Gisteren was ik verhalen terug aan het lezen die ik ruim een jaar geleden heb geschreven. Ik hield een soort van digitaal dagboek bij wanneer ik daar behoefte aan had. Van sommige stukken schrok ik. Ik schrok omdat ik las met hoeveel dingen ik worstelde en omdat ik best veel ongelukkige momenten had. Niet met Aymee of het tienermoeder zijn maar echt met mezelf met wie ik als persoon was.
Ik ga een stuk tekst met jullie delen. Dit heb ik een jaar geleden geschreven:
Het is weer eens zo ver.. ik kan niet slapen en heb een rot gevoel.. dit lijkt me een goed moment om even te schrijven, misschien helpt het. Soms vraag ik me af waarom ik niet eerlijk naar mezelf toe ben, ik weet dat er dingen zijn die mij ongelukkig maken en toch blijf ik er mee door gaan. Er zijn nog steeds dingen die ik niet kan verwerken en een plekje kan geven. Ik weet soms gewoon echt niet hoe ik de dingen aan moet gaan pakken, ik wil een studie volgen, ik wil mijn rijbewijs, ik wil een baan die ik leuk vind, ik
wil meer doen, ik wil dingen bereiken in mijn leven.. maar hoe? Er is geen geld voor. Er is geen ruimte en tijd voor, er is van alles waardoor het niet lukt. Maar, er is een ding waardoor ik echt blijf hangen op dit punt van mijn leven en dat is mijn overgewicht. Ik denk dat niemand weet hoe erg dat mij tegen houd. Er zijn dagen dat ik gewoon niet naar buiten wil omdat ik mezelf lelijk vind. Ik zou graag meer opstap willen, maar ik durf niet. Ik wil meer met vriendinnen doen, maar ik ga niet.. allemaal omdat ik zo onzeker ben. Eigenlijk ben ik echt ongelukkig. Ik wil dit zelf niet toegeven. Ik wil dat alles goed is voor Aymee. Ik weet eerlijk gezegd niet goed wat ik nu echt nodig heb en wil.. normaal kan ik zo goed bij mijn gevoel komen maar nu zijn er zoveel gedachten die alle kanten op springen dat ik niet meer weet wat ik écht nodig heb en wat niet. Een ding weet ik wel, en dat is dat ik wil afvallen.Wat houdt me tegen? Waarom blijf ik tegen mezelf zeggen: je kan nooit meer slank worden, je zal altijd zo blijven.. ik moet hier echt mee gaan stoppen, terwijl ik dit typ denk ik er nog steeds zo over hoor maar ik moet echt in mezelf gaan geloven. Ik wil dingen gaan doen die ik leuk vind, zoals schilderen, schrijven, zingen etc. Dat kun je ook gewoon doen als je moeder bent. Dus waarom doe ik dat niet? Ik moet deze cirkel van angst, onzekerheid en depressie gaan doorbreken. Dat moet ik echt gaan doen..
Als ik dit lees doet het verschillende dingen met me. Aan de ene kant ben ik blij dat dit onzekere en ongelukkige gevoel veranderd is. Ik ben er nu veel minder mee bezig en ik heb er minder last van. Aan de andere kant is het lastig om te lezen dat je je zo hebt gevoeld. Hoe gek het ook mag klinken, je gunt jezelf dat niet. Net zoals ik een ander dat ook niet gun.
Wat ik me besef na het lezen van die verhalen is dat ik echt ben gegroeid. Ik denk nu heel anders over dingen. Ik ben eigenlijk bijna nooit meer ongelukkig (behalve wanneer ik ongesteld moet worden, 10 kilo chocolade wil eten en romantische films ga kijken waardoor ik vervolgens jaloers wordt op hun spannende en altijd goed aflopende liefdesleven..). Ik ben gegroeid als persoon. Ik doe meer dingen die ik leuk vind en heb stappen in de goede richting gezet. De richting om een gelukkig leven te leiden zonder zorgen. Ik heb de cirkel doorbroken.
Mijn blogs betekenen veel meer voor me dan je misschien denkt. Ze hebben me echt geholpen om dingen te verwerken en een plekje te geven. In mijn blogs bepaal ik zelf wat ik schrijf en dat is een fijn gevoel, ik heb de controle. Dit is iets van mij. Ik krijg vaak complimenten en dat geeft me een ontzettend gelukkig gevoel, ik krijg daar zoveel energie van. Het betekend veel voor me dat ik zo open mag zijn, dat mensen daar respect voor hebben.
Ik hoop dat ik mensen kan inspireren met wat ik schrijf en dat als ze ergens mee zitten wat bijvoorbeeld in mijn blogs terugkomt dat ze dan naar mij toe durven komen. Ik wil niets liever dan andere helpen! Soms vergeet ik alleen dat ik ook mezelf mag helpen. Ik schaam me er niet voor. Ik heb mijn ongelukkige momenten nodig om er vervolgens weer tegen aan te gaan. Ik heb mijn dalen nodig om weer naar de top te kunnen klimmen. Mijn leven gaat gepaard met veel vallen en weer opstaan met tien stappen vooruit doen en vervolgens twintig achteruit. Dat is wie ik ben en dat is wat ik doe.
Audrey schrijft 