Weet je nog, de vraag die vroeger heel erg vaak werd gesteld : ‘Wat wil jij later worden?’. Ik antwoordde dan: ‘Ik wil in de jeugdzorg werken’ of: ‘Ik wil in de verslavingszorg werken’. Ik zei nooit: ‘ Ik wil op mijn zeventiende zwanger raken en moeder worden’. Mijn toekomstbeeld was heel erg anders dan hoe het nu uiteindelijk is. Ik wilde gaan studeren en dan ooit een keer gaan samen wonen. Dan na twee jaar wilde ik aan kinderen gaan beginnen. Waarschijnlijk eerst een hond of zo. Helemaal anders dan hoe mijn leven nu daadwerkelijk is dus.
Er zijn dagen geweest dat ik moeite had met mijn toekomst. Het voelde soms alsof ik niks had bereikt, alsof het maar stom is om een huismoeder te zijn of überhaupt een moeder te zijn op mijn leeftijd. Toen ik erachter kwam dat ik zwanger was, moest ik een moeilijke keuze maken. Welke keuze ik ook zou maken, hij beïnvloedde mijn leven. Uiteindelijk heb ik de juiste keus gemaakt. De keuze om moeder te worden. Alleen, daar veranderde wel mijn hele toekomst door.
Toen ik zwanger was heb ik besloten om te stoppen met school, dit omdat ik de opleiding die ik deed echt niet leuk vond.. en ik ken mezelf goed genoeg om te weten dat ik nooit de motivatie had kunnen vinden om door te gaan. Ik werkte destijds nog bij de Jumbo maar mijn contract werd niet verlengd omdat ik zwanger was.. Ik heb toen samen met Anthony besloten om huismoeder te worden. De eerste maanden vond ik het heerlijk. Mijn zwangerschap was zwaar dus ik kon lekker dagen op de bank liggen, af en toe wat dozen uitpakken. Lekker lui, gewoon omdat het toen nog kon. Ik genoot van mijn leventje en voelde me er prima bij. Ik had er helemaal geen last meer van dat ik niet op school zat.
Toen Aymee werd geboren, leefde ik op een roze wolk. Ik was druk met haar en genoot van mijn leven. Ik was veel thuis met Aymee omdat ik nog niet goed kon lopen i.v.m. mijn rug. Toch vond ik dit niet vervelend. Ik speelde met Aymee, keek een film, deed het huishouden, kookte het eten en dan was Anthony alweer thuis.
Naarmate Aymee ouder werd, merkte ik dat ik me steeds eenzamer ging voelen. Natuurlijk was ik de hele dag met haar, maar ik kon bijvoorbeeld nooit echt een gesprek voeren. Ik praat tegen Aymee, maar dat is anders dan een gesprek met een volwassene. Aan de ene kant was ik supergelukkig met mijn relaxte leventje,maar ik had totaal geen uitdaging. Ik werd wakker, verzorgde Aymee, deed het huishouden, kookte eten.. en dan kwam Anthony thuis. Elke dag opnieuw, elke dag hetzelfde. Aymee maakt mij supergelukkig en ik hou onbeschrijfelijk veel van haar, maar dat verandert niks aan het feit dat ik me een ‘simpele huismoeder’ voelde.
Maanden heb ik in de knoop gezeten hierdoor. Nog veel meer dan mensen weten. Ik voelde me totaal nutteloos, ik heb geen diploma, ik heb geen werk.. ik heb ‘niks’. Dat was wat ik mezelf elke dag vertelde.. Totdat ik bedacht dat dit niet eerlijk is. Ook zonder opleiding of zonder werk ben je gewoon iemand. Ik ben namelijk de moeder van Aymee. Ik ben de vriendin van Anthony. Ik ben Audrey, gewoon Audrey.
Samen met mijn stiefvader ga ik een af en toe wandelen en we hebben dan fijne gesprekken. Hij is degene die steeds zei: ‘Audrey, je hebt helemaal geen opleiding nodig. Je hebt al zoveel meegemaakt dat je niks meer hoeft te leren uit boeken’. Ik heb hier veel over nagedacht en ik besefte dat hij gelijk had. Ik kan geen opleiding vinden die helemaal bij mij aansluit. Over een tijdje wil ik vast nog wel wat cursussen volgen maar ik heb helemaal geen opleiding nodig. Dat is hetzelfde met werk.. ik werk gewoon. Misschien niet in een winkel of op kantoor. Maar ik werk wel. Ik zorg voor Aymee.
Maanden heeft het geduurd voor dat ik me weer goed voelde met wie ik was. Maar het is me gelukt. Ik voel me goed over wie ik ben. Zoals ik vroeger altijd antwoordde : ‘Ik ga in de verslavingszorg werken’.. zo is het nu niet. Maar dat wil ik nu ook niet. Ik wil voor Aymee zorgen en lekker huisvrouw zijn. Ik maak me geen zorgen meer over mijn toekomst. Ik focus mij nu op hele andere dingen zoals schrijven en andere dingen die ik leuk vind.. niet meer op wat ik niet heb maar op wat ik wél heb. En dat is veel. Ik zou het echt niet anders willen. Dit is mijn leven en ik ben er trots op.
Mijn lief leven.
Audrey schrijft 