Toen ik zwanger was, was er één ding waar ik bang voor was: dat Aymee zich niet welkom zou voelen. Bij Anthony en mij was ze welkom, maar hoe zit het met de mensen om ons heen? Niet iedereen was even blij met het nieuws dat ik zwanger was (begrijpelijk hoor) en ik wist niet hoe dit uit zou gaan pakken wanneer Aymee geboren zou worden. Zou iedereen lief doen tegen haar? Zou Aymee ooit voelen dat ze niet door iedereen meteen geliefd was? Dat waren de dingen die mij ‘s nachts wakker hielden.
Aan de ene kant maakte het mij niet uit, want in ons gezin was ze méér dan welkom. Dat is het belangrijkste vind ik. Maar aan de andere kant wilde ik ook de steun van familie en vrienden als ik ooit hulp nodig zou hebben. Ik wilde dat Aymee gewoon vrolijk naar haar familie kon rennen als ze iets leuks wilde vertellen. Je weet wel, gewoon dingen die je met je familie doet. Ik was hier bang voor. Er zijn opmerkingen geweest dat Aymee een fout was en dat wij haar niks konden bieden, dat wij zelf nog kinderen waren die toch geen kind op konden gaan voeden. Zulke opmerkingen maken dat je bang bent voor de toekomst.
Ik merkte naarmate mijn zwangerschap vorderde dat de gemene en vervelende opmerkingen ophielden en dat mensen verbaasd waren over hoe goed we het deden. We kregen een huisje, alles stond binnen mum van tijd vol met meubels etc. We hebben het gewoon goed voor elkaar. Mijn angst werd minder, maar hij bleef. Je weet toch niet hoe mensen gaan reageren wanneer je daadwerkelijk bent bevallen.
Na negen maanden zwangerschap beviel ik en wat er toen gebeurde had ik nooit durven dromen. Ik ken geen een kind dat vanaf de eerste seconde door iedereen zó geliefd is geweest. Ja , natuurlijk is dat wel, maar voor mij voelde het toen zo. Mijn zus, die hele erge moeite had met mijn zwangerschap, kwam als een van de eerste de verloskamer binnen. Ze had een mega grote ballon bij zich en toen we elkaar zagen, barstten we beide in tranen uit. Het was zo mooi, zo puur, zo écht. Anthony en mama belde iedereen op en geloof me als ik zeg dat er veel is gehuild. Tranen van geluk; Aymee was eindelijk geboren. Aymee, waar iedereen zo naar uit had gekeken. Er is geen seconde geweest dat iemand geen liefde voor haar voelde. Ze was er en ze was er ook écht.. Als je begrijpt wat ik bedoel.
Mijn angst was niet nodig. Aymee komt niks te kort. Ze krijgt ontzettend veel liefde. Door haar gehele familie, maar ook door mijn vrienden, kennissen en zelfs vreemden op straat. Ik ben meerdere keren aangesproken dat mensen Aymee bijzonder vonden. Dat is ze ook. Het is leuk als anderen dit ook zien.
De naam Aymee heb ik gekozen omdat ik deze mooi vond. Ik had geen idee wat het betekende. Toen ik na een paar maanden opzocht wat het betekende, stroomden de tranen over mijn wangen. Aymee betekent ‘geliefde’. Hoe bijzonder is dat?
‘Zelfs je naam is mooi, mooier dan die van iedereen’
Aymee wordt nu bijna twee en ik ben zo trots op hoe alles is gegaan. Aymee kent álleen maar liefde en zal nooit voelen dat ze ongepland was. Zoals ik altijd zeg: ‘Ze was misschien ongepland, maar ze is nooit ongewenst geweest.’ Mijn kleine lieve pure meisje. Ik ben gezegend met haar. Aymee haalt echt het beste in mij naar boven.
Terwijl ik dit schrijf ligt ze tegen mij aan op de bank, ze knuffelt en kust me. Ik voel de tranen in mijn ogen springen.. Gewoon omdat ik ontzettend gelukkig ben met Aymee. Ons geliefde meisje.
Audrey schrijft 