Verander moet in moed

Het is nu ongeveer elf uur smorgens en Aymee en ik zijn nu een uurtje wakker. Aymee heeft net haar flesje opgedronken en ik ben bezig met mijn kopje koffie. We zitten samen op de bank en Aymee is aan het zingen.. *smelt momentje*.

Gisteren werd ik gebeld door de peuterspeelzaal dat Aymee over een maandje mag gaan beginnen. Aan de ene kant vind ik dat super leuk en ben ik er trots op maar aan de andere kant.. aan de andere kant gaan er zoveel emoties door mij heen.

Emoties van angst, verdriet en zelfs een beetje woede. Angst omdat ik Aymee “uit handen ga geven”. Ze is een hele ochtend en middag in handen van nog onbekende mensen. Verdriet omdat ik haar nu toch echt steeds meer los moet gaan laten. En woede, woede omdat er helaas zoveel gekke mensen op de wereld zijn die er voor zorgen dat ik nu angstig ben.

Toch probeer ik me meer te focussen op de fijne emoties. De emoties van vreugde en trots. Aymee is nu bijna twee en half en ze wordt een groot meisje. Ze is niet meer de kleine baby die rustig in mijn armen lag te slapen de hele dag. Ze is niet meer het meisje wat door de kamer kruipt en probeert te gaan staan. Ze is niet meer het meisje dat uren bij mama komt liggen en knuffelen. En begrijp me niet verkeerd, ik ben blij dat Aymee groeit en zich ontwikkelt maar soms vind ik het toch echt nog even iets te snel gaan.. maar als ik de mensen in mijn omgeving moet geloven, gaat dat gevoel nooit weg. Het gaat snel, het voelt als vorige week dat ze haar eerste stapjes zette. Zoals ze een jaar geleden alleen nog maar de basis woordjes zoals papa en mama kon zeggen , zingt ze nu hele liedjes na en “lult ze de oren van je kop” zoals wij Brabanders dat zeggen. Heerlijk is dat. Elke fase en leeftijd heeft zijn eigen charmes.

Hoe ouder Aymee word, hoe meer vrijheid ik haar moet gaan geven. En zo jong als ze nu nog is, zo eng ik het al vind. Het klinkt cliché maar Aymee betekend echt alles (!) voor me. Aymee is het grootste gedeelte van mijn hart en het is zo lastig om die persoon, die alles voor me betekend los te laten. Het zijn baby stapjes die ik zet maar ik doe het wel. Zoals ik al eerder in een blog schreef, ik vertrouw het leven.

Ik vertrouw het leven en geniet van elke seconde met Aymee. Ik weet dat het goed voor haar en ook zeker voor mij is als Aymee naar de peuterspeelzaal gaat. Het is een hele mijlpaal voor mij maar ik weet gewoon dat Aymee het super leuk gaat hebben. Ze kan dan met leeftijdgenootjes spelen en nog meer leren en ontdekken.

Los laten is lastig maar het is goed. Los laten is lief hebben. Los laten is lef hebben. Los laten is je kleine meisje die nog heel klein is maar eigenlijk toch ook weer niet haar eigen vrijheid geven. Haar eigen momenten geven om te groeien en bloeien zonder mama. Los laten is moeilijk maar het moet. Het is moed.