Vandaag schrijf ik over iets wat minder leuk is maar wat ik toch wil delen. Ik wil dit delen omdat dit ook verteld mag worden. Ook dit hoort bij mijn leven..
Soms schrik ik wakker omdat heb ik een nachtmerrie gehad. Een nachtmerrie over ons gezinnetje. Verschrikkelijke dingen heb ik gedroomd. Dat eens van ons dood gaat bijvoorbeeld.. Bah, wat word je dan met een rot gevoel wakker. Ik weet wat het betekend als iemand dood gaat in je droom, het betekend dat er een verandering tussen jou en deze persoon gaat komen. Dit kan klein of groot zijn. Ondanks dat ik de betekenis van de dood in dromen weet is het toch verschrikkelijk als je wakker word. Soms droom ik dat ik Aymee niet meer heb. Dat is echt het ergste wat je kan mee maken denk ik.. Je kindje verliezen. Onlangs heb ik weer een miskraam gehad. Deze keer was het heel anders dan de eerste keer dat ik een miskraam heb gehad. De eerste keer wist ik dat ik zwanger was en heb ik de miskraam ook gevoeld. Ik voelde de pijn en was me heel erg bewust van wat er gebeurde in mijn lichaam. De laatste keer niet.. deze keer was het anders. Het was gek, het was onverwacht.
Een aantal weken na de bevalling van Aymee heb ik een spiraaltje laten plaatsen. Deze had ik tot een aantal weken geleden nog steeds. Ik had een spiraaltje dus de kans op een zwangerschap zou volgens mijn huisarts 0,1% zijn, dat is dus zo goed als niks. Ik ging er ook vanuit dat ik niet zwanger kon worden. Ik merkte dat ik ineens meer bloed verlies had dan normaal, maar dat was voor mij geen reden om me druk te maken. Ik merkte ook dat ik ineens meer misselijk was en veel hoofdpijn had. Ik dacht nog even dat ik zwanger was dus ik deed een zwangerschapstest maar deze was negatief. We gingen er vanuit dat ik niet zwanger was.
Toen ik een aantal weken terug op de toilet zat voelde ik iets vreemds. Er lag een ‘gek dingetje’. Ik raapte het op en bekeek het aandachtig.. ik had werkelijk geen idee wat het kon zijn. Anthony lag al in bed maar ik riep hem naar beneden. Hij keek mij met grote vragende ogen aan ‘wat is dat?’ zei hij. ‘Ik heb geen idee Anthony.. zou ik een miskraam hebben gehad?’. We wisten het allebei niet. De ochtend erna belde ik de dokter en ik kon gelukkig snel langs komen.
Eenmaal bij de dokter had ik hoop, hoop dat ze zou zeggen wat het was. Dan wist ik het tenminste. Helaas wist de dokter ook niet wat het was, ze vond het er maar vreemd uitzien. Ze vertelde dat de kans op een zwangerschap écht klein is met spiraaltje en dat ik er maar vanuit moest gaan dat het ‘niks’ was. Ik accepteerde dit niet. Uiteindelijk kreeg ik een echo en bloed test. Uit de bloed test bleek dat ik wel hCG hormoon in mijn lichaam had. Het was weinig, maar het was er wel. De echo gaf geen duidelijkheid, eerder meer onduidelijkheid. Mijn spiraal bleek scheef te zitten, dit zou in principe niet voor problemen hoeven te zorgen maar dat kon wel.. Lekker duidelijk toch?.. Ik ging foto’s van miskramen opzoeken en zag veel overeenkomst. Ons gevoel was duidelijk : we hebben een miskraam gehad. Ook al zegt de dokter dat de kans klein is. Wij voelde het allebei. Ik was wel zwanger geweest.
Het was gek want ik was helemaal niet bezig met kinderen krijgen, ik ging er ook vanuit dat ik niet zwanger kon worden. Dat ik dit dus wel ben geweest is raar.. Ondanks dat we er niet mee bezig waren was het wel een grote schok. Het is pijnlijk om een kindje, hoe klein het ook is, te verliezen.
Anthony en ik zijn samen naar de warande gegaan en daar hebben we een mooi plekje uitgezocht. Op de mooie plek hebben we ‘ons kleintje’ begraven. Anthony heeft van dingen in de natuur een klein grafje gemaakt. We hebben elkaar vast gepakt en gehuild. We stonden stil bij Angel, die we ongeveer drie jaar geleden hebben verloren. Want ook dat engeltje verdiend het om herinnerd en gewaardeerd te worden. We hebben nu twee engeltjes. Allebei piep klein, misschien maar twee centimeter groot. Toch hebben ze een grote plek in ons hart. Ik heb er nu geen verdriet meer van, ik accepteer dat dit bij het leven hoort. Ik accepteer dat deze dingen kunnen gebeuren en ik ga verder. Samen gaan we verder.
Hoe gek het ook klinkt maar op deze momenten waardeer ik Aymee nog net ietsje meer. En geloof me, ik waardeer haar echt heel erg maar toch.. nu ben ik nog net iets extra dankbaar. Aymee rent hier gewoon lekker rond. Niet boven in ‘de hemel’ maar hier bij ons. Onze lieve Aymee.
De reden dat ik deze blog schrijf is omdat ik vind dat ook dit kleintje gehoord mag worden. Ondanks dat ik niet wist dat ik zwanger was; we houden van je.
Till we meet again.
Audrey schrijft 