite mee.
Wanneer we worden geboren hebben we bepaalde behoeften en voorkeuren, we oordelen niet en gaan puur op ons gevoel af. Dit gevoel raken we bijna allemaal kwijt omdat dit niet wordt ondersteunt in onze maatschappij. Het gaat er niet om wat je wilt, nee het gaat erom dat je dingen leert (ook al vind je ze niet leuk). Er staat veel te veel druk op ons. We MOETEN van alles zonder dat er wordt gekeken naar onze eigen behoeftes. Dat is zo’n zonde. Wanneer we iets vinden moeten we dit maar onderdrukken of negeren want dat past niet “perfecte plaatje”. We leren de verkeerde dingen.. vind ik.
Ik gun Aymee iets anders. Ik begrijp dat ze bepaalde dingen moet leren en dat wil ik ook maar ik wil dat ze het op een andere manier leert. Op een manier die bij haar past en die er niet voor zorgt dat ze een te grote druk voelt op jonge leeftijd. Ik gun het haar om haar creativiteit te gebruiken. Ik gun het haar om zichzelf te kunnen zijn op een manier die bij haar past. Ze hoeft zichzelf niet te onderdrukken omdat dat niet past bij het reguliere onderwijs.. ze MOET lekker zichzelf zijn. Ik wil dat ze vrij kan zijn in met haar gevoelens en gedachten. Dat ze leert om haar wensen en behoefte uit te spreken zonder bang te zijn voor een oordeel.
Het mooiste wat ik Aymee kan geven is een kans om te ontwikkelen op een manier die bij haar past met (o.a) onderwijs die bij haar past. Een kans om het te doen op haar manier. Een kans om dingen aan te pakken op de manier die zij fijn vind. Een kans op een andere basisschooltijd dan die ik heb gehad.
Mijn mening is niet goed of fout. Ik respecteer iedereen zijn mening hierin en ik ben er van overtuigd dat elke ouder voor een onderwijs kiest wat goed bij hun kind past.
Audrey schrijft 