Terug onder moeders vleugels. Weer even terug in het huis waar ik het grootste deel van mijn pubertijd heb doorgebracht. Het is fijn om weer even terug te zijn. Mama die mijn boterham smeert of een kopje koffie voor me zet. Wat is het fijn om extra verwend te worden.
Aan de ene kant is het wat gek, omdat ik nu ineens weer met iedereen rekening moet houden. Nu niet alleen met Anthony maar ook met mama , mijn stiefvader Ron en mijn broertje Stef (oma Stef zoals Aymee het zou zeggen) . Het gaat goed hoor maar toch is het even wennen.
Ik vind het fijn om mama weer veel te zien. Normaal gesproken zien we elkaar toch zeker nog twee keer in de week maar nu natuurlijk vaker aangezien het mama haar huis is waar we tijdelijk wonen. Ik geniet ervan om s’avonds met mama, Anthony en Ron televisie te kijken. Met z’n vieren op één bank. Mama en Ron op hun “eigen plek” en Anthony en ik er tussen. Ik zit natuurlijk naast mama zodat ze mijn arm en rug kan kriebelen, zoals wij dat altijd noemen. Even extra quality time met mama.
Ja, het is echt fijn om weer even terug te zijn. Dit is een huis waar heel erg veel is gebeurd in mijn puberjaren maar toch voelt het als thuis komen. Niet door het huis zelf, maar meer door de personen die er wonen.
Ik vind het ook fijn om nu meer tijd met mijn broertje door te brengen. We zien elkaar niet vaak en nu ineens wel. Ik doe zijn was, kook zijn eten en geniet hier van. Ik vind het leuk om deze dingen te doen. Daardoor besef ik hoe erg ik het heb gemist om thuis bij mama te wonen.
Aymee geniet sowieso intens. Ineens ziet ze haar oma tafel (oma Tafel …??!), opa Hurre Hurre en oma Stef elke dag. In die week dat we hier zijn kan ze ineens oma Pascale zeggen , klinkt als oma Tafel maar ach. En ome Stef spreekt ze uit als oma Stef. Het is zo schattig om te zien hoe erg Aymee geniet hier. Ze houdt van de aandacht die ze nu krijgt en ze geniet van de lieve mensen om haar heen.
Ik ben ongeveer twee en half jaar geleden veel te snel uit huis gegaan. Ik bleek zwanger, werd achttien en twee maanden later ging ik. We hadden eigenlijk geen tijd om ons er op voor te bereiden. Toen ik in mijn rebelse puberjaren zat riep ik altijd “zodra ik achttien ben , ga ik meteen uit huis”. Ik wist toen niet dat dit ook echt zou gebeuren. Natuurlijk is het goed dat Anthony en ik ons eigen huis kregen maar ik mis mama en ook Stef nog steeds best vaak.
Het is toen te snel gegaan en nu mag ik die tijd even inhalen. Waarschijnlijk zitten we hier nog een weekje of twee, drie, totdat het andere huis klaar is. Ik geniet er van om hier te zijn. Ik doe dezelfde dingen als in mijn eigen huis en toch voelt het hier anders. Ik ben overdag nooit alleen, Aymee is altijd bij me maar met haar kan ik geen “volwassen gesprekken” voeren en dat kan ik nu wel.
Mama zei gisteren “ik ga je echt missen als je weer gaat”, en ik ga haar ook missen. Toch ben ik super trots op Anthony dat hij hard werkt zodat we op ons zelf kunnen wonen. Dit is fijn, maar het is over een paar weken ook fijn om in ons nieuwe huis te gaan wonen.
Ook al is het in het verleden allemaal te snel gegaan, het is wel goed. Ik kan me niet voorstellen dat ik hier met Aymee had gewoond. En niet omdat ik denk dat dat niet goed was gegaan. Maar ik denk dat het gewoon beter is zoals het nu is. Ik ga in ieder geval nog lekker genieten de weken dat ik hier ben, samen met Aymee, Anthony, oma Stef, opa Hurre Hurre en natuurlijk.. oma tafel.
Audrey schrijft 