Het mooiste moment uit ons leven

Aangezien Aymee afgelopen week jarig was vind ik dit een goed moment om over mijn bevalling te schrijven. Ik weet dat vele er nieuwsgierig naar zijn en laat het dan net zo zijn dat ik dit een super leuk onderwerp vind om over te schrijven en daarom ook alles met jullie wil delen.

04-08-2015

Dit is de dag dat mijn weeën begonnen. Nog niet heel erg pijnlijk maar zeker wel voelbaar. Ik was op de bruiloft van papa en Corrie en was super blij dat ik er bij kon zijn. Ik had hele erge buikpijn maar ach.. Dat had ik al zowat negen maanden lang. De dag verliep perfect en ik heb echt genoten. Eenmaal thuis besefte ik pas hoeveel pijn ik eigenlijk al had. Het was geen ‘normale’ buikpijn. Het was anders. Het trok helemaal door mijn onder rug en boven benen en het ging op en af. Ik dacht wel dat ik weeën had maar ik wist het niet zeker. Onzeker belde ik mama (voor de 100^e keer in één week) en vertelde wat ik voelde. ‘Wacht maar even af meid’ is wat ze álweer zei. Die avond heb ik niet kunnen slapen, de buikpijn was te heftig om door heen te slapen. Die ochtend erop (05-08) belde ik de verloskundige en ze kwam. Ze voelde nog geen enkele ontsluiting en vertelde me dat dit ‘oefen weeën’ waren dus niet eens de echte!

06-08-2015

De buikpijn, zoals ik het maar even noem, bleef en werd steeds erger en erger. Ik had vanaf vrijdag al niet meer geslapen en was kapot. Maar ook echt gesloopt. Zo ontzettend moe. Ik belde de verloskundige weer en ze kwam. Ik had één centimeter ontsluiting en moest van haar rust nemen. Die avond belde ik weer, ik had zoveel pijn en had dus al ruim twee dagen niet geslapen. De verloskundige verwees me door naar het ziekenhuis. Eenmaal daar kreeg ik een morfine spuit. Gewoon zodat ik even kon slapen. Ik voelde me zo stoned als een kanarie. Ik herinner me niet veel van die nacht.. Alleen dat ik de spuit kreeg, geen pijn meer had, muziek aanzette en in een diepe slaap val. De volgende ochtend (07-08) schrok ik wakker en moest ik rennen.. Rennen naar de wc want er kwam een liter spuug uit.. Oké, dat is waarschijnlijk een ietsie pietsie overdreven maar zo voelde het. Ik kreeg eten en heb schijnbaar mama en Anthony gebeld. Daar weet ik niks meer van hoor, ik voelde me nog steeds stoned.

Die middag kwam de dokter en we bespraken hoe nu verder. Ze vroeg wat ik wilde.. ‘Geen pijn meer natuurlijk!!’ zei ik boos. We besloten om mij dinsdag in te lijden. Die maandag, een dag voor de geboorte van Aymee ben ik heel de dag met mama en Anthony geweest. Mama heeft me de hele dag geholpen met het opvangen van de weeën. De morfine spuit was uitgewerkt. Ik ging naar oma Joke met een gebakje om het nieuws te vertellen. Dit hebben papa en mama ook gedaan toen ze wisten dat ze van mij gingen bevallen.

08-09-2015

Het was ongeveer 01:00 uur en mama ging net naar huis. Ze was de hele dag/avond bij mij gebleven om me te helpen. Anthony heeft tot dat mama weg ging geslapen. Mama was weg, dus nu was Anthony degene die mij hielp. Samen zaten we op de bank, ik te huilen van de pijn en Anthony verbaasd van wat er allemaal gebeurde. Rond 03:00 zei ik tegen Anthony dat hij het ziekenhuis maar moest bellen dat ik eraan kwam. Ik kon écht niet meer. Zo intens veel pijn.

Eenmaal aangekomen in het ziekenhuis bleek dat ik drie centimeter ontsluiting had. De zuster brak mijn vliezen en het was super vies. Er kwam echt veel vruchtwater uit. Het is raar want het is net alsof je in je broek plast en dat je niet kan stoppen. Maar goed, mijn vliezen waren gebroken. Het was nu ongeveer 04:30. Anthony ging mama ophalen. Ik was dus even alleen en kreeg een weeën storm. Dat betekend dat er geen pauzes meer zitten tussen de weeën.. En geloof me, die pauzes heb je écht nodig om even bij te tanken. Ik heb nog nooit zoveel pijn gehad als toen. Eindelijk was mama er. Ze heeft mij echt door de bevalling heen geholpen. Zonder mama was het me niet gelukt.

Ik weet nog dat ik op bed zat, Anthony achter me en mama voor me. Ik leunde op mama en gaf over. Mijn ogen draaide weg en Anthony ving me op. Dit is een paar keer achter elkaar gebeurd. Mijn lichaam zakte weg, gewoon omdat ik de pijn niet aankon. Ik verloor de controle. Voordat ik ging bevallen riep ik super stoer ‘ik ga het zonder ruggenprik doen, vroeger konden ze dit ook!!’. Nou, ik ben blij dat die dingen zijn uitgevonden en ik heb er totaal geen spijt van dat ik deze heb gevraagd. Ik kreeg dus een ruggenprik. Mensen vragen vaak ‘deed dat dan geen pijn?’. Nee, dit deed geen pijn. Ze zette de prik terwijl je een wee hebt dus je voelt niks van de prik. De dokter prikte vijf keer mis. Hij maakte alleen ‘bot contact’ zoals ze dat noemen. Uiteindelijk, de zesde en laatste poging, lukte het! Ik voelde de heftige pijn langzaam weg zakken.

Toen ik terug op de kamer kwam was mijn schoonmoeder er ook. Ze is er samen met mama en Anthony de hele bevalling bij geweest. Na een tijdje bleek dat de ruggenprik ervoor zorgde dat de ontsluiting nog langzamer op gang kwam. Ik kreeg daarom ook wee opwekkers. Aan de ene kant had ik dus het infuus van de ruggenprik en aan de andere kant een infuus met wee opwekkers. Ook had ik een katheter. Dit krijg je altijd als je een ruggenprik hebt. Eerlijk gezegd voelde ik mij wel goed door de prik. Ik kon weer lachen en rusten.

Tijdens een controle echo bleek dat Aymee als een sterrenkijker lag. Dit betekend dat ze wel met haar hoofdje naar beneden lag maar met haar gezicht naar boven i.p.v. beneden. Dit is gevaarlijk en als ik normaal wilde bevallen was het ook van belang dat Aymee om ging draaien. Ik moest daarom de hele tijd op mijn rechter zij liggen. Dit deed pijn. Op de een of andere manier werkte de ruggenprik dan minder. Toch probeerde ik dit wel te doen.

Om het uur werd mijn ontsluiting gecontroleerd. Rond 14:00uur had ik eindelijk tien centimeter ontsluiting maar ik mocht nog steeds niet persen. Aymee was niet genoeg ingedaald én ze lag nog steeds verkeerd. Ik had ineens super veel pijn en het bleek dat mijn infuus van de ruggenprik eruit was gegaan. Deze werd weer terug geplaatst en ik bikkelde nog even door. Ik had al pers weeën maar mocht dus niet persen.. dit was verschrikkelijk. Ik weet niet goed hoe ik het uit moet leggen maar het voelt alsof een meloen (ja écht..) tegen je achterste aandrukt en er uit wil.

Rond 15:30 was er weer een controle en ineens mocht ik gaan persen. Ik raakte in paniek. Het ging ineens te snel voor me. Ik wist totaal niet wat ik moest verwachten en was eerlijk gezegd heel erg bang. Bang dat er iets mis zou gaan. Bang dat ik het niet kon. Anita stond tegenover het bed en maakte foto’s. Dit had ik gevraagd. Anthony stond bij mijn hoofd met een glaasje water en een washandje. Mama stond samen met een verpleegkundige bij mijn benen om ze omhoog te helpen. Ik had zelf echt geen kracht meer. Soms schreeuwde ik tegen Anthony.. super zielig maar ik bedoelde het echt niet zo. Ik had gewoon intens veel pijn en het was zo moeilijk en zwaar. Gelukkig begreep hij dit en bleef hij me helpen. Hij depte mijn zweet hoofd af met een washandje, gaf me een slokje water en was er gewoon. Hij was er voor me.

Na een tijdje persen moest ik ineens stoppen. Ik bleef rustig en heb ongeveer tien minuten zo gelegen. Aymee was er met de helft van haar hoofd al uit. Ik ben in deze tien minuten ingescheurd. Het klinkt akelig maar ik heb er niks van dat bewuste moment gevoeld. Alles brandde en deed pijn. Ik weet nog dat ik zei ‘dit doet zoveel pijn, ik kan niet meer’. Na tien minuten mocht ik dus verder persen en toen ging het gelukkig heel erg snel. Mama en Anthony ruilde om van plek zodat Anthony zijn prachtige dochter geboren kon zien worden. ‘Nog een keer heel erg hard persen en dan is ze er Audrey, kom op’. Ik verzamelde al mijn kracht en perste.. Daar was ze dan ‘Aymee Adriënna Henriette Peeters’. Ze was zo rustig en kalm. Ze lag op mijn borst en deed het meteen super goed. Iets wat de dokters zelf ook niet hadden verwacht.

Aymee is geboren als een halve sterrenkijker om het maar even zo te zeggen. Ze keek gelukkig niet meer naar boven maar ook niet naar beneden zoals het hoort. Ze keek naar rechts. Daarom moest ik ook even stoppen met persen. Om complicaties te voorkomen. Maar goed.. Eindelijk was Aymee er! Aymee waar ik al zolang op aan het wachten was. Ze was zo lief en bleef mij aankijken. Het was echt bijzonder hoe ze keek. Met haar grote blauwe ogen bleef ze gewoon kijken. Ik heb gehuild en gelachen. Anthony heeft gehuild.. Hij was zo trots op zijn meisjes zoals hij zelf zegt. Mama en Anita waren natuurlijk ook super gelukkig. Uiteindelijk mocht ik de eerste borstvoeding geven. Dit lukte best goed en was super fijn om te doen. Ik kreeg zes hechtingen en lekker warm eten. Mama, Anita en Anthony belde iedereen op om het mooie nieuws te vertellen. Het nieuws dat Aymee, waar iedereen zo naar uit had gekeken, was geboren. 08-09-2015 om 16:13.