Gisteren vroeg ik aan Anthony waar ik over kon gaan schrijven. Hij antwoordde ‘Aymee haar eerste verjaardag!’. Nou dat is het dus niet geworden (herkenbaar hè dat je dan toch iets anders gaat doen dan wat je vriend voorstelt..) maar ik bedacht me terwijl ik de vraag aan hem stelde dat ik wilde gaan schrijven over ons. Anthony en ik. Ik en Anthony. Ons.
We hebben samen een moeilijke tijd gehad. Vanaf het moment dat we besloten voor ons kindje te gaan, besloten we eigenlijk ook om onze jeugd zo goed als op te geven en volwassen te worden.. Nog zo iets, vanaf wanneer ben je volwassen? Ik heb geen flauw idee. Wij zijn gewoon volwassen geworden, vind ik. Maar goed, we besloten dus niet alleen ouders te worden, we besloten ook om samen te gaan wonen.. Anthony besloot om full time te gaan werken. Ik besloot om te stoppen met werken en school. Het was niet alleen ”even ouders worden”.. Het was zoveel meer dan dat.
Aan de ene kant wilden we dolgraag ouders worden, maar aan de andere kant wilden we ook gewoon tieners zijn. Kan je een balans vinden hier tussen in?Overdag ouders en ‘s avonds tieners of zo? Dat is lastig. Het is lastig om beide te zijn maar het kan wel. Ik denk dat mensen onderschatten wat alles met ons heeft gedaan. Zoiets als dit kan je maken of breken.
Je bent een ouder vanaf het moment dat je weet dat je een kindje gaat krijgen, als moeder zijnde kun je al een hele band met je kindje opbouwen omdat het kindje natuurlijk in jouw buik leeft en groeit. Als vader zijnde kun je ook wel proberen een band op te bouwen door bijvoorbeeld aanwezig te zijn bij de echo’s of net als Anthony deed; elke avond even knuffelen met mijn buik. Toch is het voor een vader heel anders. Anthony voelde zich pas vader vanaf het moment dat hij Aymee daadwerkelijk in zijn armen had.
Soms was dit best oneerlijk, ik voelde wanneer Aymee aan het draaien was in mijn buik, ik voelde haar hikken.. Anthony voelde dit allemaal niet.Vanaf het moment dat Aymee geboren was, voelde hij zich pas écht een vader. Dat is niet erg maar je merkt het wel. Ik gaf borstvoeding, dat is echt geweldig om te doen en je krijgt dan een hele bijzondere band met je kindje. Anthony had dit niet. Hij had natuurlijk ook gelijk een hele bijzondere band met Aymee maar toch is het anders. Ondanks dat ben ik supertrots op Anthony, hij doet het zo goed. Hij speelt met Aymee, verschoont haar luier, geeft haar eten, zorgt voor haar, legt haar in bed etc. Hij doet alles met haar.
Toen we ongeveer twee en half jaar geleden besloten ouders te worden, hadden we echt geen idee hoe dat zou zijn. We hadden beiden totaal geen ervaring met kleine kinderen en we hadden geen idee wat ons te wachten stond. Ouders worden, dat gaat vanzelf vind ik. Je groeit er in mee. Op het moment dat Aymee geboren werd, ging alles vanzelf. Natuurlijk is het in het begin wel wennen en moet je dingen leren maar toch gaat het vanzelf voor mijn gevoel.
We zijn nu ouders en soms ook tieners. Samen hebben we de balans gevonden. Soms gaan we op date, dan gaan we bijvoorbeeld naar de bioscoop of lekker uit eten. Soms kopen we lekker eten en houden we samen een filmavondje. Dat hoort misschien niet perse bij een tiener zijn, maar het hoort wel bij ons. Soms staan we samen te dansen en gek te doen, hier geniet ik echt van.
Ondanks dat het moeilijk is geweest, ben ik echt trots. Op Anthony en op mezelf. In een jaar tijd zijn we gaan samen wonen, volwassen geworden (tot op zekere hoogte 😉 ) en ouders geworden. Ik vind dat we het supergoed doen. We proberen dingen te vinden die we samen kunnen doen maar ook dingen die we ‘alleen’ kunnen doen. Ik een avondje naar vriendinnen bijvoorbeeld en Anthony een avondje FIFA met zijn vrienden. Dit werkt goed voor ons. Onze liefde voor elkaar is door Aymee nog meer gegroeid. Zodra je ouders wordt, verandert de liefde vind ik. Je hebt samen een kindje op de wereld gezet. Een kindje waar je samen van houdt.
Ouders zijn is niet altijd even gemakkelijk maar is het echt waard. De ruzies, onenigheden.. het is het waard. Niks is mooier dan samen van iemand te houden. Niks is mooier dan een gezinnetje zijn.
Alleen ben je sterk, maar samen sta je veel sterker.
Audrey schrijft 